LEMAN

ZEHİRLİ OK: BÖLÜM2

-Zehirli ok...

Dedi kadın! Sustu adam ve adamın gözleri konuştu;

Soğkta uçuşan saçın ve saçına düşen kar taneleri bile zalimliğimin habercisiyken neden gitmeyi seçmedin ki, sen beni severek iyileştirmeyi seçerek kendi benliğine ihanet etin güzel kadın

Kadının kalbi;

O öyle bir adam ki tek bir sözüyle bedenin buz kesilirken kalbini alevlendirecek tek kişi

O bir zehirli ok...

Kalbine saplar okunu ama öldürmez, acı çektirir ve sonunda sen bu acıya daha fazla katlanmamak için kendi hayatına son verirsin.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Güneş ışıkları bugün senin günün dercesine gözlerime vururken huysuzca kımıldandım yerimden ve badem gözlerimi aralayıp koyu kahve irislerimi tavana diktim, bugün ihanete uğradığımı öğrenişimin ikinci günü ve sanırım depresyona girmem lazım, yataktan doğrulup kafamı yatak başlığına yasladım ve dün gece yaşadıklarımı tekrardan bi gözden geçirdim

Sarışın mavi gözlü sevdiğimin kucağında kızıl saçlara sahip bir kadın vardı ve ben bunları sevişirken yakaladım, ardıma dönüp gittiğimde peşimden gelip özür bile dileme gereksiminde bulunmayan oydu, hayla beni aramamıştı 'sanırım sandığım kadar güzel değilim' her aldatıldığımda aklıma gelen bu olurdu.

-biraz Gözdeden ders alsam iyi olur sanki

Lemanla uyanıp gözde olarak devam etmek daha sağlıklı bir gidişat olmuştu.

Yataktan çıkıp banyoya girdim ve günlük rütin işlerimi halledip yani banyo makyaş felen yaptım, sonraysa dolabın karşısına geçitim ve sıradan bir elbise aldım, sıradan bir elbise için "iki saat" sonunda hazırlanmış bulunup alt kata indim, annem tabikide Leman yerime de depresyona girmişti ve önüne aldığı yarılanmış peçete paketinden sürekli peçete koparıp göz yaşlarını siliyirdu, annem yinede şanslıydı ki babam eve sarhoş gelmemişti, yoksa annemin yaşlar akan gözlerinin çevresi mos mor olurdu

'Şu erkeklerden nefret ediyorum demişmiydim' annemin yanına oturup bişey demeden ona sarıldım, sarılmamla annem dahada şidetli ağlarken gerçektende çok üzüldüm, şimdiye kadar alışmış olmam gereken bir duruma üzülüyor olmam baya komik değil mi!? Ama o da annemdi yani tabikide üzülecektim

Annemden ayrıldıktan sonra iştahımın kalmadığını anlayıp bişey yemeden evden ayrıldım ve her daim yanımda bulunan arkadaş grubumla sözleştiğimiz yere gitmek adına şoförümün açtığı araba kapısına baktım ve gözlerimi devirerek

-tek gidecem

Diyip sürücü koltuğuna geçtim, bana öylece bakan şoförüme

-ne duruyorsun öyle, arka kapıyı kapat ve git

-ama efendim babanız

Babam sanki kendi uçkuruna öyle sahipti de birde gelmiş gitiğim yerleri teyit ettiriyordu, sinirle gülüp

-babam olacak adama selamımı ilet

Artık ondan korkan küçük kız yoktu tamam mı! Arabayı çalıştırıp gazı köklerken dikiz aynasından şaşkınlıkla arabama bakan şoföre baktım, o Lemana alışmıştı tabi

-aptal

Diyip direksiyonu kırarken çoktan ana yola çıkmıştım bile, torpidodan gözlüğümü alıp taktım ve aynadan güzel suretime baktım

~~~~

Üzülüyordum ve hata kendimi çirkin hisediyordum ama ağlayıp zırlamanın da bir anlamı yoktu, sonuç olarak ben hiç uslanmıyor ve hep aynı şeyleri yaparken farklı sonuç almayı bekliyordum