Herkese merhaba, hikayemiz son hız devam ediyor. Andaç'ı gün geçtikçe anlayacağımızı düşünüyorum hatta şu an bile anladık. Normalde böyle bir şey yapmayacaktım ama iki taraftan da tepkilerin görülmesi okurken çok hoşuma gidiyor benim. O yüzden böyle bir güzellik yapmak istedim. Sevdiniz mi hikayemizin gidişatını?
bölüm şarkısını siz seçin buraya bırakın.🤍
keyifli okumalar.
*
Günler bitiyor, gece sabaha devrediyordu kendini ve bu rutin her gün süregeliyordu. Zamanı durduramazdınız; ben zamanı durduramamayı ailemi kaybettiğim zaman hiçbir şey yapamadığımda anlamıştım. Artık birini daha kaybetme gücüm yoktu; Tanem'i kaybedemezdim. Ondan uzak kalamıyordum, ona çok aşıktım. Hatta ona o kadar aşıktım ki, beni sevdiğini bile bile onu köpek gibi sevmeme rağmen sırf yaşasın diye onu yüreğimde saklıyorum.
"Abi yenge henüz evden ayrılmadı," dedi Giray günlük raporların yanı sıra. "Ercüment Danış, dün yine mekana gelip problem çıkartmış."
"Bu adamın belasını sikmek farz oldu." dedim karanlık bir tonlamayla. "Bela oldu başımıza, etkisi yok zararı da olmasın. Halledin." dedim.
"Kapan'a hala ulaşamamışlar ve sana mesaj atan kişinin kimliğine de öyle." dediğinde aniden yumruk yaptığım elimi masaya indirip öfkeyle ayaklandım.
"Ya ben bu yazılımcılara mühendislere boşuna para ödüyorum amına koyayım! Bir sike yaramıyorlar!" diye bağırdımda,
"Abi ne yapsınlar ellerinden geleni yapıyorlar." dedi Giray.
"Oğlum siktirtme sende belanı polyanna gibi geziyorsun. Bana sonuçla gelin! İstihbaratla karşı karşıya gelmek istemiyorum, kumarhaneler sıkıntıya düşebilir." dedim sinirle.
"Ama abi,"
"Çık Giray." dedim ve ekledim; "Nur'u yolla." deyip koltuğa oturdum ve Nur'un gelmesini bekledim.
"Buyrun Andaç Bey." dedi Nur güler yüzle. Tanem'in neşe kaynağı olan bu kızı bende seviyordum. Benim bebek kızıma iyi gelen herkesi seviyordum.
"Unuttuğum, üzerinden geçmediğimiz, atladığım bir şey var mı bugün?" dedim sakince.
"Hayır efendim, sadece akşam sergi olacak özel davetlisiniz." dediğinde keyifsizce güldüm ardından aklıma begonvil geldi; bahsettiği sergi buydu demek. Pekala oynamak istiyorsa; benden iyi oyuncu bulamazdı.
"Tamamdır, teşekkürler; çıkabilirsin." dedim sırayla. Nur başını sallayıp çıktığında saate baktım, yediydi. Ayaklandım, odadan çıktığımda: "Sergiye geçeceğim." dedim Nur'a, "Sende çıkabilirsin."
Seri adımlarla asansöre bindim, bugün eğer Tanem sergiye gelirse Begonvil o olacağı netleşecekti. Ondan sonrasında onunla yeni tanışmış gibi yapıp biraz da olsa onu yaşamak istiyordum. Sadece biraz bile olsa nefes aldığımı, yaşadığımı hissetmekti isteğim.
Hızlı adımlarla otoparktaki aracıma bindim ve sergi alanına sürdüm; içimde saçma sapan bir heyecan vardı.
Kendime gelmeli ve hareketlerimi kontrol etmeliydim ama begonvilin Tanem olma düşüncesi beni çıldırtacak kadar güzeldi.
Arabayı sergi alanının önünde bıraktığımda vale arabayı almıştı kapıdan girdiğimde saygıyla karşılandım: "Hoş geldiniz Andaç Bey."
Başımı sallayıp içeri girdim, bebek kızım görünürde değildi. Geldiğimi görüp masama gelen kişilerle sohbet ederken onun içeri girdiğini görmemle, ağır ağır yutkundum. Çok güzeldi. Gözlerinin beni aradığını biliyordum o yüzden ona bakmadım. Adım seslerini işittim, yanımdan geçiyordu ki üzerimde serinlik hissetmemle keyifsizce güldüm. Aynı anda kollarım çoktan ayağı takılmış olan begonvil'e sarılmıştı.
Gerçekten sevgilim var mı böyle numaralara gerek. Kıyafetimide mahvettin iyi mi... neyse kurban olsun sana.
Gözlerine öfkeyle bakmaya çalıştım, bir başkası üzerime şampanya dökseydi onu sergiden attırırdım ama konu kadınıma gelince maalesef öyle olmuyordu. Bana masumca gülümsediğinde yüz kaslarım gevşer gibi oldu ama hemen ifademi topladım. Ayaklandı ve ellerini küçük çantasına sardı: "Özür dilerim." dedi ama yaptığından hiç pişman olmadığını gözlerine baktığımda anlıyordum. Alayla güldüm, aslında keyfim çok yerindeydi.
"İsteyerek yapmadınız," dedim sert bir sesle; isteyerek yaptığını biliyordum.
Benim güzel bebeğim, sen beni şampanya kıçısına batırsan bile ağzımı açarsam namerdim.
**
Bölüm sonu.
