The Dangerous Turkish Man (Dangerous Shadows series 1)

Chapter 34

"Ysrielle, hija are you okay?", napansin na siguro ng mama na kanina pa akong wala sa mood, kaya tinanong na niya ako.

"Yes ma, I am fine...", tugon ko naman at binalik ang tingin sa bintana ng eroplano.

We were already on our way home, at pinakulong nga talaga ng papa, si Ruslan.

"Ysrielle, hija... We're going home, our plane is already on its way here sabi ng papa mo...", tumango nalamang ako habang nakasakay na kami ngayon pabalik sa hotel.

When we reached our hotel, ay kaagad na akong sinabihan ni mama na iimpake na ang mga damit ko, at first she insisted that she would help, and she would not leave my side, but then hindi rin ako pumayag dahil mas madami pa ang mga damit niya.

"Fine! But im still scared na baka may pumasok sa kuwarto mo at ma-kidnapp ka ulit!", sabi niya like child, "I won't, this time Denis will be outside gaurding my room while packing...", I said trying to convince her to leave.

Nakanguso naman siyang tumingin sa akin tapos ay kay Denis.

"Oh, okay fine! But after packing, I want you to call me immediately!", sabi naman ni mama, at lumabas na.

After packing, ay napaupo na muna ako sa kama, and as I jist stayed silent, I cant help but cry.

I'm crying because I'm tired, because it has been a traumatizing day.

"Miss Ysrielle, may I come in?", napatigil ako when I hear a knock on my door. I wiped my tears at inayos na ang sarili ko para papasukin na si Denis, "Yes...", tumayo na ako sa kama at narinig ko naman ang kaniyang pagpasok.

"Are you done packing, miss?", tanobg niya habang ako naman ay nagkukunwaring abala habang nakatalikod sa kaniya para hindi niya mahalata na umiyak ako.

"O-ofcourse, nasa may gilid na ang mga bagahe ko, ako na ang bahala na magdala sa duffel bag ko...", I said, "Understood, ma'am...", sagot naman niya at naglakad na kung saan abg nga maleta ko, at kaniya na itong dinala palabas ng akibg kuwarto.

Nang makalabas na ako ng aking kuwarto ay akin naman na nakita si mama na naglalakad papunta sa akin, "You're done, good. Halika na, at pupunta na tayo sa airport...", sabi naman niya, at kukunin na sana ang duffel bag ko, pero nilayo ko ito sa kaniya.

"Ako na po ang magdadala nito, mama...", nakita ko naman sita na sumimangot, "No, hija! May sugat ka sa mga-".

"It's fine! I'm fine...", I said to stop her. Bumuntong hininga naman ang mama, at pagod na tumango sa akin, like a soldier who's already admitting his defeat, and surrendering himself to his enemies.

"Whatever, Ysrielle. Basta't kung sumasakit ulit ang sugat mo, just tell me, para ako na magdala niyan... Baka mamaya ay bumuka pa yang tahi mo sa dalawang balikat...", nag-aalala niyang sabi, at tinangka ulit na kunin ang bag ko sa akin.

"I'm fine, I will be fine...", sabi ko ulit, at muli nanaman siyang bayolenteng bumuga ng hininga.

"Ang papa nga pala, mama?", I said as we now walk to the hotel's corridors.

"Andoon, sa presinto, at dinala yubg turkong iyon para maipakulong. Mabuti nga't hindi na rin ito umatubili, kaya mapayapang nadala doon...", I can feel my forehead creasing as we continue to walk to the corridors.

"But, mama... Wala naman siyang ginawang masama sa akin. Hindi na rin naman kailangan ng papa na mag-overeact at ipapakulong pa talaga ang nagligtas sa akin...", I said, like I was trying to convince her to atleast talk to my dad about letting Ruslan go.