My Sweet María (SPG)

Chapter 28

Maria Salvatore

MATAPOS naming kumain ni Samuel naisipan naming maglakad lakad muna. Habang naglalakad nag uusap lang kami nang kong ano ano hanggang sa mapunta kami sa park. Maraming mga bata ang naglalaro na ikina inggit ko. Because I grow up haven't experience those thing. When I was a child, I always at my room or in our garden playing alone. My family always neglected me and I don't know the reason. Basta ang alam ko lang ayaw nila sa presensya ko. Kaya kapag may nakikita akong mga batang may kalaro naiinggit ako dahil hindi ko naranasan ang mga iyon.

Habang pinapanood ang mga batang naglalaro at ang mga magpamilya na masaya ay parang gusto kong umiyak. Hanggang ngayon wala pa akong balita sa pamilya ko. Siguro masaya sila ngayong wala na ako sa kanila, sabi nga ni Mama, masaya daw sila kapag wala ako. I don't know why but they really hate me to the bone. I love them even though they treated me differently. I still cared about them though, because what ever they've done, they're still my family.

"Are you okay?" Samuel said, he was nonplussed for a moment while looking at me when he noticed that I would cry any moment while looking at the children's playing and some are with their family laughing at each other. I was apprehensive for him to notice my emotions so I fake smiled to hide it.

"Y-yah." I said. But looks like he was not pleased to what I've said. He wrinkled his forehead and eyed me intensely.

"You don't need to hide what's in your head Ria. I know that you felt hurt, you can tell me anything and I won't judge you." Hindi naman sa ganoon iyon, it's just that, Ayaw ko lang na baka mag iba ang tingin niya sa pamilya ko lalo na kay ate Marielle lalo pa at ex niya ang kapatid ko. Ngumiti lang ako saka umiling iling.

"Wala, naiinggit lang ako sa mga bata. You know, it's nice to be a kid again. Far from worries and any huge problem." Baliwalang sabi ko saka nauna nang naglakad. Tila gusto pa sanang magtanong ni Samuel pero nagsalita na kaagad ako para ma divert ang isip nito at huwag nang pag usapan ang tungkol sa pamilya.

"I want to go home now. Gabi na rin kasi." Sabi ko. Tumango ito saka nagsalita.

"I'll take you home" Pero umiling ako. Ayaw kong mapalayo pa siya. Sa totoo lang, mabait si Samuel gwapo at masarap kausap. Iyong may sense lahat nang sinasabi and I'm glad to have meet someone like him. At kahit sandali man lang ay nawala si Tres sa isip ko at labis kong ipinagpapasalamat iyon sa kanya.

" I can take care of my self Samuel." Sabi ko.

"No, I'm taking you home, let's go. Gabi na Ria and I won't comfortable laying at my bed while thinking if you're home already or something might happen to you, so don't argue okay?" Wala rin akong nagawa kundi tumango nalang. Naglakat kami papunta sa kotse nito na naka park malapit sa Happy Day Restaurant. Nasa kabilang lane lang ang restaurant kaya nauna na akong tumawid pero papatawid na sana ako nang magulat sa isang nagraragasang motorsiklo na bigla nalang sumulpot out of nowhere papunta sa banda ko dahil nga bigla akong tumawid sa kalsada.

Nakakasilaw na liwanag ang nakita ko galing sa motorsiklo at malakas na busina. My heart pounded violently and I closed my eyes because of too much fear na baka masagasaan ako.

"Ria!" Rinig kong sigaw ni Samuel sa gulat at namalayan ko nalang may mga braso na ang nakapalibot sa bewang ko at yakap yakap ako nang mahigpit. Nang iminulat ko ang mga mata, galit na galit ang mukha ang isinalubong nang motorista.

"Magpapakamatay kaba! pwes huwag kang mandamay dahil may pamilya pa akong binubuhay! Kong gusto mong magpakamatay doon sa wala kang napipirwisyo! Tang**" Malakat na sigaw nito. Biglang tumulo ang luha ko dahil sa takot at yumakap nang mahigpit kay Samuel na hanggang ngayon ay hindi parin ako binibitawan.