alleen

Hoofdstuk 7

De volgende dag is het zondag, en het is bezoekers uur. Zodra de klok 3 slaat gaan mijn deur open en komt mijn moeder binnen. Ik zit met Emma op mijn bed te kaarten. We hebben gevraagt of ik bij Emma op de kamer mocht slapen, en dat kon. Mijn moeder vliegt op me af en geeft me een knuffel. Ik knuffel haar onhandig terug maar ondertussen rol ik met mijn ogen naar Emma. Die grinnikt. Mijn moeder laat me los en kijkt nu naar Emma. "hallo, wie ben jij?" vraagt ze. "ik ben Emma" antwoord die. "hallo Emna, ik ben de moeder van Lulu, en ik ben echt geweldig met kinderen en....en....". Ik sla kreunend mijn hand tegen mijn voorhoofd. Emma lacht. "mam, doe ff normaal oké" zucht ik. Mijn moeder kijkt me bezorgt aan. "waarom kreunde je, ben je ziek. Emma komt bijna niet meer bij van het lachen. Ze ligt voorover gebogen en drukt haar handen tegen haar buik. "je kunt beter zeggen dat Emma ziek is" zeg ik en wijs op mijn vriendin. Die stikt nu bijna. Bij iedere lach golft haar blonde haar om haar hoofd. Haar diep blauwe ogen twinkelen. Mijn moeder kijkt nu bezorgt van de een naar de ander. Ik begin ook te lachen. "oke, vertel nou maar wat er aan de hand is" zegt mijn moeder. Hijgend haal ik adem. "hihi, mam er is niks, we moeten gewoon lachen" proest ik. Emma knikt. Mijn moeder haalt haar schouders op en loopt naar de deur. "ik zit in het cafe als je me zoekt" zegt ze. Ze verwijnt om de hoek en meteen beginnen ik en Emma weer te lachen. "kom, zullen we naar de speelkamer?" vraagt Emma. Ik knik en pak mijn krukken. Ik hinkel achter haar aan. In de speelkamer is het verdacht leeg. Ik haal mijn schouders op en hink achter Emma aan naar de tafel. We zeten de radio harder en Emma begint de dansen.
Ik kijk geboeit tot. Emma kan super goed dansen, alleen is het jammer dat ze een arm in het gips heeft. Als het liedje is afgelopen ploft ze naast me en kreunt. "pff, vermoeiend!".
Ik grinnik. Dan komt een van de verpleegsters binnen. Meisjes het is al best laat. Gaan jullie naar de kamers. We knikken en staan op. Ik loop naar onze kamer en kruip onder de dekens. Binnen no time val ik al in slaap...