Dediğim gibi şiiri yazdım. İçimden geldiği gibi. Umarım seversiniz. İyi okumalar okurlar! ♡
Ruhumu Soysam Acılardan
Ruhumu soysam acılardan,
Ruhumu ilk doğduğum ana götürsem
Kalbim hissetse ilk günkü gibi,
Kalbim acımasa çocukluğumdaki gibi,
O zaman uzaklara giderdim,
Zira bunları yapamazsam gitmemin ne anlamı kalır?
Soyutlasam kendimi insanlardan,
Yalnızlığıma sığınsam kuytumda,
Belki o zaman bir daha olmaz böyle türlü,
Acı, karmaşa, belirsizlik, çokluk..
Bir bahar sabahı eşşsizliği,
Hücrelerimi rahatsız eden bir hüzün,
Bir günü de geçti güzün,
İnsanları iyi tartın, ölçün, süzün
Yoksa gerçekten tanımış olmazsınız.
Gecenin kuytusunda kalmış biri,
Karanlığı acılarının dostu eylemiş
Acıları ilmek ilmek hissederken,
Herkese iyiyim deyip gülümsüyormuş
Konuşurmuş; yalnızlık, hüzün, bir tutam hatıraların hissi,
Hissedermiş hep kimsesi yok,
Karanlık kucak açmış. "Ben seni anlıyorum."
Ay küsmüş geceye "Kimseye aydınlık olma."
Gece demiş "Ben kendi karanlığımla, kendimi hissettiririm ve acıtırım yine."
Acılar gece çözülür,
Hüzünler gece çoğalır,
Anılar kalbi parçalar,
Kim bilir kaç ruh ölümle cebelleşti.
•Cevapları alalım. Güzel mi? Paragrafa yaz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMİZDEKİLERE DOKUNUŞ
PoésieİÇİMİZDEKİLERE DOKUNUŞ İlk acıyı tattığımızda kaç yaşındaydık, ilk sevinçlerimizi ne zaman iliklerimize kadar hissettik, peki en son ne zaman acıdık ve sonsuza kadar mutlu olmaya karar verdik? Belki bunları çoğumuz bilemeyiz fakat ruhumuz hissettikl...
