Τα Πέντε Βασίλεια στο Νησί των Πειρατών (Βιβλίο 2)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

Η Μαρία ξύπνησε χωρίς τον Μάριο δίπλα της.

Έχε γούστο να με εγκατέλειψε τώρα που τον ξαναβρήκα. Σκέφτηκε, όμως έδιωξε κατευθείαν αυτή τη σκέψη. Δεν μπορούσε να αφήσει έτσι απλά το Πανδοχείο του, το μικρό του βασίλειο έτσι όπως το ονόμαζε και να φύγει.

Ένιωθε νέα ξανά. Με τον Νίκο σπάνια έκαναν έρωτα τα τελευταία χρόνια, λες και είχαν γεράσει πριν την ώρα τους. Για την ακρίβεια, ποτέ της δεν αγάπησε ερωτικά τον Νίκο. Σαν άνθρωπο τον αγάπησε και εκτίμησε το γεγονός ότι τη βοήθησε να αφήσει πίσω το παρελθόν της και να ξεκινήσει μια νέα ζωή μαζί του, προσπαθώντας να μη σκέφτεται ότι αυτός ο άνδρας, έστω και για λίγο ανήκε παλιά στην αδελφή της. Την έκανε να απολαύσει και πάλι το ανδρικό χάδι το οποίο φοβόταν τόσο πολύ μετά το βιασμό της, και, όταν γεννήθηκε κι η κόρη τους, άφησε όντως πίσω το παρελθόν. Από ότι φαίνεται όμως, ούτε ο ίδιος ο Νίκος την αγάπησε ποτέ. Για εκείνον ήταν απλά ένα υποκατάστατο της Κάτιας.

Δεν αγάπησε ούτε τον Λεωνίδα. Τα λεφτά και την εξουσία που απέκτησε στο πλάι του μπορεί, αλλά τον ίδιο σαν άνδρα της ποτέ. Ήταν ένα πείσμα αυτό που ένιωθε, που δεν την άφηνε να παραδεχτεί τα πραγματικά της αισθήματα για τον Μάριο ούτε καν στον εαυτό της. Ο άτυχος γάμος με τον Λεωνίδα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς κάθε φορά που εκείνος πήγαινε να την αγγίξει, η θύμηση του βιασμού από τον ίδιο του τον πατέρα ερχόταν στο νου της και επιπλέον, το γεγονός ότι παρίστανε τη δίδυμη αδελφή της, την Κάτια, και δεν μπορούσε να αποκαλύψει την αλήθεια την έκανε να μην αισθάνεται καθόλου άνετα. Όμως τότε είχε πάρει ένα δρόμο που δεν υπήρχε γυρισμός. Είχε ξεκινήσει ένα χορό τον οποίο ήταν αναγκασμένη να χορέψει μέχρι τέλους.

Την προηγούμενη νύχτα όμως, στην αγκαλιά του Μάριου, όλα έμοιαζαν σωστά. Ο Μάριος ήταν ένα κομμάτι του παρελθόντος που την πλήγωνε, ναι, όμως είχε και όμορφες αναμνήσεις μαζί του. Από αυτές τις αναμνήσεις θα μπορούσαν να πιαστούν για να δημιουργήσουν ένα κοινό μέλλον και να γιατρέψουν ο ένας τις πληγές του άλλου κι ας είχαν περάσει χρόνια.

Ποτέ δεν είναι αργά. Σκέφτηκε και σηκώθηκε με αισιοδοξία.

Αφού πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε, ντύθηκε, έπιασε ένα χαμηλό κότσο τα μαλλιά της και κατέβηκε κάτω.

Οι υπόλοιποι είχαν μόλις τελειώσει το πρωινό τους.

«Καλημέρα.» τους είπε.