Ik heb nooit echt nagedacht over hoe ik dood zou gaan, hoewel ik daar de laatste dagen redenen genoeg voor had. Maar al had ik dat wel gedaan, dan nog zou ik nooit bedacht hebben dat het zo zou gaan.
Ik staarde met ingehouden adem naar de andere kant van het weiland, in de donkere ogen van mijn vijand.
Het was wel een goede manier om dood te gaan: in plaats van iemand anders, iemand die onschuldig was. Het was zelfs nobel. Dat zou toch wat waard moeten zijn.
Ik wist, dat als ik nooit terug gegaan zou zijn naar de bewoonde wereld, ik de dood nu niet in de ogen keek. Maar hoewel ik doodsbang was voor de dood, had ik toch geen spijt van die beslissing. Als het leven je zoveel biedt die ver buiten al je verwachtingen ligt, is het niet redelijk om het einde ervan te betreuren.
Mijn vijand glimlachte licht toen hij op me af liep om me te doden.
JE LEEST
My Vampire Games
Vampire[On hold] 1855, mijn rot jaar. Of nou ja, het was eigenlijk best leuk, totdat die ene man kwam en mijn hele leven veranderde. Sinds die tijd leef ik in de wildernis, maar dit jaar is er die ene drang. Ik weet niet wat het is, maar ik zal er achterko...
