His Forbidden Obsession

Prologue

Medical information in my books are for FICTIONAL and ENTERTAINMENT purposes ONLY.  They are NOT intended to be given to the reader or any actual living persons, NEITHER to be taken by any living person as any sort of personal healing, prevention, treatment or ANY type of medical advice.

If you are experiencing medical emergency or problems DO NOT refer to the medical information in this book. Please seek help from a licensed healthcare provider.

                 Thank you and happy reading!

***

Dr. Roy Ezekiel M. Arguello

Ilang mura ang pinakawalan ko habang nagmamaneho ako sa madilim at bahagyang matarik na daan ng Kenon Road. Hindi ko alam kung gaano na ako kalayo mula sa siyudad pero iyon lang ang gusto ko, ang magpaka-layo-layo. Gusto kong lumayo hanggang sa hindi ko na maramdaman ang kirot ng puso ko o ang pagbagsak ng mga luha na hindi ko inakala na iluluha ko para sa isang tao, kailanman.

Hindi na ako makapag-maneho nang maayos kaya naman mabilis kong inihinto ang sasakyan sa gilid ng daan. Hindi lamang ang malamig na simoy ng hangin ang sumalubong sa akin, subalit pati din ang malaking lion's head. Mas lalo lang kumirot ang dibdib ko nang maalala ko na lagi ko siyang dinadala dito.

Nag-martsa ako patungo sa gilid ng bangin. Wala na akong makita kundi ang kadiliman. My eyes were burning because of unstoppable tears.

"Pútangina!" Sigaw ko at umalingangaw ang puot at sakit sa aking tinig. "Hindi ko alam kung saan ako nagkamali! Binigay ko ang lahat-lahat sa'yo. B-bakit hindi pa rin ako naging sapat?!" Umalingawngaw muli ang sigaw ko sa buong Baguio pero walang sumagot sa tanong na bumabagabag sa akin.

"Sean, baby, I want more...but you have to go....darating na si Roy maya-maya."

Tumulo ang luha ko habang namuo ang kamao ko sa galit at sakit nang maalala ko ang sinabi niya sa kanya habang nakatayo ako sa pintuan. Kinakasakuklaman ko siya dahil sa pagtataksik at sa sakit na dinulot niya sa akin pero alam ko na oras na tingnan niya ako at humingi siya ng tawad, ay alam ko na tatanggapin ko siyang muli.

Ang tanga, alam ko, pero ganoon ko siya kamahal. Kaya naman bago pa mangyari iyon ay umalis na ako at nagmaneho palayo sa kanya. And this is where my car took me...and still, I couldn't escape her.

"Stupid fúcking love." Mariin kong sabi habang tinanggal ko ang sim card mula sa aking cellphone.

I need a new start. Without her presence and without her memories clouding my mind. I need to go somewhere else where I don't need to remember her everytime.

I cussed when I turned on my phone for the last time and saw Trinity on my homescreen. Siya ang naglagay nito bago ako umalis para sa medical mission three months ago. Nakaupo siya sa kama ko at nakatalikod siya sa camera. Wala siyang ibang suot kung hindi ang whitecoat ko. Nakalabas ang kanyang makinis na mga balikat, she was seductively looking at the camera while her light brown long curly hair was down on her bare shoulders. Her beautiful green eyes were staring at me through the camera and her red plump lips were parted.

Just like that, parang hindi niya ako sinaktan dahil kumakabog na naman ang puso ko para sa kanya. It took all my willpower to turn off my dámn phone. I will probably regret what I am about to do pero alam ko na kapag hindi ko ito ginawa ay wala akong patutunguhan kung hindi pabalik sa kanya.

Lumunok ako at mas lumapit pa sa bangin hanggang sa maramdaman ko ang metal na kalso sa aking mga binti. Huminga ako nang malalim bago ko ibinato ang cellphone at ang sira kong simcard sa kawalan. There was that hollow in my stomach, like my heart just dropped. I just threw away the device that is full of our memories. However, I did not let myself feel regret. Instead, I wiped the stupid tears and walked to my Range Rover.