DİKİŞLER

1. KAPANA KISILAN CEYLAN

Selam emeğim için alttakı yıldıza basarsan cok mutlu olurumm

İyi okumalar!

Dikişler-Stitches

İlk Kaçış

Bir kuşu kafese koyduğunda dünyayı sadece o kadarla sınırlı sanar, o kafese bağımlı kalır. Sen beni bir kafese hapsettin dünyayı o küçük kafesim sandım. Sen beni özgür bıraktın, artık bu koca dünyada yapayalnız kaldım.

🪡

Et ve küfün boğazımı yakan kokusuyla yavaşça gözlerimi araladım. Başta sisli bulanık gören gözlerim etrafı incelememe izin vermese de sonunda tam anlamıyla görmeye başladım.
İlk başta gördüğüm: gözlerimi sulandıracak kadar parlak beyaz duvarlar oldu, tavandaki beyaz spot ışıkları kendimi işkence odasında gibi hissetmemi sağlıyordu.

Etrafı incelediğimde iki metrelik masalar bu masalara dörder şekilde dizilen insanları gördüm. Irk, cinsiyet, boy, yaş fark etmiyor gibi duruyordu çünkü buradaki insanların çoğu birbirinden farklıydı.

Ve ben en öndeki masalardan birindeydim! Yavaş yavaş insanlar daldıkları uykularından uyanıp hayret nidaları saçıyorlardı ama ben bir çıkış yolu bulmaya çalışıyordum.
Bir kapı yok, bir pencere yok, tırmanabileceğim bir havalandırma deliği yok. Bu benim gördüğüm kadarıylaydı. Arka tarafları incelemek istiyordum ama ilk kalkan ben olmakta istemiyordum. Bizi buraya bırakmışlardı ama etrafta bizi izleyen insanlar yoktu. Masa ve sandalyeler harekete odaklı olabilirdi, yerlerde tuzaklar olabilirdi, olabilirdi, olabilirdi, olabilirdi!

İlk kalkan olmak gibi bir niyetim yoktu. Ama burada bizi iyi şeylerin bekleyeceği de muammaydı. Sadece oturup bizi neyin karşılayacağını düşünecektim.
 
İncele, incele, incele.

Çok büyük bir alana benziyordu. En önde dört masa vardı ve sıralı şekilde arkaya doğru uzanıyordu. Topla, çarp, topla, çarp! İki yüz. Toplam iki yüz kişi vardı ve en az yüzde doksanı ölecekti.

Hissediyordum bizle burada bizimle kedinin fareyle oynadığı gibi oynayacaklardı. Her şeye rağmen hayatta kalacaktım buradan kurtulmak için etimi dişime takacaktım. Ölmek gibi bir niyetim yok ve ben ölmek istemediğim sürece kimse beni öldüremez.

Kadınlar ve erkeklerde çıkan çığlıklar iyice yükseldi. Sanırım çoğu uyanmıştı. Yalvarmalar, dua etmeler klasik kaçırılan bir insanın yapacağı şeylerdi ama henüz birisi ayağa kalkmamıştı.

İlginç.

Yanımda iki kadın ve bir erkek yatıyordu hala uyanmamışlardı. Yanımdaki kız, minyon gözüken sarı saçlı bir kızdı yüzünü göremiyordum. Çiçekli bir elbise giymişti, dudak bükmeden duramadım. Onun hemen yanındaki ise siyah saçlı kumral bir kızdı. Bedenine yapışan bir t-shirt ve şort giymişti. Ama benim en çok dikkatimi çeken kocaman kasları olan en az bir doksan olduğunu varsaydığım üstüne yapışan bir t-shirt ve bol pantolon giyen o adamdı. Teni çok kavruktu, seneler boyunca sanki hep güneşin altında çalışmış gibi. Sıcak bir yerde yaşadığı beş kilometre öteden bile fark edilebilirdi.