My Vampire Games

3.

Nadat de klas is uitgelachen door het domme verhaal van de leraar gaat de bel. Iedereen loopt uit het lokaal, maar omdat ik de blaadjes nog aan de docent moet geven. Ik loop naar zijn bureau en leg de blaadjes erop, dan draai ik me om, maar zie ik de leraar voor een dichte deur staan. Nu ben ik er gloeiend bij. [Als er iets schuingedrukt staat is het meestal de gedachte van Elena]Denk ik bij mezelf. En ja hoor ik heb gelijk. ‘Dus Elena, hoe beviel je eerste schooldag?’ vraagt de docent vriendelijk. ‘Ja, het was wel even wennen, maar het is wel leuk. Ik lig alleen nog niet zo goed in de groep.’ Antwoordt ik zo normaal mogelijk. ‘En wat vond je van het onderwerp van deze les? Ik vind het wel een leuk onderwerp, vooral omdat ik er onderzoek naar heb gedaan, maar ik ben benieuwd naar wat de leerlingen er van vinden.’ ‘Oh, nou ik vond het wel een interessante les, vooral ook dat als het net iets anders was gelopen dat dit land er nu anders uitzag. En dat u die dagboeken helemaal gelezen hebt! Dat lijkt me ook echt geweldig om daarin naar aanwijzingen te zoeken naar wat er toen gebeurt zou kunnen zijn! Jammer dat er nu niet meer iemand uit die tijd nu nog leeft.’ Zeg ik enthousiast. ‘Ja, het is ook erg leuk werk! Maar ik weet nog net zo niet of iedereen uit die tijd er niet meer is, iedereen is wel dood, maar ik denk dat ze er nog zijn.’ Zegt de docent. ‘Als geesten? Of onder de grond ergens? Ik ben ervan overtuigt dat ze niet meer leven en bent u serieus? Vampiers bestaan toch helemaal niet?’ Ik lach om het wat minder serieus te laten klinken, want anders komt hij er achter. ‘Maar ik moet nu gaan! Ik moet mijn eten nog halen, dus ik ga weer.’ Ik wil weglopen, maar ik wordt vast gepakt bij mijn arm. ‘Kom op Elena denk je nou echt dat ik zo dom ben? Wacht zei ik Elena, ik bedoel natuurlijk Diana. Ik probeer je alleen maar te helpen, maar dan moet jij mij ook helpen.’ Zegt de docent dreigend. Shit, nu ben ik er bij. Nu kan ik al helemaal niet meer het land terug winnen. Ik draai me om in mijn vampierssnelheid en hou de docent in een houdgreep. ‘Als je ook maar iets over dit zegt tegen wie dan ook, ruk ik persoonlijk je hart eruit en ben je nog lang niet jarig.’ Sis ik in zijn oor en ik hoor zijn ademhaling en hartslag versnellen. ‘Rustig Diana ik wil je alleen helpen, ik weet dat je in de bossen hebt gewoond en dat je door een of andere drang weer terug bent gekomen. Daar heb ik voor gezorgd, maar je moet me geloven ik wil net zo graag als jou dit land weer in zijn normale staat hebben, daarom heb ik een plan en daarbij moet jij me helpen!’ Zegt de docent bang en ik laat hem wat losser. Hij heeft me hier heen laten komen, maar hoe? En wat is eigenlijk zijn naam? ‘Oké ik zal helpen, maar vertel me eerst uw naam en wat je allemaal weet over mij en m’n familie.’ ‘Mijn naam is Rowan Newman en alles wat ik over jou weet is wat in je dagboek staat. Over je familie weet ik alleen wat er in de boeken staat, maar ik weet niet hoe ze gedood zijn, ik denk dat het degene was die jou veranderd heeft, maar ik weet het niet zeker en dat wil ik dus aan jou vragen. Of jij weet hoe ze dood zijn gegaan.’ Zegt Rowan. ‘Ik weet hoe ze dood gegaan zijn en ik wil je het best vertellen, maar onderbreek me geen moment, want dan kan het heel bond worden!’ ‘Jaja is goed! Vertel!’ ‘Oké, daar ga ik dan.’

~1855~

 

Het was donker, heel donker. Nadat ik de man mijn naam had gegeven hadden we een tijdje gekletst over van alles en nog wat, maar toen kwam dat moment. Het werd donker en ik hoorde allemaal mannen mijn naam roepen om me te zoeken. ‘Je moet doen alsof je dood bent Diana, ze mogen er niet achter komen wat je bent. Nu als vampier kan je je adem heel lang inhouden, dan lijkt het alsof je dood bent, wat je eigenlijk ook bent,’ er ging een rilling door me heen, ik ben dood, ‘dan wordt je waarschijnlijk begraven en dan later klim je eruit en ga je ver ver hier vandaan, begrepen?’ ik knikte, ik zou mijn ouders nooit meer kunnen zien en ze zouden verdriet lijden, maar dat maakte me niks uit. Ze hadden me nooit iets laten doen, en nu kregen ze hun verdiende loon. ‘Blijf hier liggen, je hebt nog veel bloed op je, ze zullen meteen geloven dat je dood bent.’ En zo ging het, de man liep weg en ik deed alsof ik dood was. Ze geloofden het meteen en de volgende dag werd ik begraven.

Na een paar dagen, voor mijn gevoel, in de kist te hebben gelegen werd ik het zat en klom ik eruit. Ik keek om me heen en zag dat ik op het kerkhof was, wow logisch ik was dood. Ik liep naar huis om mijn laatste spullen op te halen, maar toen ik er 100 meter vandaan was, hoorde ik met mijn super goede gehoor mijn ouder praatten binnen. En geloof me, wat ik hoorde wilt geen enkel kind horen. ‘Oké lieverd, nu we van Diana afzijn kunnen we eindelijk een jongen krijgen! Die zou veel beter zijn voor ons dorp, dan worden we nog groter!’ hoorde ik mijn vader zeggen. ‘Gelijk heb je schat! Ik irriteerde me al zo lang aan Diana, beter dat we nu van haar af zijn!’ antwoorde mijn moeder. Ik had altijd gedacht dat ze van me hielden, maar dat was dus niet zo. Ik werd zo woedend, wat nu veel makkelijker ging, omdat ik een vampier was. Als vampier zijn al je emoties zoveel sterker, dat had ik gehoord van die rare man. Ik werd zo boos dat ik op mijn snelheid naar het huis ging en ik stond binnen een seconde voor hun neus. ‘Oh, dus zo denken jullie over mij!’ schreeuwde ik naar ze en ze schrokken heel erg. ‘Diana? Jij bent toch dood?’ stotterde mijn moeder. ‘Ja dat klopt! Ik ben dood, ik leef niet meer maar ik sta hier toch! Raar hè!?’ snauwde ik en zowel mijn moeder als mijn vader probeerde me gerust te stellen, maar helaas, ik wist al de perfecte karma voor ze…

~Heden~

‘Dus je hebt je ouders vermoordt?’ vraagt Rowan met een kleine trilling in zijn stem. ‘Ja, en iedere seconde die ik tot nu toe heb meegemaakt heb ik er spijt van, maar toch verdienden ze het. Ik betekende niks voor ze! Waarom hadden ze me dan niet meteen weg gedaan? Zodat ze een ander kind konden krijgen! Ik wordt weer woedend bij de gedachte!’ Zeg ik weer boos. ‘Nu ik je verteld heb hoe mijn ouders zijn gestorven is het jouw beurt! Wat is je plan?’