Version 2.0

Chapter One

1. Influence

Bata pa lang ako, marami ng kung ano anong bagay ang nakakaimpluwensiya sakin. Sa mga desisyon ko at sa kung ano ako ngayon. Pero grabe makapag salita ako kala mo naman ang tanda tanda ko na, hahaha. So i am Maiden Clarisse F. Luna, 17 years of age with experience.

Alam mo yun feeling na parang gusto mong bumalik sa pagkabata kasi dun sa part na yun ng buhay mo, no worries, happy lang, ang tanging problema mo lang siguro is yung parents mo na ayaw kang payagan lumabas ng bahay kasi mag aamoy araw at mag aamoy ibon ka daw o kaya pag nasa mall kayo ayaw kang ibili ng gusto mong laruan o damit kaya hindi mo sila papansinin hanggang ibili ka nila.

Nung bata pa ako gusto kong maging teacher because i have a tita na teacher so idol ko siya talaga, pero nung medyo nagkamuwang na ako. Ay ayaw ko na pala ng teacher, madaming gawa e. I dream of me being a nurse, a doctor, an artist, a director, to have my own company someday, to travel around the world, to live in a house that me, myself is a designer, to be the architect, to be a fashion designer, to buy a twitter, to buy national bookstore, yes i am weird. But theres one dream na hinding hindi ko susukuam, maybe because its a given fact that writing is my passion kaya bukod sa pangarap ko talagang maging architect i also wanted the world to know me and my story someday, i dont want them to see me as their idol, i am not idol material in fact im just another weird creature na mukhang naligaw dito sa earth, haha, kidding aside i just want to inspire others, that even tho you're so close to giving up, remember why you started in the first place. Hindi ka naman siguro nagsimula para in the middle sumuko lang diba? So go fight lang!

Teka! Kasi may isa pa akong pangarap. Not totally pangarap but obsession. Im obsess to save the mother earth. Naimpluwensyahan yata talaga ako ng mga science teacher ko. Pero good thing kasi i become more aware. At least as a part of this generation i can still save the nature and its future. Masyado na akong masyadong miss earth saver.

Tamo ako kahit na ang bata bata ko pa, ang daming factors na nakakaapekto sakin. In fact sinasabihan na ako ng mga kaklase ko na bipolar daw ako, oh well. I think im not, i just have that attitude lang talaga na sobrang sensitive ko.

I love books even tho it makes me cry all the time, just like in life. I loved my life, i still do. Even tho sometimes its so bad to me and i feel like im a favorite toy ni Tadhana, alam mo yun? That suicidal thoughts thats invading your mind, little did i know nagke crave na ako sa suicide and yung screw driver talagang isinasaksak ko na sa pulse ko, pero hindi ako nasasaktan. Why? Simple lang, kasi nananaig yung sakit na nafeel ko emotionally and mentally so kahit nasasaktan na ako physically, wala lang. Pag nadedepressed kasi ako ang tendency ko talaga ay gusto kong saktan ang sarili ko, o basta mailabas ko yung galit ko, i write or sometimes i wrecked things.

But every books i read, feeling ko ako yun. ako yung bida na nasasaktan. Ako yung na broken hearted, ako yung kinilig, ako yung nagmahal, pero ang totoo im just a reader but their story stays in my mind for like forever. Yung feeling na natatakot ako kasi baka mamaya masaktan ako, pero deep inside me. Alam kong naranasan ko na yung sakit. Kasi oo, at this very young age
I fell in love, parang tanga diba? Oo iniyakan ko talaga yung lalaking yun. Haha. Pertaym ko makaranas ng ganung sakit e. Ay naalala ko pala one time, may binabasa ako. Then my cousin saw me. Kakagaling ko lang sa iyak nun. Ate asks me kung nagiiyak daw ba ako or napapano ako? Tbh, tapos na naman akong umiyak nun pero i didnt expect na mapapansin niya na mapula pala yung mata ko. So i answered her na nakakaiyak yung story na nabasa ko. Para akong others. Haha. To be honest. Kaya kong magsurvive sa isang araw na book at cellphone ko lang ang kaharap while staying all day long at my room.

Pag weekend. Ang pattern ko lang ay. Tutulog ako ng past midnight at magigising ako ay maglalunch na. Tapos maliligo lang ako. Kakain at magbabasa na the whole day. Im weird, arent I?
-----
As of now nasa stage of moving on na ako. At ang first step for moving ay acceptance.
For you to be able to move on you must learn to accept things. Kung hanggang dun lanag talaga o edi hanggang dun lang. Wag ng ipilit kasi magmumukha kang tanga. Actually nung minsang tinopak ako. Binigyan ko yung kaklase ko ng papel na may nakasulat na ganto.
Four steps of moving on. Specially made for you.
Step 1: Acceptance.
Step 2: Try to read moving on books.
Step 3: Try to look for a new angle of life. O kaya isipin mo bading siya. Hahaha.
Step 4: It depends on you parin. The question is are you ready and willing to move on?

Why am i telling this ba? Siguro kasi isa yan sa factor na nakaimpluwensya sakin. Well. As of now talaga natatamad na akong mabuhay, kaso i dont wanna kill myself naman kasi mahal ang kabaong. So i need not to kill myself for my family's sake. Kailangan ko na talaga yatang mag-aral ng mabuti kasi swear konting konti nalang talaga malapit na akong mawala sa power 10. Kaya na pe pressure ako kasi naman yung parents ko. E iniwan nga nila ako sa kamag anak namin. Tsaka sinabihan ba naman akong mag aral daw ako ng mabuti kasi sayang daw ang pera na pinapadala nila sakin. Edi wow! -_- Urgh.

"Deden! Bakit?"
They calling me deden. Who the fcking hell give me that fcking nickname? Fck!

"Bakit bang?"
Tanong ko dun sa kausap ko which is si Jr.

"Badtrip ka e."
He knows me talaga. Kaya habang mas nagiging close kami, mas nahuhulog ako.

"My mom. She's always comparing me to my sister. Cant she understand that i am me, i cant fcking change and be a genius just because she fcking wants me to. Tsaka umalis naman sila papuntang ibang bansa pero diba. Ang unfair! Wala na atang balak balikan ako. Kasi sinusustentuhan lang ako. Tsaka kasama na nila yung kapatid ko dun. They never even treated me as one of the family member! I fckin hate my life. Alam mo yun?! Well hindi. Hindi ko talaga alam kung once in your life lang nagkakaproblema ka. Shit! You're sooo errr!!"
Sabi ko sabay kurot sa kanya.

"Aray. Ouch. Aray"
Sabi nya ng walang feelings. Sanay na naman sya kasi lagi ko syang kinukurot. As in araw araw. Haha. Kaya sanay na siya. Oh well. I miss being with him. This past week kasi hindi na kami masyadong nagkakasama. Both busy e. We're just friends. Ang tanging kasalanan ko lang nahulog ako. On the first place alam kong hindi nya ako kayang saluhin! He likes my friend and i love them both, fan nga ako ng loveteam nila. Pero i didnt really expect na ganto pala kasakit to, mas masakit pa pag nadapa ka at napapunta ang mukha mo sa putik dahil sa katangahan mo. Mas masakit dun! Swear! Sobrang mas nakakaiyak pa sya sa math problems na hindi mo maunawaan. I am telling you this kasi i've experience it once! The feeling of being broken. Feels like im gonna die. Haha.

Ewan. Siguro nung araw na yun, narealize ko na. Boom tinamaan na ako pero masakit pala. Haha. Tanga ko no? Nafall na ako pero ngayon ko lang din narealize. Well how i wished nga hindi ko nalang sana narealize. Kasi that way, lahat ng ginagawa niya sakin as friend lang. Kasi nung narealize kong nahulog ako. Aba akalain mong lahat ng ginagawa niyang kasweetan kahit normal lang sakanya yun ay feeling ko nagblush on ako ng pagkarami at feeling ko may mga milyung milyun na paru paro ang nakawala sa tiyan ko.

Out of nowhere biglang pumasok sa isip ko na Malapit na pala yung prom! Sht!