Chapter 11

17 2 0
                                    

"Ysrielle...", napatingin ako sa kaharap ko, "Are you okay?", tanong nito sa akin, "Yeah", maikli ko namang tugon then ibinalik na ang atensyon sa kinakain.

"Are you sure? I have noticed that after the waitress left, you have been acting quite irritated", tumingin ako ulit sa kaniya, and with a straight and cold expression, I answered him again, "I am not", pinal kong sinabi, at muling ibinalik ang tingin sa kinakain.

Habang kinakain ang aking tomato stew ay ramdam ko ang kaniyang pagtitig niya sa akin, and he wasn't even eating, hindi ko na siya pinansin, at dire-diretso lang sa pagubos ng stew ko, but even though I was already half way done, ay nakatingin parin siya sa akin, and it was now making me uncomfortable.

"Could you please stop staring?", I said in a controlled tone, while my gaze is still in my stew, pero tila'y wala siyang narinig, at ramdam ko parin ang kaniyang pagtitig.

Naainis na akong tumingin sa kaniya, "Then first tell me, why you have a sudden change of mood", seryoso niyang sabi, "I told you, I am not irritated", iritado kong tugon, tumaas ang isang kilay niya, "Really? Well your expression tells me otherwise", I grit my teeth as my blood boils more.

"Look...", I said calming myself before speaking again, "Why don't we just finsih our meals? And let's not talk about my mood...", mahinahon kong sinabi sa kaniya, but before I could go back on finishing my stew ay muli siyang nagsalita, "But I would like to know why", napasinghal na ako sa kaniya, "Ruslan-",  but he cuts me off, "I understand, forgive me", he says immediately before I could even finish my sentence, at ngayon ay itinuon na ang pansin sa kaniyang pagkain.

After that we then ate silently, hindi na siya nagsalita pa, hindi na rin siya tumitingin sa akin.

When finished eating ay tinawag na niya ang waitress upang magbayad sa aming bill, I tried to stop him from paying for my food but he didn't listen, he didn't even noticed my complaints.

"Thank you for dining ma'am...sir", nakangiting sabi ng watiress habang tumatayo na kami ni Ruslan sa aming mga upuan, tinanguan nalang siya ni Ruslan bilang sagot, at tapos ay tumingin sa akin, "Let's go", he says at nauna nang naglakad patungo sa entrance and exit ng restaurant, nakita ko namang sumimangot ang waitress sa naging tugon sa kaniya ng kasama ko, and unconciously my lips rose in a smirk.

Nang makita ng waitress ang patuya kong ngiti ay naiinis siya umalis, at pumunta sa kitchen ng restaurant.

"Ysrielle...", he calls me habang nakatayo na sa labas ng restaurant at nakatingin sa akin, agad naman akong naglakad patungo sa kaniya, and when I was finally out of the restaurant ay inilabas ko ang aking cellphone upang matignan ang oras, and as I look into the screen ay nakita ko na alas-dos na pala ng hapon.

"Do you have any plans for this afternoon, Ysrielle?", napatingin ako sa katabi ko na nagtanong,  "Unfortunately, I have none...", I said, at tapos ay inalis na niya ang tingin sa akin, "I see...", he says as he starts to walk, na kaagad ko din namang sinabayan.

"How about you? Do you have anything in mind that we can do for this afternoon?", I ask, while looking at the right side of his face, as we continue to walk, "I also have none", he answered shortly, without even looking, at namayani nanaman ang katahimikan sa aming dalawa.

He has been acting a bit cold after he said his apology in the restaurant a little while ago.

"Ehem...", I cleared my throat to get his attention, but he didn't even look, "Ehemmm!...", nilakasan ko na ang boses ko, at napatingin naman siya sa akin pero nanatili siyang tahimik ng ilang minuto bago magsalita.

"What?", he asks in a flat tone, I can feel my heartbeat getting a bit faster when he looks at me with his much more colder and harder expression , "Sorry for asking but... Are you mad?", I ask, namangha ako sa sarili nang hindi manlang ako nagkautal-utal.

The Dangerous Turkish Man (Dangerous Shadows series 1) Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon