Herkes sofraya oturmuş yemeğe başlamak için Emine'nin gelmesini bekliyordu. Haşmet beklerken zaman geçtikçe geriliyordu. Belli ki beni görmek istemiyor diye düşünmeye başladı.
Birkaç dakika daha geçtikten sonra merdivenden aşağı inen Emine'nin ayak sesleri duyuldu. Herkes bakışlarını ona çevirdi. Emine gergin bir ifadeyle sofranın yanına gelip kendisi için ayrılan sandalyeye oturdu.
"Abla iyi misin?"
Yanında oturan Ömür'e dönüp tebessüm ederek konuştu.
"İyiyim canım kusura bakmayın beklettim sizi."
"Önemli değil abla sen iyi ol da. Ee afiyet olsun o zaman."
Ömür'ün lafıyla Haşmet ve Emine hariç herkes önüne dönüp yemeğine başladı. Emine her ne kadar bir şey yokmuş gibi davranmaya karar vermiş olsa da Haşmet'i görünce elinde olmadan gerilmişti.
Haşmet ise Emine'nin kendisinden rahatsız olduğunu anlayıp ağzına tek bir lokma koyamamıştı. Kadınında yemek yemediğini görünce rahatça yemek yemesi için sandalyeden kalktı. Emine hariç herkes ayakta duran Haşmet'e bakmaya başladı.
"Abi noldu?"
"İşle ilgili aramam gereken birisi vardı. Aklımdan çıkmış. Kusura bakmayın size afiyet olsun."
Emine Haşmet'in söylediklerini duyar duymaz şaşırarak ona bakmaya başladı.
"Abi sırası mı şimdi? Ne güzel yemek yiyoruz. Yemekten sonra ararsın."
Haşmet Emine'ye bakarak "Yok Ömür böylesi daha iyi." Dedi ve salondan çıktı.
Emine dışında kimse bir şey anlamamıştı. Haşmet'in çıkıp gitmesi ile herkes sessizce yemeğine devam etti. Emine ise Haşmet'in kendisi yüzünden sofradan kalktığını anlamıştı.
Yemekten sonra hep birlikte sohbet edip kahvelerini içmişlerdi. Emine saatin geç olduğunu fark edince müsade isteyip evdekiler ile vedalaşarak evden çıktı.
Bahçede duran arabasına doğru yürümeye başladı. Yürürken belki Haşmet'i görürüm umuduyla etrafına bakındı. Arabasına binip kemerini taktıktan sonra arabasını çalıştıracaktı ki arabası çalışmıyordu.
Birkaç kez daha arabayı çalıştırmayı denedikten sonra hafifçe direksiyona vurdu.
"Allah kahretsin!"
O sırada Haşmet'de arka bahçeden evin girişine doğru yürüyordu. İçten içe Emine'nin gidip gitmediğini merak ederken arabasının hala bahçede olduğunu gördü. Olduğu yerde durdu. Eve girip kadını huzursuz etmenin doğru olmayacağını düşünerek arka bahçeye geri dönecekti ki arabanın içindeki Emine'yi farketti. Neler olduğunu anlamayarak arabaya doğru yürüdü.
Bu saat olmuş Tipi hala ablasını aramamıştı. Belli ki daha eve gitmemişti. Gönül ile birlikte olduğu için rahatsız etmek istemedi. Telefonundan evdeki çocuklardan birini arayıp kendisini gelip almalarını isteyecekti.
Emine Haşmet'in geldiğini farketmemişti. Haşmet'in camı tıklatmasıyla yerinde sıçrayarak cama döndü. Haşmet'i görünce yine gerilmişti. Arabanın dışında durmuş camdan kendisine bakan adamdan daha fazla kaçamazdı. Arabanın camını açtı.
"Korkmayın benim. Bir sorun mu var Emine Hanım?"
"Arabam çalışmıyor o yüzden bizim çocuklardan birini arayacaktım."
