IKIGAI Series #1: Estranghero

1

Sinulyapan ko ang suot kong wrist watch para i-check ang oras bago ko kinuha ang inorder kong milktea sa Milktea Shop na nadaanan ko sakay nitong bike ko galing school. Pauwi na ako ng apartment ko na hindi naman kalayuan mula sa school na pinapasukan ko. I have my own car actually na bigay pa ni Daddy before siya mamatay but I chose to used this bicycle instead for me to exercise na rin.

"Thank you, Miss." Namula naman ang babaeng nag-abot sa akin ng order. Base sa uniform niyang suot ay nag-aaral din ito sa kasalukuyan kong pinapasukang paaralan. I assume na ito ay working student at dito nagtatrabaho.

I just nod and smiled a bit bago ko kinuha ang order kong na strawberry flavor which is my personal favorite. Sumakay na ako sa bike bago nagsimulang magpedal.

Tahimik lamang ako habang binabaybay ang bicycle lane sa coastal road ng siyudad. Naamoy ko pa ang malakas at preskong simoy ng hangin galing sa karagatan dagat. Pasado alas sais na ng gabi kaya madilim na. Medyo konti lang din ang mga sasakyang dumadaan.

Medyo nalungkot nga ako dahil hindi ko man lang naabutan ang paglubog ng araw kung saan ay pinakapaborito kong gawin tuwing uuwi sa hapon. Nagpractice pa kasi ako ng badminton in preparation para sa nalalapit na Intramural Day sa susunod na araw. Idagdag mo pa ang sandamakmak na quiz kanina. Hays, buhay STEM nga naman.

Grade 12 na ako ngayon bilang isang Senior High School. STEM ang pinili kong strand dahil gusto kong maging isang Civil Engineer. I plan to take college sa New York University. Nakapagpasa na ako ng application form ko at email na lang nila ang hinihintay ko. Siyempre secret muna ito kay mommy, gusto ko siyang surpresahin kung sakaling papasa man ako. Doon kasi nakapagtapos si Daddy bilang isang Chemical Engineer at gustong kong doon din ako ga-graduate.

Napahinga ako ng malalim nang maalala kung paano namatay si Dad. He died 7 years ago due to a plane crash. 10 years old pa lamang ako nun at sobrang lungkot ang nadarama namin ni mom sa pagkawala niya. Nasa Italy siya noon dahil sa business related event at saktong birthday ko. Sa kagustuhan niyang umuwi dahil gusto niyang makahabol sa selebrasyon kahit na nag insist na si mommy na huwag niya ng ituloy at pwede namang ipagpaliban muna dahil malakas ang bagyo nung mga panahong iyon. But unfortunately, my dad didn't listened at pinili ang sariling kagustuhan.

Sakay ang private plane nito dahil nga walang eroplanong lilipad sa airport sa Italy dahil sa bagyo, he suddenly left without a word. When I heard the news, I even blamed myself up until now. Even though birthdays are meant to be celebrated inside the house kung saan ay maraming mga bisita, si mommy at mga kaibigan besides you but mom and I, chose na bisitahin si Dad every birthdays of mine at doon ishe-share lahat sa kaniya. Kinakausap siya na para bang nandyan lang siya sa tabi at nakikinig sa amin ni mommy.

It's currently June 24, I still have a 1 month to go before August 5 as my birthday and yes I will be 18 years old in that day while saying goodbye of being a minor. Katulad ng palaging sinasabi ng mga kaibigan ko, pwede na raw akong makulong. But for me, there's so much more to look ahead when you turn to your 18th phase of life.

I immediately held and press my break nang muntik ko ng matamaan ang hood ng kotseng nasa harapan ko ngayon. Medyo di ko agad ito nakita dahil sa kulay itim ang kulay nito. Kumunot ang noo ko. Who the hell park his/her car in here? Di ba niya alam na bicycle lane to. Tsk!

Bumaling ang tingin ko sa lalaking tahimik lamang na nakatayo sa sementong barriers nitong coastal rode. Sa kabilang side naman na kaharap niya ay naglalakihang mga bato. Napalaki ang mata ko nang mapagtanto kung anong gagawin nito. Huwag mong sasabihin tatalon siya diyan? Is he taking a suicide?

Tangina naman ng lalaking 'to. Dadagdag pa sa mga sakit sa ulo sa ng maglilinis ng mga labi niya kung sakaling magpapakamatay 'to. Ilang tao pa naman ang namatay na rito dahil sa aksidente o 'di kaya'y suicide rin.