KNIGHT •|✔|•

Κεφάλαιο 10

Ο ήλιος ανέτειλε για άλλη μια φορά στην Νέα Υόρκη, με το τσουχτερό αεράκι να υπενθυμίζει σε όλους πως το καλοκαίρι έφευγε και έδινε την θέση του στο βαρύ χειμώνα. Σε αντίθεση με το ψυχρό κλίμα που επικρατούσε έξω, στην έπαυλη των Σαλβατόρ η θερμοκρασία άγγιζε ανησυχητικά επίπεδα.

Η μέρα δεν είχε ξεκινήσει καλά-καλά και ο Ντέιβιντ είχε σηκώσει την έπαυλη στο πόδι με τις φωνές και τις παράλογες εντολές του. Η Μαίρη και ο Γκάμπριελ προσπαθούσαν ανελλιπώς να τον ηρεμήσουν, όπως έμοιαζε να κάνουν συνέχεια τις τελευταίες μέρες, όμως δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Και μπορεί να μην το έλεγε κανένας μπροστά του, όμως όλοι είχαν καταλάβει πως ο Ντέιβιντ πλέον είχε χάσει το μυαλό του. Δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί την κατάσταση και να πάρει λογικές αποφάσεις. Η άρνηση του όμως να το αποδεχτεί και το πείσμα του δυσκόλευαν κατά πολύ την κατάσταση. Κάνεις δεν μπορούσε να του φέρει αντίρρηση πλέον αφού δεν ήξεραν πως θα αντιδράσει.

Και η κατάσταση θα άλλαζε προς το χειρότερο πολύ σύντομα. Ο Λουκ βγήκε από το δωμάτιο του μες τα νεύρα και κατέβηκε σαν σίφουνας την μεγάλη σκάλα. Πριν προλάβει να ξυπνήσει, ο Μπράιαν του τηλεφώνησε και τον ενημέρωσε για τα χθεσινά γεγονότα. Και πριν προλάβει καν να συνειδητοποιήσει τι συνέβη, άκουσε τις φωνές του πατέρα του από τον κάτω όροφο. Η λέξη θυμός δεν ήταν αρκετή για να περιγράψει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν τώρα. Οριακά έτρεμε από τα νεύρα του. Γι αυτό και προσπέρασε γρήγορα τους φρουρούς και τους υπηρέτες που βρέθηκαν στο δρόμο του και έφτασε στο σαλόνι. Εκεί τον περίμενε ένα θέαμα που ήταν σίγουρος πως θα αντικρίσει, τον Ντέιβιντ να φωνάζει και να δίνει εντολές. Δεν ήταν όμως αυτό που έκανε τον Λουκ έξαλλο, αλλά ο λόγος που ο πατέρας του φώναζε σαν τρελός.

-ΣΑΣ ΘΈΛΩ ΌΛΟΥΣ ΣΕ ΕΠΙΦΥΛΑΚΉ. ΣΕ ΜΙΑ ΒΔΟΜΆΔΑ ΤΟΝ ΘΈΛΩ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΕΊΤΕ, ΤΟ ΚΑΛΌ ΠΟΥ ΣΑΣ ΘΈΛΩ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΕΔΏ. Ούρλιαζε σαν μανιακός μπροστά σε μια ομάδα φρουρών. Κανείς άλλος δεν μιλούσε. Τι θα μπορούσαν να πουν άλλωστε;; Όταν τελείωσε με τις εντολές του, αυτοί εξαφανίστηκαν άρον άρον απ' το δωμάτιο, προσπερνώντας τον Λουκ που απλά κοιτούσε τον πατέρα του με απογοήτευση. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, ήταν έτοιμος να βάλει τις φωνές, βλέποντας τον όμως σ αυτή την κατάσταση, μόνο λύπη μπορούσε να νιώσει. Αυτός δεν ήταν σίγουρα ο άνδρας που τον μεγάλωσε, που του δίδαξε υπομονή και ευγένεια. Το συναίσθημα όμως αυτό εξαφανίστηκε όπως ήρθε, με τα επόμενα λόγια που είπε ο Ντέιβιντ.