Merhabalar. Ve yeni şiirimiz.
Gelmeyecek Çocukluğum
Çocukluğum fısıldadı usulca,
Sen çok mutluydun,
Hiçbir şey güzel değilken bile,
Mutluluğu başarırdın.
Şimdi öldü çocukluğun
O ölünce mutluluklar da öldü,
Keskin hıçkırıklar ayrılmadı boğazımızdan,
Keskin acılar her saniye ruhumuza battı.
Sessiz çığlıklar doldurdu her yanımızı.
Herkes yalandan ibaretti,
İyiyim deyip maskesini takardı.
Oysa gülüşleri hiç olmamışken dudaklarında.
Çocukluk elveda deyince,
Huzur kendiliğinden kayboldu,
Ağlamalar için bahaneler ararken o zaman.
Şimdi gülmeye hasret kaldık.
Huzurun sokakları yok artık.
Yok artık iplerimizde zıplayan bedenimiz,
Yok artık sadece koşarken yaralanan dizlerimiz.
Bunlar yok oldu,
Yerini kapanmayacak boşluklara bıraktı.
Yerini gelmeyecek günlere bıraktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMİZDEKİLERE DOKUNUŞ
PoetryİÇİMİZDEKİLERE DOKUNUŞ İlk acıyı tattığımızda kaç yaşındaydık, ilk sevinçlerimizi ne zaman iliklerimize kadar hissettik, peki en son ne zaman acıdık ve sonsuza kadar mutlu olmaya karar verdik? Belki bunları çoğumuz bilemeyiz fakat ruhumuz hissettikl...
