My Vampire Games

Hoofdstuk 5

Ik zit samen met Rowan, Ethan en Triton – de naam van de presentator met groen haar- in de auto onderweg naar de trein. Ik kijk strak vooruit, ik heb geen zin in de gezichten van de mensen uit District 12 die geen hoop in me hebben. Ik heb geen zin in hun ogen die vol met medelijden staan of die aan het huilen zijn. De huilende mensen zijn voornamelijk meisjes, die Ethan recht op zijn dood zien afrijden, de spelen.

Als we eenmaal in de trein zitten is de stilte nog steeds niet verbroken, totdat Ethan een lachje laat ontsnappen. Ik kijk hem raar aan. 'Vind je het soms grappig dat we onze dood tegemoet gaan?' vraag ik hem, waarna hij me raar aankijkt. 'Oh, je kan praten? Ik dacht al dat je je tong was verloren.' Nu is het mijn beurt om hem raar aan te kijken. 'Waarom zou ik in vredesnaam mijn tong zijn verloren? Mag ik niet gewoon een beetje in shock zijn dat we naar de spelen gaan? En je hebt mijn vraag nog niet beantwoord, waarom lachte je?' Ethan laat een zucht ontsnappen. 'Ik vind het gewoon een beetje ironisch,' ik wil mijn mond weer open trekken, maar Ethan gaat weer snel verder met praten, 'ik zit hier in de trein samen met mijn begeleidende docent, die ik al sinds mijn twaalfde ken en met een meisje van mijn leeftijd die me nog nooit, maar dan ook echt nooit, is opgevallen in District 12. En dan komt dat meisje een paar dagen geleden bij mij in de klas en biedt zich dan ook nog is aan voor de spelen, terwijl niemand dat ooit zou doen.' Ik pak een druif van de tafel voor mij en stop hem in mijn mond. 'Bovendien vind ik het gewoon belachelijk dat jij dat hebt gedaan, je bent zo'n klein, tenger meisje, je zou nooit een kans maken in de arena.' Ik verslik me in mijn druif. 'Je denkt dus dat ik super slap ben? Ik zou hier trouwens ook niet graag willen zitten hoor, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat een vader zijn dochter zou zien sterven. Maar onderschat mij niet hoor, ik kan meer invloed hebben hier dan je denkt.' Zeg ik nadat de druif weer uit mijn luchtpijp is, mensen onderschatten mijn veel te snel, wat ik op zich eigenlijk ook wel begrijp als je mij in een druif ziet stikken. 'Elena heeft gelijk, je moet haar niet onderschatten.' Mengt Rowan tussen ons. 'Komen jullie aan de eettafel zitten? Het is tijd voor het avond eten en ik wil wat dingen met jullie bespreken.' Ethan en ik knikken en volgen Rowan naar de eettafel.

Als we eenmaal zitten begint Rowan meteen te praten. 'Als we bij het Capitool aankomen moeten jullie de mensen meteen goed begroeten, anders denken ze dat jullie arrogant zijn en dan krijg je geen sponsoren, zonder sponsoren overleef je de arena niet zo snel. Zwaai dus vooral naar iedereen en doe aardig. Ethan ik weet dat dat niet jouw sterkste kant is,' Ethan laat een grom horen, 'maar je moet echt je best doen. Ik wil dat jullie dit overleven!' Als Rowan uitgepraat is kijkt hij me met een doordringende blik aan, ik knik naar hem als antwoord dat we het gaan overleven. 'Oké, dan gaan we verder met het volgende punt, wat zijn jullie sterkste punten?' 'Nou ik ben aardig aantre-' Begint Ethan, maar Rowan onderbreekt hem al. 'Ik wil dat jullie over elkaar gaan vertellen, wat jullie denken wat het sterkste punt is van de ander.' Rowan wijst naar mij, als teken dat ik moet beginnen. 'Oké, dus wat ik denk van Ethan tot nu toe hè? En wat zijn sterke punten zijn?' Rowan knikt. 'Ik denk dat Ethan erg atletisch en sterk is, wat goed van pas kan komen in de arena, als je van je tegenstander wilt vluchten. En ik denk ook wel dat hij goed is met het publiek, vooral de vrouwen, sinds ik hem deze dagen met vier verschillende meisjes heb zien zoenen. You're turn.' Ik kijk Ethan aan met een grijns, ik mag die gast echt niet, hij is echt veel te vol van zichzelf. 'Wat ben je toch aardig, vergeet niet dat je nog een week met me om moet gaan, dus ik zou maar even aardig zijn.' Zegt hij op een arrogante toon. 'Maar goed, omdat ik dit spelletje wel leuk vind, ga ik nu zeggen wat ik denk wat jouw sterke punten zijn. Ik denk dat je goed in bomen kan klimmen, omdat je erg klein en licht bent. Ik denk ook wel goed kan jagen en anders wel lang zonder voedsel kan, anders was je nooit zo mager geweest.' Ik rol met mijn ogen, hij moest eens weten. 'Ik denk ook dat je het publiek erg afschrikt, omdat je zo vaak met je ogen rolt en omdat je eigenlijk helemaal niet aardig bent. Maar daarmee win je wel het vertrouwen van de districten, niet dat je daar veel aan hebt, maar dan zien ze dat je het niet oké vindt om de arena in te gaan.' Ik zucht en kijk naar mijn eten, wat al half op is. Ik kan het echt niet door mijn strot heen krijgen. Niet dat ik het niet lekker vind, op zich kan ik wel gewoon menseneten eten, maar ik heb liever mensen als eten. Nou ja, niet echt de mensen, maar hun bloed.