My Vampire Games

4.

'Dus dat is je plan!' schreeuw ik naar Rowan, 'Je bent kettergek! Ik probeer dit land te helpen, maar het zou fijn zijn als niemand er achter komt wat ik ben!' 'Nee, nee, nee, je snapt het niet. Bij de boete moet je je heel vaak inschrijven, of je doet het niet want het is niet zo dat je het eten nodig hebt, zodat je getrokken wordt en naar het Capitool gaat. Je kan je ook gewoon als vrijwilliger aanbieden, dan hoef je je niet vaker mee te doen. Of als je geluk hebt wordt je meteen getrokken en kan je meteen gaan.' Legt Rowan uit, maar ik begrijp nog steeds niet hoe mij dit gaat helpen het land over te nemen. 'Leg me nog één keer uit waarom ik hier mee het land kan over nemen.' Zeg ik en Rowan begint uit te leggen. 'Als je eenmaal in het Capitool bent kan je dichter bij president Snow in de buurt komen en kan je hem makkelijk dwingen om het land aan jouw over te geven. Als het goed is zie je hem nog apart voordat de spelen beginnen en dan kan je hem dwingen, zo hoef je ook niet in de arena en kan je dit hele gedoe afschaffen!' 'Ik zal er over nadenken.' Zeg ik en ik ren op mijn vampier snelheid weg. Ik moet goed nadenken, de boete is al over drie dagen. Opeens voel ik een brandende pijn in mijn keel, ik weet wat het betekend, ik moet weer drinken. Normaal drink ik van dieren, maar ik moet nu echt helder na kunnen denken. Ik kijk om me heen en zie een man net uit de mijnen komen lopen. Ik ren naar hem toe, dwing hem om niet te schreeuwen, drink dan van hem en dwing hem weer om te vergeten dat ik er was. Ik ren snel naar mijn huisje en ga op mijn bed zitten om na te denken, wat niet lukt want ik val in slaap.

~Dag van de boete~

Eigenlijk heb ik deze dagen er niet meer over nagedacht wat ik ga doen. Ik trek mijn "mooie" kleding aan en loop richting het plein, waar het al druk is vanwege de boete. Ik loop naar de mensen die je bloed afnemen om je te identificeren en ga daarna op het plein staan. Op het plein staat een groot podium, waar drie grote vissenkommen -zonder water- staan met veel papiertjes erop. Eén kom is voor de namen van alle jongens, de andere is voor alle namen van de meisjes. En dan is er nog één, die is voor de mentor van dit jaar. District 12 heeft nog nooit een winnaar gehad en daarom moet er ook elk jaar een mentor getrokken worden. Meestal zijn de mentoren er voor een paar jaar, daarna gaan ze dood... Dit jaar moet er dus een nieuwe gekozen worden. Een man met groen geel haar loopt het podium op, hij is de presentator uit het Capitool. 'Welkom, welkom allemaal,' begint de man met een raar accent, 'Welkom bij de 74ste Hongerspelen! Normaal beginnen we bij de meisjes, maar omdat er geen mentor is, gaan we eerst de mentor trekken!' De man loopt naar de vissenkom en grabbelt er een papiertje uit. Hij loopt weer terug naar de microfoon en vouwt het papiertje open. 'De mentor van dit jaar is Rowan Newman, gefeliciteerd!' Ik zie hoe Rowan het podium op loopt en mij strak aankijkt. 'Weet je, we gaan dit jaar er een andere draai aan geven. We hebben als eerste de mentor getrokken, dus waarom doen we nu niet de jongens!?' De man loopt nu naar de vissenkom van de jongens en grabbelt daar ook weer een papiertje uit. Hij loopt weer terug naar de microfoon en vouwt weer het papiertje open. 'Ethan Thompson!' Het wordt stil op het plein, als het al niet stiller had kunnen zijn. In de verte hoor je zachtjes gehuil van, waarschijnlijk, zijn familie. Er stapt een jongen uit de menigte en ik herken hem van mijn klas, de populaire. Hier en daar hoor je ook een meisje zachtjes huilen en aan de andere kant, bij de jongens, zie je dat zijn vrienden hem wat schouderklopjes geven. Ethan loopt vol met zelfvertrouwen naar het podium en gaat naast Rowan staan. 'Zijn er geen vrijwilligers? Nee, okay dan gaan we nu verder met de meisjes.' Hij loopt weer naar de vissenkom en doet hetzelfde als wat hij eerder deed. Als hij voor de microfoon staat vouwt hij het papiertje open. 'Abby Newman!' Weer hoor ik ver vanuit de menigte gehuil en op het podium zie ik Rowan's gezicht verstrakken. Ik kijk naar het meisje dat langzaam naar het podium loopt. Ze ziet er niet ouder uit dan 12 en volgens mij is dit de eerste keer dat ze mee doet. Ik kijk nog een keer naar Rowan en dan weer naar het meisje. Hier en daar hoor ik, met mijn super gehoor, gefluister dat ze medelijden hebben met Rowan en Abby. En dan weet ik het. Ik duw me door de menigte heen en als ik op het pad sta kijkt Rowan me dankbaar aan, maar Abby heeft het nog niet in de gaten. 'Ik bied me aan!' Schreeuw ik over het plein en ik hoor mensen naar adem happen, 'Ik bied me aan als tribuut!' schreeuw ik nog een keer over het plein en Abby kijkt me verschrikt aan, de tranen rollen over haar wangen. Ik ren naar het meisje toe en kijk haar diep in haar ogen aan. 'Ga opzoek naar je moeder! Je hoeft niet meer te gaan, je bent veilig nu!' Ze kijkt me geschrokken aan en geeft me daarna een onverwachte knuffel. 'Dankjewel,' zegt Abby, 'en zorg goed voor me vader! Hij zal jou ook goed verzorgen, je verdient het om te winnen!' Ik krijg tranen in mijn ogen. 'Ik zal er voor zorgen dat ik ga winnen,' fluister ik in haar oor, 'en ik zal er voor zorgen dat dit de allerlaatste Hongerspelen ooit wordt!' Abby kijkt me met grote ogen aan, maar rent dan snel weg naar haar moeder. Ik loop naar het podium en ga naast de presentator staan. 'Wauw, de eerste vrijwilliger van district 12!' Zegt hij enthousiast, 'Wat is je naam?' 'Elena Wright,' zeg ik en hij glimlacht. 'Ethan en Elena geef elkaar maar een hand!' zegt de presentator en we doen wat hij zegt. Ik kijk hem aan in zijn grijze ogen en ik zie dat hij er vertrouwen in heeft om terug te komen. Dat geeft mij ook vertrouwen.

Ik sta in een grote, klassieke kamer. Je moet hier altijd wachten totdat je familie je gedag komt zeggen. Ik maak het mezelf gemakkelijk op de bank, er komt toch niemand voor mij, ik heb toch geen familie meer. Daar heb je zelf voor gezorgd Elena, zegt een stemmetje in m'n hoofd. Dat weet ik, je hoeft het er niet in te wrijven. Plotseling vliegt de deur open en ik zie Rowan staan. 'Ik had niet gedacht dat je het zou doen.' Zegt hij en ik ga recht opzitten. 'Ik ook niet, maar het is niet eerlijk voor een vader om zijn dochter te zien sterven op een brute manier.' Zeg ik simpel. 'Hoe kan ik je hiervoor ooit bedanken?' vraagt Rowan. Ik denk lang na, maar dan weet ik.

'Zet me in het goede licht voor Snow, lang genoeg zodat ik hem kan doden. En als dat niet werkt en ik moet de arena in, zorg dat ik en alle anderen het lang genoeg uit kunnen houden zodat ik een plan heb om te ontsnappen!'

Rowan knikt, 'Begrepen.'

'Oh en zorg dat ik een goede stylist heb!' zeg ik lachend.

{A/N}

Duizend keer sorry dat het zooooo lang duurde!!!!!!!!!!!!!

Ik had het erg druk met school en die shit...

Ik weet niet wanneer het volgende hoofdstuk komt...

Hier boven zie je een foto van Twan Kuyper, als Ethan Thompson!!

Love y'all

Comment~Vote~Follow