alleen

Hoofdstuk 5

Na het eten gaan we naar mijn kamer. We luisteren muziek, lachen, zingen en praten over jongens. Al veel te snel is het 2 uur. Emelie staat op. "ik moet gaan" zegt ze. Ik knik. "ik ook" zegt Lou. Ze lopen naar beneden en snel ga ik achter ze aan. Ze pakken hun spullen en stappen op hun fiets. Ik zwaai ze na. Als ze om de hoek zijn verdwenen loop ik terug naar de stallen en haal Sagira. Ze duwd haar neus tegen mij aan en briest. Lachend haal ik haar bitloze hooofdstel. Ik doe het om en neem haar dan mee naar het erf. Daar stijg ik op. Haar blote paardenrug is lekker warm. Ik stuur haar naar de weg. Richting het bos en de hei. Sagira draaft onrustig heen en weer. Ik klop haar zacht op haar hals en drijf haar voorwaarts. Dan gaat het mis. Sagira draaft aan. Maar het asfalt is nat en ze glijd uit. Angstig hinnikend zakt ze door haar benen en ze valt met een smak op de grond. Op mijn been. Hopeloos probeer ik mijn been los te krijgen, maar het lukt niet. Sagira kreunt. Mijn been is gevoeloos van de pijn en uitgeput ga ik liggen. Alles draait voor mijn ogen. Dan niets meer, alleen nog zwart.

Ik word wakker in een vreemde witte kamer. Ik lig in een wit bed. Mijn vader, moeder en vriendinnen zitten om me heen. "waar...waar ben ik". Mijn stem klink schor. "je bent in het ziekenhuis" zegt Emelie zacht. "waarom" met een ruk kom ik overeind. Maar een stekende pijn in mijn rug houd me tegen. "je bent van Sagira af gevallen" zegt mijn vader. Nu weet ik het weer, Sagira gleed uit. "waar is Sagira!" roep ik . "thuis" zegt mijn vader "we wisten niet wat we met haar moesten, ze is zwaar kreupel". Ik schud mijn hoofd en de tranen stromen over mijn wangen. "waarom heeft ze me er af gegooit, ik vertrouwde haar!" roep ik dan woedend. "rustig maar, Sagira kon er niks aan doen, ze gleed uit" zegt mijn moeder sussent. "maar waarom ging ze draven?". "er kwam een oorlogsvliegtuig over, die had zij al gehoord , lang voor dat wij hem hoorde" legt mijn vader uit. Ik zucht. Arme Sagira. "waneer kan ik naar huis" vraag ik dan. "je been is op twee plekken gebroken en je rib is verschoven, dus nog even niet" zegt Lou. Ik slik. "en Sagia dan?". "wij zullen voor haar zorgen" zegt Emelie direct. Ik knik. Weer stromen de tranen over mijn wangen. Mijn moeder staat op. "misschien moeten we haar even met rust laten" zegt ze en loodst mijn vriendinnen naar buiten. Wat er verder nog gebeurt weet ik niet want langzaam slaap ik in.

Als ik wakker word is alleen mijn moeder er nog. Ik glimlach naar haar. "kan ik ooit weer lopen?" vraag ik. Mijn moeder zucht en gaat op de rand van mijn bed zitten. "je been is dus op twee plekken gebroken, in je onder maar ook in je boven been, boven kunnen ze niet met gips verbinden dus dat betekend dat het zichzelf moet genezen. Dat kost tijd" zegt ze. Ik knik. "maar ik denk dat het allemaal goed komt" zegt ze dan. Weer knik ik. Mijn moeder streelt me over mijn hand. Dan komt de dokter binnen. "mevrouw, het spijd me maar Lulu heeft rust nodig" zegt hij. Mijn moeder knikt en staat op. Langzaam loopt ze de kamer uit. Bij de deur draait ze zich nog één keer om en werpt me een kushand toe. Ik zwaai. De dokter verlaat ook de kamer. Ik draai me met enige moeite op mijn zei en slaap in.

In dit stuk gaat ze vaak slapen maar dat moet als je ziek bent dus vandaar. Ik hoop dat jullie het leuk vinden.
Reacties zijn altijd welkom.