Version 2.0

Chapter 11

Maagap akong nagising. Naligo na ako. Nag suot ng shorts at hanging blouse tapos converse. Usual style.

Kinuha ko lang yung cellphone at pera ko at panyo at ibinulsa yun. 6 am palang. Wala pang gising for sure. Kaya nag iwan nalang ako ng note na aalis ako at baka gabihin.

Tinawagan ko si Jett.

"Hala bat ang agap?"

"Ayoko munang mag stay sa bahay. Wag kana magabalang sunduin ako. On the way na naman ako."

"Argh! Sgesge. Ingat!"
Naiimagine ko siyang ginugulo gulo ang buhok sa pag ka frustrate dahil sa hindi niya ako masusundo. Hahaha.

For a short period of time at dahil narin siguro sa problema ko. Hindi ko masyadong naatupag yung feelings ko for him. Ramdam kong lagi siyang nandyan and right now all i really need is a friend. Wawents (walang kwenta) yung bestfriend ko. Joke! Busy kasi yun nagi-inquire sa college niya kaya naiintindihan ko naman.

Isa pa. Kaya ko naman ang sarili ko? Ata? Well. I'm the weakest when im with Jett. Alam nya yun. But. I need to be okay. I'll be okay. But fck! How? Paano ka magiging okay? Kahit sabihin kong okay lang ako. Alam ko sa sarili ko na hindi! Kahit wala akong maramdaman alam kong hindi ako okay. Sabi nga ni Augustus Waters ng 'The fault in our stars. Thats the thing about pain. It demands to be felt.

Naglakad ako papunta sa sakayan ng jeep. Kokonti lang yung sakay ngayon. Fresh ang hangin. At puro green ang makikita mo on the way to his house. Naaalala ko na naman siya. Yung kagreenan niya, este yung pagkamahilig niya sa green. Puro green kasi puro puno. -_-

Bumaba na ako nung nasa tapat na ako nung bahay nila. Nag aabang naman siya sa may gate. Masyado bang napaagap yung punta ko? Kaliligo lang ni Jett. Sabagay mukha ngang kagigising nya lang nung tinawagan ko siya.

Agad na bumilis ang tibok ng puso. Pag yata nakikita ko sya ganun, automatic na bibilis yung tibok ng puso ko. Kapansin pansin rin ang napakatangos niyang ilong, na mistulang laging kumakaway sakin kapag nagkikita kami.

Hindi kami kagaya ng mga rich kid na nagyayakapan or nag bebeso sa isat isa pag nagkikita. Kaya ngumiti lang siya at pinapasok ako. Malawak yung front nila at may garden din. Ang ganda ng lugar nila. Nakakarelax!

"Ano ba talagang problema mo? Kanina kapa hindi umiimik kaya hindi rin ako umiimik. Pero damn. Kanina kapa tahimik naba-bother na ako!"
Katabi ko siya sa bangko. We're sitting close to each other enough for our shoulders to touch.

"Hindi ko alam."
Hindi ko alam kung paano ko ikekwento. San ako magsisimula? Hindi ko alam kung paano ko sasabihin? Paano?!
Yumuko ako pagkasabi ko nun. I bite my inside cheeks para hindi ako maiyak.

"You're doing it again baby. Bitting your inside cheeks para hindi umiyak. Common, i'll be here. Don't be afraid."
Inakbayan niya ako, as if he's comforting me. But damn! Lalo akong naiiyak.

"It's okay to cry. But damn! I hate seeing you cry."

Pinatong ko yung ulo ko sa balikat niya. At umimik.

"Kumain kana ba? Ang agap agap ng drama natin!" Sabi ko tsaka tumawa ng konti.

"Hindi pa nga. Pero nagluto na ako. Pasok nga! Kumain kana rin. Alam kong dika pa kumakain, hindi ka kasi marunong magluto kaya malamang hindi ka pa kumakain."
Sabi niya tsaka tumawa. Edi ako na nga kasi di marunong magluto.

"Wow. Ikaw nagluto? Sarap!"
Sabi ko habang kumakain.

"Yup. Try mo magluto minsan."

"Ayoko. It's not my thing you know."
Mas pipiliin ko pang maglinis kesa magluto. It's really not my thing!

"Well. Napagtututunan naman yan."