İNAN BANA

7.Bölüm

Oğlum,Baran'ım ne  gariptir ki sana hiç doya doya oğlum diyemedim hoş görmek yakınında olmak bile yetiyordu ya... bu zamana kadar o mis kokunu içime çeke çeke hiç koklayamadım, öpüp sevemedim seni oğlum ...

Ben gidiyorum Baran'ım bir daha bu topraklara adım atabilirmiyim inan bilmiyorum o yüzden bu mektubu yazıyorum  kavuşma umudumuzun olmadığını bile bile.

Senin artık herşeyi öğrenme vaktin geldi ...Baran'ım eğer olurda eline geçerse bu mektup sakın bana kızma oğlum olur mu.
Çok gençtim bir adama aşık olmuştum kör olmuştu sanki gözüm ve sonrasında ise o adamdan hamile kalmıştım o ise istemedi kabul etmedi seni,çok korkuyordum daha çocuk yaştaydım zaten bu topraklarda böylesine hataların telafisi olmazdı ya. İki seçeceğim vardı ya ölecektim ya kaçacak ama başaramadım gidemedim buralardan.
Daha fazla saklayamazdım saklayamadım da zaten karnım da iyice büyümüştü ve sonunda   ablam da öğrenmişti her şeyi,ablam dedim korur beni kollar yanımda olur ama o bana hayatımın kabusunu yaşattırdı
Hiç unutmuyorum bana söylediği sözleri "ya çocuğu bana veririsin  ya da senin ve karnındakinin sonunu ben getiririm.
Kendimden vazgeçerdim senden asla oğlum ölmene izin veremezdim mecburdum kabul etmiştim.O zamanlar Nujin hamile kalamıyordu Behram Ağa da üzerine kuma getirecekti. Nujin bunu asla izin veremezdi tabi ve kendisi için beni yaktı öz kardeşini .Hani seninle son defa konuşmuştuk ya neden gidiyorsun demiştin bana ben gitmedim oğlum ben gitmeye mecbur bırakıldım ve bunu sağlayan Nujin ve Behram dı. Beni onlar uzaklaştırdı senden o gün sana herşeyi anlatacaktım yanıma alıcaktım bu çirkin oyunun parçası olmayacaktın artık sen, kaçıcaktık herşeyi planlamıştım ama Nujin bunu nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde öğrenmişti. İçimin evlat acısıyla yandığını bile bile seni benden tekrar koparmıştı o,çok tehlikeli bir kadındı Nujin hemde çok acıması yoktu hele vicdanı hiç yoktu bir anneyi yavrusundan ayıracak kadar.Yapamadım başaramadım oğlum başaramadım.Kavuşmamızı sağlayamadım hep uzaktan sevdim seni ama şunu bil ki hep yüreğimdeydin ve hepte öyle olucak yavrum...

Affet beni oğlum.
————————————————————————

Ağlıyordum göz yaşlarıma hakim olmadan elim istemsizce  ağzıma gitmişti bu okuduklarım benim kapı arasından duyduklarımın çok çok daha fazlasıydı aklım almıyordu bir insan öz kardeşine bunları nasıl yapabilirdi aklım almıyordu ne kadar yalan ne kadar oyunun arasında kalmıştı Baran hiç habersiz.
Nasıl yaparlardı bunu bir anneyle oğlunu nasıl ayırırlardı nasıl vicdanları rahattı tüm bu zamana kadar saklanmış bir oyun nasıl insanlardı bunlar
Ama hayır Baran artık bu oyunun içinde kalmayacaktı buna müsade edemezdim herşeyi anlatacaktım ona hemde en yakın zamanda.

Elime telefonu alıp Baran'ı aramaya koyulmuştum ki Baran'ın bana inanmama ihtimali gözümün önüne gelmişti yinede anlatıcaktım ona kararımı vermiştim bir darbede ben vuramazdım ona onun herşeyi bilmeye hakkı var hemde geç kalınmış bir hak.

Sonunda elim telefonun tuşlarına basıp arayabilmişti Baran'ı titriyordum istemsizce hakim olamıyordum kendime telefon açılıp Baran'ın sesi gelince dahada irkmiştim.

-"Efendim Dilan"

"Müsaitmisin Baran seninle önemli bir konu konuşmalıyız."

-"Acil mi Dilan işim var"

Sığır nolucak önemli diyorum adama anla işte ama yok beyfendi çok meşguller

"Çok önemli Baran buluşmamız lazım"

-"iyi tamam ama sakın saçma bir şey olmasın Dilan "

"Merak etme değil"

dedim ve telefonu kapattım gel git lerim hayla sürüyordu ya Baran bana inanmazsa o zaman ne yapıcaktım bu kabulleniş hep devam mı edicekti Baran hiçbir zaman gerçek annesine kavuşamayacakmıydı ne olursa olsun ben yinede söylemeliydim Baran'a herşeyi her ne olursa olsun anlatıcam ona gerçekleri