O bir abi, daha çok baba. Ve Feza, Alaz'ın en görkemli yarası.
Güzel adam, Alaz Soykıran.
Önce kollarım boş kaldı. Kollarımı açıp yalvardım Tanrıya. Beni yanına alır mısın?
Agâh ve Seher'in mabedine.
Güzel insanların yanına.
Sonra kollarıma gökyüz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve Feza, Alaz'ın gölgesi.
Alaz içindeki kötü hisle uyandı. Feza'yı izlerken uyuyakalmıştı. Her sene bugün kendi içine kapanırdı. Alaz, Fezasının bu acıyı çekmemesi, yasını tutmaması için her şeyini feda edebilirdi.
Feza gözlerini açtığında Alaz'ı gördü. Kocaman gülümseyip "Günaydın!" dediğinde Alaz, şaşırmış aynı zamanda da mutluydu.
Şaşkınlığını belli etmemeye çalışırken gülümseyip elini kızının yanağına koydu.
"Aydı Feza'm."
Feza her şeyden habersiz yataktan kalkıp yüzünü yıkarken Alaz nasıl normal bir gün gibi davrandığını düşünüyordu. Bu iyi miydi, kötü müydü kestiremiyordu.
"Sen işe gitmiyor musun abi?"
Alaz, abi demesine gülümsemişti. Fezası her abi dediğinde ruhu huzur buluyordu güzel adamın.
"Bugün gitmeyeceğim balım."
Feza sorgularcasına kaşlarını çattı. Bir sorun mu vardı? Neden gitmiyordu ki?
"Neden ki?"
Alaz, gerçekten unutmuş olduğunu kesinleştirmişti kafasında. Kafasını meşgul edebilir, Fezasıyla vakit geçirebilirdi.
"Kendime izin verdim kızım."
Feza, Alaz'ın kendisiyle vakit geçirmek istediğini anlıyordu, sevinmişti ta ki gelen telefona kadar. Alaz bir yandan Feza'yı kontrol ediyor, diğer yandan telefonu cevaplıyordu.
Kızının, canının, iyi olduğundan emin olamamak cehennem gibiydi.
"Kerem Bey'i yönlendireceğim."
Ameliyata gitmek zorundaydı ve acildi. Feza'yı bırakmamak için her şeyini verebilirdi güzel adam ama başka çaresi yoktu. Telefonu kapattığında Fezasına baktı.
"Hadi hazırlan çıkalım Feza. Ameliyattan sonra ne istersen onu yaparız kızım."
Feza'yı hastaneler boğardı. Hayatının Alazsız kısmı hastane havası gibiydi zaten.
"Ameliyattan sonra haberleşsek?"
Alaz'ın içinin rahat etmediğini gören Feza, sıkıca sarıldı abisine.
"Söz, iyi olacağım, Feza sözü."
Alaz çıkmak zorundaydı, Feza'yı böyle bırakamazdı. Ruhu can çekişiyordu güzel adamın. Onsuz acı çekmesine dayanamazdı, alaz içinde yansa daha iyiydi.
Evlattı Feza, kızıydı, çocuğuydu, gökyüzüydü. Nasıl tam da bugün bırakabilirdi acılarıyla Fezasını? Bu mümkün müydü?
