Και κάπως ετσι...σε γνώρισα

Part #15

Alex

Καθόμουν στον καναπέ και περίμενα την Ναταλια να ετοιμαστεί για να φύγουμε για το κλαμπ που μας περίμεναν τα παιδιά.Βεβαια εγω καθόμουν σε ανάμενε κάρβουνα λόγο του μηνύματος που μου είχε ερθει απο κάποιον άγνωστο αριθμό.Στην αρχή δεν τόσα δώσει σημασία αλλα τα σημάδια ήταν εκει απλα εγω δεν τα ειχα δει εξαρχής.Εκατςα με το iPad μου μήπως μπορεςω να δω σε ποιον ανήκε το νούμερο.Απο τις σκέψεις μου με έβγαλε η Ναταλία όταν μπήκε στο σαλόνι.Αφησα το ταμπλετ στο τραπεζι και σηκώθηκα και πήγα προς το μέρος τς.Πραγματικα ήθελε να με πεθάνει.
-"Πραγματικα θέλεις να με πεθάνεις ετσι δεν είναι;"της λέω και την αγκαλιάζω
-"και εσυ δεν πας πίσω.Εχεις δει πως εισαι;"μου λεει
-"λοιπόν παμε γιατί θα αργήσουμε και άλλο και δεν είναι σωστό"λέω και τις πιάνω το χέρι και βγαίνουμε απο το σπίτι.Αφου μπήκαμε στο αυτοκίνητο σε δέκα λεπτά περίπου είμασταν μπροστα απο το κλαμπ.Εκει όπως ήταν φυσικό μας περίμεναν τα παιδιά.Αφου χαιρετήθηκαμε άκουσα κάποιος να με φωνάζει,Γυρνάω και βλέπω εκεινον.Το αίμα είχε χαθεί απο το πρόσωπο μου και η Ναταλια το κατάλαβε γιατί μου έσφιξε το χέρι.
-"μου κανεις πλάκα τωρα" λέω και έτριψα τον σβέρκο μου και γύρισα προς την μεριά του Κώστα.Εκεινος τον είδε και άνοιξε διάπλατα τα μάτι του.Η Ναταλια με κοιτούσε και περίμενε κάποια εξήγηση για το τι γίνετε αλλα φυσικά και δεν θα τις έλεγα.Οχι ακομα τουλάχιστον.
-"Αλεξ απλα μν του δίνεις σημασία ήρθαμε έσω για να περάσουμε καλά"λεει ο Κώστας. Και είχε και δίκιο.
-"ποιος είναι αυτός αγάπη μου"λεει η Ναταλια και στάθηκε μπροστα μου και με αγκάλιασε.Την αγκάλιασα και εγω και τς χαμογέλασα και φίλησα την κορυφή τς μύτης της.
-"κανένας μωρό μου ένα παλιός γνωστός"λέω και εκεινη απλα κουνάει το κεφάλι της.Της πιάνω το χέρι και παμε να μπούμε στο κλαμπ.
-"έχουμε κλείσει γιατί δεν νομίζω να βρούμε με τόσο κόσμο"λεει η Ναταλια
-"τα παιδία που το έχουν είναι γνωστοί μας"λέω και εκεινη μου χαμογελάει
-"φυσικά και θα ήταν"λεει και μπαίνουμε στο κλαμπ.Οταν μπήκαμε έπαιζε το shotgun τον yellow claw. Ο Κώστας γυρνάει προς το μέρος μου και μου γελάει
-"φίλε το τραγούδι σου"μου λεει και γελάμε. Αυτο το τραγούδι κάποτε μπορώ να πω ήταν απο τα αγαπημένα μου μέχρι που μια μερα και απο κάποια γεγονότα δεν ήθελα να το ξανα ακούσω.
Αφου πλεων καθόμασταν στους καναπέδες του κλαμπ και είχαμε παρει μπουκάλια και διαφορά αλλα ήρθε στην παρέας μας το παιδί που είχε το μαγαζί μαζι με ένα μπουκάλι κερασμένο.Χαιρετηθηκαμε του γνώρισα την Ναταλια και εκείνος ειπε ότι σε λιγο θα ερχονταν και η δικιά του κοπέλα.
-"το μαγαζί είναι πολύ ωραίο.Νομιζω εχω ερθει άλλη μια φορά βέβαια"του λεει η Ναταλια και εκείνος γελάει.
-μωρό μου παω λιγο τουαλέτα"λεει η Ναταλια και σηκώνετε.
-"θέλεις να ερθω μαζι σου;είναι κατω αριστερά"απαντάω
-"όχι θα ειμαι μια χαρά"λεει και με φιλαει
-"επ Νατ"την πιάνω απο το χέρι και τις δίνω το κινητό τς"αυτο πάντα μαζι σου" λέω και εκεινη το πέρνει και κουνάει το κεφάλι της.'
-"Αλεξ έχεις δει ποιος είναι εδω ετσι;"με ρωτάει ο Δήμος.
-"Αν είδα λεει με φώναξε εξω και με χαιρέτησε"λέω
-"το μπουκάλι που έφερα είναι απο αυτόν"λεει
Και αυτόματα κοιτάω το μπουκάλι με το ποτό.
Εκεινη την ώρα χτύπησε το κινητό μου και ήταν ένα μήνυμα απο το ίδιο άγνωστο νούμερο.
"νομίζω ότι δεν θέλεις η φιλενάδα σου να μάθει πραγματικά ποιος εισαι.ετσι δεν είναι;"
Όταν το διάβασα μου πάγωσε το αίμα και κοίταξα εκείνον που κάθονταν ακριβώς απέναντι μας, μου χαμογελάσε και σήκωσε το ποτό του σε στυλ "εις υγείαν" το έδειξα στο Κώστα και εκείνος έσφιξε το σαγόνι του.
Πλεων ο αριθμός δεν ήταν και τόσο άγνωστος και όντως αυτά που μου είχε πει ήταν αλήθεια.
Δεν μπορούσα να κάθομαι άλλο εκει θα έρχονταν η Ναταλια και θα της έλεγα να φύγουμε δεν μπορούσα να ρισκάρω τίποτα.
Κοίταξα το ρολόι μου και είδα ότι έλειπε σχεδόν 10 λεπτά ετσι της έστειλα μήνυμα