Unexpectedly Married To you ( Dela Miego Series #1)

17

Bitbit ang hand bag, pumasok ako sa front seat ng sasakyan ni Blake.

"How are you?" Blake stroked my hair. 

I shut my eyes, while he's stroking my hair. I felt butterflies in my stomach. He always make sure if I'm okay. 

"I'm fine..." I opened my eyes. I smiled. I saw him staring at my lips, while his mouth is slightly parted.

I want to kiss him right now. What the hell is wrong with me!?

Tumikhim ako para mapigilan ang tensyon na namamagitan sa aming dalawa. My gosh! Ano bang nangyayari sa'kin!? 

It's been three months since the incident happened. It took me a long time to recover, but I've been traumatized until now.

Sila daddy at Blake ang umaasikaso sa hawak na kaso. Nakikipagparticipate lang ako tuwing may kailangan itanong sa akin tungkol sa nangyari. Hindi naman ako pinapabayaan ni Blake na sagutin iyon ng mag isa dahil alam niyang nanginginig ako tuwing naalala ang insidente. 

Handa parin akong patawarin siya kung sakaling magpakita na siya. Pero hindi ko kayang ibalik ang nasirang tiwala. Hindi ko kaya, at hanggang pagpapatawad lang ang kaya kong gawin. Ngunit hangga't hindi siya nag papakita ay patuloy parin nilang hindi titigilan si Gian. Kung nasaan man siya ngayon, sigurado akong nagsisisi na siya sa ginawa niya. Maaring hindi niya na kontrol ang sarili niya. I know him. Ngunit sa oras na naroon kami sa loob ng sasakyan...Ay parang hindi si Gian ang nasa nakita ng mga mata ko. Ibang tao siya para sa akin sa oras na iyon.

 I have social anxiety. I tremble when there are so many people around me. Natatakot akong baka biglang magpakita si Gian sa akin. Hanggang ngayon hindi parin kasi siya nahahanap. Tuwing pumapasok ako ay hinahatid ako ni Blake, hindi ko alam kung bakit parang hindi ko siya nakikitang busy. 

Bukod kay Cora at Liam, si Blake parati ang kasama ko. Madalas busy si Cora at Liam sa buhay nila. Madalang nalang kaming maging kumpleto, ganito pala kapag nasa college ka na. Hindi mo basta basta puwedeng manipulahin ang oras mo. 'Yong tipong gusto mong mag pahinga o gumala kasamaang mga kaibigan, pero pilit kang hinaharangan ng mga paper works. 

"May dadaanan tayo saglit, bago tayo kakain." aniya.

Tumango ako at inayos na ang seat belt. Tahimik lang akong nakamasid sa daan. Nang makarating kami sa isang coffee shop dito lang din sa katipunan ay pinark na niya ang sasakyan. Kinalas ko na ang seat belt ko at handa na ako lumabas kung sakali. Ngunit nangunot ang noo ko nang may inabot siyang paper bag sa akin. 

Pinagmasdan ko iyon at nalilitong kinuha sa kaniya. 

"Ano 'to?" tanong ko.

"Magsapaw ka." 

Aamba na sana siyang lalabas nang pinigilan ko siya, hawak ko ang braso niya. 

"M-may mali ba sa suot ko?" 

Natawa siya ng mahina, dahilan para magtaka ako lalo.

"Bakit ka tumatawa!?" I pouted.

Hindi ko talaga ma gets bakit kailangan kong magsapaw.

"You're still on your uniform!" 

Actually it's not our uniform. We don't have uniforms! Pero dahil may report kami kanina, pinagsuot kami ng damit nanaayon sa kurso namin.

Business.

I'm wearing a black pencil skirt and a sky blue sleeveless top. Halata lang na galing ako sa school dahil naka I.D pa ako.

"And so?" I raised my eye brows.

"You don't get it, Eliethia?" 

"I won't ask if I get it!" I shrugged.