This is a work of fiction. Any similarity to actual persons, living or dead, or actual events, is purely coincidental.
Family are those people who supposed to be our wall, ceilings and floor, the one who is supposed to be our shelter, who is supposed to be our support system. Mga taong dapat nandiyan kapag nanghihina ka at kapag hindi muna kaya but what will happened if the distance keep your heart away upon them, who will be your home?
Tinatanaw ko ngayon ang probinsya sa bintana ng kotse ko, i feel how the wind touch my skin. I heard how the birds chirp forming a beautiful rhythmic. It seems like they will welcoming me. The serenity of the surroundings embraced me and touched my heart to the place that I have longed for.
Yes, Finally I'm here. Anong babalikan ko? Ni minsan ba na isip din nila ako? Ano kayang magiging reaksyon nila na ang pinakamamahal at paborito na apo ng mga Monderin ay babalik na? They will be happy? Nor be glad?
I parked my car in a Gasoline station I'm going back to my province. I stared in an arch for a while 'Welcome in Alphaca" Then, my heart beat so fast reminiscing all my memories in that place napahigpit ang kapit ko sa manibela.
Kaya ko ba? Kaya ko pa ba?
With all my courage I started the engine. Sariwa pa rin sa akin ang lahat ang pagkamatay ng papa, ang pagpili ng mama ko sa kapatid ko, ang pagbabawal lumabas sa akin ng lolo, at ang pag iyak ko ng mag isa.
At the age of 19, I feel so proud of myself. I wish nothing in this lifetime.. but to survive.
"Magandang Umaga Miss Crystal" bati ng matandang mayordoma namumukaan ko siya pero hindi ko alam ang pangalan niya. I'm not good in memorizing name but surely I will recognize people by their faces. Kababata siya ng lola at tapat na tagapagsilbi nito.
Tinanguan ko lang ang matanda at tuloy tuloy na pumasok sa mansiyon, halos walang katao tao sa dinadaanan ko probably they are in the large hall in our mansion, watching the coffin of my grandfather. Hindi ko man lang nakita ang lolo ko bago ito namatay.
At ito babalik ako pero wala na siya, Did I regret not coming back so early? Pero hindi ko kayang harapin siya ng mga panahon 'yon. I used to be his favorites and he used to be my shoulder. The parts that I can lean on whenever I feel miserable, lonely and devastated. Paano ko siya haharapiin kung ang puso ko ay puno ng galit at pagkamuhi sa kanya.
He's my favorite, but he's became someone that I wanted to throw in hell.
Paano ko sasabihin 'yon?
" Tawagin mo ang lola" sabi ko sa isang malamig na Tono sa isang kasambahay na nag aayos ng mga gamit ko. Bata pa lang siya at maganda ang hubog ng pangangatawan. Kung hindi lang siya naka uniform ng pang maid mapag kakamalan ko siyang pinsan ko. She maybe at the age of 20s.
" Crystal buti naman at naisipan mong umuwi! "unti unting lumapit sakin si lola amelia siya ang ina ng papa ko. Bakas ang lungkot sa kanyang mga mata na animoy nangungulila sa isang bagay na matagal namang nang nawala. She's wearing long dress na halatang mamahalin. The way she acts and speaks screams courage and class.
" Buti naman at kahit papano'y may malasakit ka sa pamilyang ito. Namatay ang lolo mo na hindi ka man lang nakikita! Pasigaw na saad niya sabay turo ng pamaypay na anumang oras ay handa niyang ihampas sa akin.
"He has sick for a years and now he closed his eyes wanting to see her granddaughter ...pero hindi mo man lang pinagbigyan! "Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. I saw dissapoinment in her eyes.
I saw a tears slowly falling down into her cheek. I wanted to wipes it but i couldn't move my hands " Your so heartless Crystal...." Halos pabulong niyang sinabi sa akin iyon sabay lakad palayo patungo sa pintuan. Hindi na niya ako nilingon at humihikbing umalis.
Pinikit ko ang mata ko. Ang sikip sikip ng dibdib ko.
For a years I didn't celebrate birthdays. I didn't celebrate Christmas or new year. Natutulog ako ng maaga sa mga araw na iyon na wala akong binabati kung hindi ang lolo ko. He is my favorite person. I owe him, I treasure him pero bakit ganun...hindi ko matanggap. Hindi ko kayang tanggapin ang mga bagay na nagawa niya.
I swallowed hard and stared in myself clearly into the mirror in front of me. If the truth shall kill them, would you let them die?
If the truth would destroy you, would you let your yourself break into pieces?
Buenavista are seeking for justice and I can't blame them. Kung papatayin ni Sebastian ang pamilya ko siguro may magagawa pa ako para pigilan siya.
Kung papatayin ba niya ako?
Kaya niya ba.
Kung papatayin ko siya?
Kakayanin ko kaya.
napailing ako sa naisip ko really Crystal?...you hate violence but you are thinking on killing.
This is why I should be heartless, people around me are dangerous, people in this house has their own way on hurting me. I shouldn't let my my guard down. Hindi na nila ako masasaktan.
I tilted my head at lumakad patungo sa kinaroroonan ng mga tao at siguradong naroon lahat ng pamilya ko.
No one could hurt a person who is already destroyed.
Note:
Hi, I hope you will like this story..sorry sa grammar at sa mga words na wrong spelling.Hihi. I promised to be better next time.
