στις κρίσεις απαισιοδοξίας
στάζεις δυο σταγόνες ρούμι
και δεν ξέρω αν ο κόσμος κυλάει σε συχνότητες πια
και όταν έρθουν τα κοράκια να μου φάνε το συκώτι
ξέρω πως οι τοίχοι θα καταρρεύσουν
μα τουλάχιστον
αυτός ο κόσμος που χτίσαμε
θα μείνει για πάντα
δικός μας
μοναδικά
και ανιδιοτελώς.
Δεν ξέρω σε ποιο λιμάνι θα κατέβω
μα κάτι μου λέει
ή μάλλον
μία δύναμη άγνωστη μέχρι τώρα
με κάνει να θέλω να πιστεύει
πως θα είσαι εκεί.
θα σε βλεπω σε κάθε γωνιά του λιμανιού
και με μία κίνηση θα δεσω το καράβι
τόσο σφιχτά
Ώστε να μην φύγει χωρίς εμάς.
YOU ARE READING
Vivamus, moriendum est.
PoetryΈλα εδώ, τράβα στο σταυροδρόμι των μεγάλων αδέξιων χεριών μου. Δεν θέλεις; Μείνει και ξεχειμώνιασε κι αυτή την προσβολή θα την προσθέσουμε στον γενικό λογαριασμό. Έτσι κι αλλιώς κάποτε θα σε πάρω να φύγουμε είτε μόνη είτε μαζί με το Παρίσι. - Βλαντι...
