𝑨𝒍𝒊𝒄𝒆 𝑳𝒊𝒍𝒚 𝑷𝒐𝒕𝒕𝒆𝒓 | 𝒹𝓇𝒶𝒸ℴ 𝓂𝒶𝓁𝒻ℴ𝓎

[𝑺𝒐𝒏𝒂 𝒔𝒂𝒌𝒍𝒂𝒏𝒂𝒏 𝒃𝒂𝒔̧𝒍𝒂𝒏𝒈𝜾𝒄]

Pencerenin açılması ile içeri serin hava doldu. Rahat nefes almaya başladığım zaman kendimi deri koltuğa attım.

Kelimeler boğazıma düğümlenmişti. Aylardır konuşamıyordum. Ağzımı araladığım zaman boğazım yanıyor, kelimeleri yutuyordum.

Gün saymaya başlamıştım. Son 17 gün, son 9 gün, son 3 gün...

Tek sıgınağım kitaplar haline gelmişti. Dile getiremediklerimi kitaplar benim yerime açıklıyordu.

Gizlediğim yaşlarımı sayfaları arasında saklıyordu.

Eski günlerin özlemini çekiyordum.

Dumbledore odasına çıkan merdivenden ve duyduklarımda sonra hayatım hiç yoluna girmemişti.

Lanetli olabileceğim fikri bile artık aklıma yatıyordu.

"Alice" kuru ses yerimde kıpırdanmama neden oldu.

"Sadece beş dakikamız var ve sen benim yüzüme bakmıyorsun... Önce ki gelişlerimde olduğu gibi"

Neydi bu? Suçluluk? Evet, evet suçluluk.

Kelimeler yine boğazıma dizilmişti. Ağzımı ne aralayabiliyor ne de bakışlarımı gözlerine sabitliyebiliyordum.

Canımı bu kadar yakan şeyin ne olduğunu artık daha iyi kavrıyabiliyordum.

Bir kaç adım sesinden sonra tam önümde durdu. Bakışlarım yüzünü bulmaması için siyah takım elbisesini inceledim.

Soğuk elleri ellerimi kavradığı zaman titremiştim.

"Sevgilim... Lütfen" dedi. Bakışlarım yavaşça yüzüne tırmandı. Gözlerinde ki duygu kırıntısı beni parçalamaya yetmişti.

"Üzgünüm" döküldü dudaklarımdan.

Ellerini ellerimden uzaklaştırdım. Sona kendisini hazırlaması gerekiyordu.

Ayağı kalktığımda bakışları benimle beraber kalktı. Soğuk elleri tekrar bana doğru uzandığında engelledim.

"Forsh" ev cini yanımda belirdiği de "kabanımı getir" dedim.

Hayır böyle kaba biri değildim. Ev cinlerine ayrı bi saygılı davranırdım ama şuan böyle olması gerekiyordu.

Kabanımı ev cinin elinden alır almaz beyaz gömleğim ve siyah pantolonumun üstüne geçirdim.

Altımda ki siyah botlarım ahşap zeminde ses çıkartıyordu.

"Görüşürüz Sevgilim"

Tek bir kelime insanın hayatını parçalayabilir hatta yok edebilirdi. Harry dedikleri dün gibi aklımdaydı.

Zihnimin bir köşesinde hâlâ tekrarlanır duruyordu.

Kapıyı ardımdan kapattığım da, umutlarım da o evde kalmış bedenimi yok etmişti.

Soğuk havayı ciğerlerime kadar çektim.

Acı kokuyordu. Yanlışlık kokuyordu. Özlem kokuyordu. Bir çok şey kokuyordu.

Sessiz diagon yolu, sessliğine hak vermemi sağlıyordu.

Şuan kardeşim Hogwarts şatosun da savaşıyordu ve ben öylece yavaş adımlarla sokakta dolaşıyordum.

Boş araziye çıktığımda arkamı dönmeden "beni yakalamaya çalışma Bellatrix" dedim.

Arkamı yavaşça döndüğümde asası tahmin ettiğim gibi bana dönüktü ve her zaman ki eğlendiğini belli eden bakışları yerini koruyordu.