wmmap ° two princess of the Siodonna

-3-

Obelia'nın gece hayatı sandığımızdan daha hareketliymiş.

Odada olmadığımızı anlamasınlar diye mecbur örtünün altına yastık koyduk. Lucas'ın yaptığı gibi canlı kukla yapacak kadar yetenekli değilim.

Lucas.

Yanımdaki küçük kızın damadı.

El ele yürürken satıcılara, renkli ışıklara, çalgıcılara baktım. Her yer çok canlı, eğlenceli. Sanırım festival zamanı gelmişiz.

"Alex! Şu şekerlere bak!"

"Almamı ister misin?"

"Evet!"

Tezgaha yaklaştık. Tabii ki yanıma para almadım o yüzden sihir kullanacağım.

🍭🎪🏰

Sihir yapmaktan mı yoksa yürümekten mi yoruldum anlamadım. O kadar çok şey yedik ki, midem patlayacak. Dadımız Serena bir gecede bu kiloyu nereden aldığımızı sorunca ona rüyamda bir şeker fabrikasının ortasında uyandığımızı mı söylemeliyim? Evet, mantıklı.

"Hey küçük kız, bunu düşürdün."

Arkamdan bana seslenen kişiye döndüm. Elindeki az önce Diana ile aldığımız eşleşen bilekliklerdi.

"Ah, teşekkür ederim." diyerek Diana'nın elini bıraktım. Ona, beni bekle, dedim.

Yaşlı adamdan bilekliğimi sıkıca bağlamasını istedim. Bu şirin amca beni iyice lafa tuttu ve aile geçmişine kadar öğrendim.

Beni bırak ya da siktir git diyecek kadar kaba olmadığım için minnettarım ama üzgünüm de. Keşke kaba bir piç olsaydım. Ya da deli. Böylece kimse yaptığımı sorgulamayacak.

Deli olmak güzel olabilirdi.

Burada Claude ile karşılaşma ihtimalimiz nedir? Anastacius bir piç, onu saymıyorum. Webtoonda kardeşinin ve yeğeninin hayatını karartmaktan başka bir bok yapmadı.

Ama çocukken tatlı olduğu bir gerçek.

Iy. Nefret ediyorum.

"Umm, kız kardeşim beni bekliyor. Gidebilir miyim?"

Evet, bu yaşlı amca hala susmadı. Ve benim müdahale etmem gerekti.

"Tabii ki. Tekrar gel olur mu?"

He he tamam, diyerek geçiştirdim ve yanından kaçtım.

Fakat Diana yoktu.

Siktir.

Her yerin altını üstüne getirip Diana'yı aradım.

Aklımı oynatacağım, ya ona bir şey olduysa?

Aaahhh, sıçayım. Bunca zaman onu ölümünden kurtarmayı düşünürken ölümüne ben mi sebep oldum?

Hayır Alexia! İyi düşün! O sadece kayboldu ve ben onu bulabilirim! Evet! Ben bunu yapabilirim! İlk önce var olan manasını takip etmeliyim. Yıllardır yanımda en çok o olduğu için onun manasını hemen tanıyabilirim. Yapmam gereken tek şey odaklanmak.

Ara sokaklardan birinde mi?

Manasını takip edince o burada görünüyor. Orada dansçılar mı var?

Gitmeliyim.

"Pardon!"

"Özür dilerim!"

"Kusura bakmayın!"

"Özür dilerim acelem vaaar!"

Kalabalığı yararak geçtim ama etrafı iyi dağıtmışım gibi görünüyor.

Param var. Halledebilirim.

Sonunda ara sokakların birinin önünde durdum.

Sanırım burada ama neden izbe ve tenha bir yerde? ÖLMEK Mİ İSTİYORSUN?

Yürümeye başladım.

Sessiz. Adımlarımı bırak kalp atışıma kadar duyabiliyorum. Sanırım ölen kişi ben olacağım.

"Hahaha~"

Kim gülüyor lan?

"Kaçabileceğini mi düşündün velet?"

"Bırak beni piç."

Aaah, sizinle uğraşacak vaktim kalmadı. O yüzden küçük bir yardım edeceğim.

Artık koşmaya başlarken köşede gördüğüm, küçük bir çocuğu çevrelemiş iri yarı adamlara saldırı büyüsü yaptım. Hepsi yere düşerken çocuk bana baktı. Ama o parlak gözlere karşılık vermeye vaktim olmadı.

🏃✨🎎

"APTAAAAAAALLL!!!"

"H-Hey, sakin ol Alex."

"Seni salak! Öldüğünü bile düşündüm! Beni neden bırakıp gittin?!"

"Arkamdan geliyorsun sandım!"

"Ama arkana bakmalıydın!"

"Dans ediyorlardı! Dikkatim dağıldı..."

Omzuna küçük bir şaplak attım. Kızmama rağmen neredeyse ağlayacaktım.

"Alex! Ağlama, neden ağlıyorsun?" dedi telaşla ve bana sarıldı.

"Uwaaaaaaa! Çok korktum."

"Özür dilerim, bir daha olmayacak. Gerçekten. Hadi eve gidelim ve uyuyalım. Yarın sabah erken kalkmamız gerek."

Sırtımı okşadı ve yanağımdan öptü.

Sinirliydim ama o üzgün mor gözleri görünce tüm kızgınlığım geçmiş gibi hissettim.

Elimin tersiyle gözümü silerken" Tamam." dedim.

Eve gidince üzerimizi değişip ölü gibi uyuduk.