De volgende ochtend ben ik al om half zes wakker en op een of andere manier heb ik het gevoel dat alles fout gaat. Heel fout. Ik sta op en sluip naar de deur om Emma niet wakker te maken. Op de gang aangekomen slaak ik een diepe zucht. Waar kan ik heen. Overal zijn saaie gangen met ontelbaar veel deuren. Ik wil naar huis. Dan merk ik dat ik mijn krukken ben vergeten. "Maar ik...ik liep gewoon" mompel ik. Voorzichtig zet ik een stap. Het lukt, ik loop! Even heb ik zin om te juigen. Mijn spieren trillen van de inspanning maar het lukt. Voetje voor voetje schuivel ik door de uitgestorven gang. Naar de uitgang. De balie is leeg. Niemand. Maar de schuifdeuren staan nog aan. Ik loop voorzichtig verder. De straat op. Naar huis. Het zieken- huis is niet verweg van thuis. Ik wandel voorzichtig over de stoep. En dan gaat het alsnog helemaal fout. Opeens word het wazig. Ik zak door mijn benen en rol de straat op. En daar, om de hoek van de straat komt een vrachtwagen. En hij ziet me niet.
Ik sluit doodsbang mij ogen maar ik kan niks doen. Mijn benen werken niet meer. Ik probeer te gillen, weg te rollen maar alles voor niet. Mijn ogen worden vochtig. Dikke tranen glijden langs mijn wang. "Sorry Sagira, het ga je goed". En dan is de vrachtwagen dichtbij. Veel te dichtbij. Ik sluit opnieuw mijn ogen wachtend op de doodsklap..
JE LEEST
alleen
Aventurahoi ik ben Lulu. ik ben 14 jaar en heb een eigen paard: Sagira. ik heb zwart haar, blauwe ogen en sproeten. Sagira is een zwarte arabier. dit verhaal gaat over de onbreekbare liefde tussen een meisje en een paard. niets kan de sterke band breken, of...
