Deltha: Avenue of the Esoteric

Chapter 32

Envy

"Panandaliang gamot lang ito. Katulad nang inaasahan ko, limitado lang ang kakayahan namin sa mundo niyo," sambit ni Caulifla matapos na gamutin ang walang malay na si Garnet at ang iba ko pang mga kasamahan. 

Because of her ability, she was able to slow down the spread of poison in their bodies. 

"Salamat." Sinubukan kong ngumiti pero mas nangibabaw pa rin sa akin ang matinding pag aalala. 

"Come here..." 

Headmistress Sonatta uttered before Severin and I proceeded in her direction.

Nawala ang atensyon ko kay Caulifla dahil sa isang balita. Maraming mga tao ngayon sa syudad ng Dolomin ang naghihintay sa Kapitolyo matapos ang ilang oras na pagkapanalo ni Dr. Sergei sa pagkapresidente. 

My whole system was filled with disgust and anger. After knowing how much he enjoys the limelight he's receiving, mas lalo akong hindi napatigil sa pag iisip. 

Ilang oras na din ang nakakalipas magmula nang mapahiwalay ako sa mga kasamahan ko. Bunga ng sobrang pag aalala para sa kanila, hindi ko magawang makapagpahinga nang maayos katulad ng paulit ulit na paalala sa akin ni Headmistress Sonatta.

Hindi ako mapakali sa kwarto ko kung kaya't nagdesisyon akong pumunta sa kwarto ni Garnet. Hanggang ngayon, hindi pa rin maayos ang kalagayan niya. Maaaring napabagal nga ni Caulifla ang pagdaloy ng lason sa katawan niya pero hindi n'on mabubura ang mga ugat na unti unting lumalas mula sa kanya.

I can't help but to blame myself because I can't do anything to make her feel better just like what she's doing to me. All those memories during the first time we met were still vivid. 

When everyone chose to turn their back and refused to believe in my ability, she was there to cheer me up aside from Vesper. She did everything to make me feel that I'm not an outcast— that I deserve to be part of them. 

Without someone like her— maybe, I'm still doubting myself up until now. 

I held her hand while waiting for her to be conscious. Sa kalagitnaan ng paghihintay, hindi ko namalayang nakaidlip na pala ako. Nagising lang ako nang maramdaman kong bigla kong maramdaman na nauubusan ako ng hininga. 

I thought it was all a dream pero nang mas lalo kong maramdaman ang higpit ng pagkakasakal niya sa akin, doon ako tuluyang sinampal ng realidad na totoo ang lahat ng nangyayari.

"G-Garnet..." I was gasping for air while trying to remove her hands from my neck but she didn't let go of me. 

I saw her pair of mad eyes which is new to me. Sa pagkakataong ito, ramdam kong hindi siya yung kaibigan na nakilala ko.

"Just die, Dasha! Just die!" ramdam ko ang matinding galit sa boses niya. Naguguluhan ako, hindi ko alam kung saan nanggagaling lahat ng 'yon. 

"W-Why are y-you doing t-this?" nahihirapan kong tanong na mas lalong nagpahigpit ng pagkakahawak niya sa akin.

"I'm just doing the right thing, Dasha."

Hindi ko alam kung bakit biglang nagbago 'yong paniniwala niya. We all live with the same agenda. Gusto naming lahat na matuldukan na ang lahat ng gulong ito kung kaya't mahirap para sa aking tanggapin kung bakit bigla na lang siyang bumaliktad. 

"I-Is killing me the r-right thing to d-do for you?" ramdam ko ang mainit na likidong pumatak sa pisngi ko.

"I'm doing this for our allies who were killed. I don't want them to die for nothing."