Dark angels don't fly [on hold]

5. Waar the hell ben ik?

POV Noa

Ik opende langzaam mijn ogen. Ik keek een beetje versuft naar boven, terwijl ik langzaam wakker werd. Opeens zag ik alles weer voor me.

Gisteren, of in ieder geval voordat ik hier wakker werd, trokken mannen me in een busje een hielden een smerig ruikende doek voor mijn neus. En sindsdien weet ik niets meer.

Ik zat in een groot tweepersoonsbed in een nog grotere kamer. Ik was gelijk helemaal in paniek, ik schoot uit het bed en rende naar de deur, toen ik me in eens realiseerde dat ik mijn eigen kleren niet meer aanhad. Ik had een soort nachtjapon aan, alleen dan een die je alleen in films ziet, hele oude films. Ik keek snel de kamer rond of ik andere kleren zag liggen, maar dat was niet het geval, dan maar zo. Ik trok de deur open en keek om het hoekje. Ik zag een grote lange gang, maar die was helemaal uitgestorven. Ik besloot het erop te wagen en ik rende de gang in, ik besloot dat ik de laatste deur zou nemen, in de hoop dat die naar buiten leed. Mijn voeten werden koud door de ijskoude, zwarte stenen en ze begonnen zeer te doen, rennen was nooit mijn sterkste punt geweest. Maar ik zette toch door. Uiteindelijk kwam ik bij de deur aan en ik rukte hem open. Ik kwam uit in een enorme hal met enorme kroonluchters. Ik zag de deur al, helemaal aan de andere kant van de hal. Ik begon weer te rennen en ik zag tot mijn opluchting de deur steeds dichterbij komen. Al vond ik het wel vreemd dat er niemand was. Mijn hart bonkte haast uit mijn lijf en mijn ademhaling ging moeilijk, maar ik moest doorgaan, misschien woonde hier wel een of andere psychopaat! Ik telde de stappen naar de deur. Vijf, vier, drie, twee, een... ik pakte de deurklink en duwde hem omlaag. Op dat moment pakten twee sterke armen mijn middel beet. Ik begon gelijk te gillen en ik probeerde mezelf los te worstelen. Ik keek naar achteren wie mijn belager was en ik zag niemand anders dan Devon daar staan.

'Devon!' krijste ik. 'Laat me los!'

'Noa, rustig.' Zei hij, zijn grip verslapte geen moment. Na een tijdje besloot ik dat ik maar beter kon ophouden, ik zette mezelf alleen maar voor schut.

'Goed zo.' Zei Devon, alsof hij het tegen een hond had. Hij zette me met beide benen op de grond. Ik probeerde gelijk weer te ontsnappen, ik begon weer te rennen, maar voordat ik bij een van de deuren was had hij me alweer te pakken.

Ik keek hem aan, zijn ogen waren zwarter dan normaal. 'Aan jou de keuze.' Zei hij nijdig. 'Gewoon meelopen of ik til je.' Jep, hij was boos.

Ik keek even boos terug en ging op de grond zitten. Hij zou me toch nooit kunnen tillen. Hij zuchtte, schoof zijn handen onder mijn knieën en rug en tilde me op. Ik voelde gelijk een warm gevoel door mijn lichaam trekken, die ik zoveel mogelijk negeerde.

'Laat me los!' zei ik weer, terwijl ik mezelf uit zijn greep probeerde te worstelen. Maar het hielp helemaal niets, hij liep gewoon door alsof hij niets merkte. Hij liep door een paar deuren heen en ik wist al snel, als ik dit zelf moest gaan lopen, zou ik verdwalen. Uiteindelijk kwamen we in een soort woonkamer uit. Hij zette mij op een van de banken en ging er zelf naast zitten. Ik keek hem boos aan en schoof meteen naar het uiterste hoekje van de bank.

'Noa, ik moet je wat vertellen.' Zei hij serieus.

'Wat? Je hebt me ontvoerd? Wat een verrassing!' zei ik sarcastisch.

'Noa, ik ben serieus.' Zijn ogen, die weer bruin waren geworden, werden weer donkerder.

'Ja, ik ook.' Zei ik uitdagend. 'Het boeit me niet wat jij me wilt vertellen. Ik wil gewoon weer terug.'

'Dat gaat niet.' Zei hij.

'Hoezo dat gaat niet?' vroeg ik boos.

'Dat gaat gewoon niet.' Zei hij, zijn ogen waren nu helemaal zwart.

'Wat is er met je ogen?' vroeg ik, ik kon het niet laten om het te vragen.

'Niks.' Bromde hij. 'Wil je nog horen wat ik te zeggen heb?'

'Nee.' Zei ik vastbesloten.

Hij rolde met zijn ogen en zuchtte. 'Best.' Hij knipte met zijn vingers en er kwam een man aanlopen. 'Breng haar terug naar haar kamer.' Beval hij.

Ik keek angstig naar de grote man die op me af kwam lopen. Hij hoefde maar een paar stappen te doen of hij stond al naast me, ik probeerde nog meer naar achteren te kruipen, maar ik zat al in de hoek. De man pakte mijn arm en trok me overeind. Ik probeerde nog tegen te werken, maar hij merkte het niet eens. Hij sleurde me de gangen door, om me vervolgens mee te nemen naar de kamer waar ik wakker was geworden. Hij duwde me naar binnen, deed de deur dicht en een paar seconden later werd de sleutel omgedraaid.

'Dit kan je niet maken!' schreeuwde ik. 'Devon! Haal me hieruit!' Ik schreeuwde en vloekte nog een tijdje door, maar er kwam niemand terug. Ik liet me verslagen op de rand van het bed zakken. Ik zuchtte en keek om me heen. Het was echt een hele mooie kamer, het leek wel op een van de kamers van een kasteel dat we een keer bezocht hadden. Het was dezelfde stijl, oud. Opeens zag ik een deur die me nog niet eerder was opgevallen. Ik liep er snel heen en deed snel de deur open. Het was een badkamer, met in het midden een badkuip op pootjes. Er was een wastafel met allemaal verschillende soorten zeepjes en ook stond er nog een kast. Ik liep er nieuwsgierig heen. In de kast lagen een paar handdoeken en enorm veel jurken. Ik doorzocht snel de kleren om te zien of er ook een broek bijzat, maar dat was niet het geval. Ik zuchtte en pakte de eerste jurk die ik te pakken kon krijgen, die dan maar. Ik kleedde me snel om, bang dat iemand zo maar de kamer binnen zou lopen. Ik bekeek mezelf in de spiegel die er ook stond. Ik moest zeggen, het was best een mooie jurk. Alleen gewoon niet gemaakt voor mij, een jurk paste gewoon niet bij mij. De kleur was wel mooi, hij stond mooi bij mijn bruine haar.

Ineens werd er zachtjes op de deur geklopt. Ik liep snel terug naar de slaapkamer en keek vol verwachting naar de deur. Ik had al uitgevonden dat ik beter niet kon proberen te ontsnappen, en al helemaal niet met deze jurk. Er kwam een meisje binnen, die ongeveer even oud was als mij.

'Het diner staat klaar, mevrouw.' Zei ze.

'Eh, oké.' Zei ik en ik keek haar wantrouwend aan. Ze glimlachte alleen maar en gebaarde dat ik achter haar aan moest lopen. Ik haalde mijn schouders op en volgde haar. We liepen een paar gangen door en kwamen uiteindelijk in een ruime kamer. Er stond een grote tafel, waar zeker wel 15 mensen aan konden zitten, alleen hij was maar voor twee gedekt. Ik zuchtte vermoeid.

'Moet ik met Devon eten.' Vroeg ik aan het meisje.

'De prins komt er zo aan.' Zei het meisje vriendelijk.

Wacht. Wat? Prins?!

Devon kwam de kamer binnen lopen en hield een stoel voor me achteruit, maar ik ging niet zitten. Hij zuchtte en ging zelf zitten.

'Ben jij een prins?!' zei ik verbaasd.

'Ja.' Was het enige wat hij zei. Hij gebaarde naar de tafel. 'Kom zitten, je zult wel honger hebben.'

Ik had inderdaad honger, maar er zaten zoveel vraagtekens in mijn hoofd, ik moest echt weten wat hier aan de hand was.

'Waarom heb je me ontvoerd?' vroeg ik, terwijl ik ging zitten.

'Waarom denk je?' vroeg hij en hij boog wat voorover. Hij hield mijn blik gevangen met zijn mooie, bruine ogen. Zijn gezicht was nog maar tien centimeter van de mijne verwijderd. Ik schudde verward mijn hoofd en hij ging grijnzend weer rechtop zitten.

'Hoe moet ik dat nou weten, ik heb mezelf niet ontvoerd!' zei ik gefrustreerd.

'Daar heb je gelijk in.' Zei hij lachend.

'Ga je me de hele tijd opsluiten?' vroeg ik.

'Dat was niet de bedoeling.' Zei hij. 'Maar als je steeds probeert te ontsnappen, laat je me geen keus.'

_______________________

Heey peeps

Dit sukje is niet door mij geschreven maar door @Iris1997

aan haar heb je dit hele lange stuk te danken. Lees zeker haar verhalen!!

Xx roos