Amazona 2: Veneda Hellian

Chapter 2: Mother

Chapter 2: Mother

LUMIPAS ang mga araw na parang oras lang. Mabilis naubos ang mga araw na gusto pa niyang makasama ang kasintahan at ang pinakamamahal na ama. Pero dahil hinahadlangan sila ng oras at panahon ay wala siyang magawa kundi ang sundin ang kagustuhan ng ina na makasama siya.

She waves her hands at her father and Ricel as she walks in the airport. Araw ng pag-alis niya papunta sa bansang sinilangan ng ina niya. Ang ina niyang ni sa isang oras ay hindi nagparamdam sa kanya sa limang taong umalis ito sa puder nila.

She was fine now but in those five years without her mother by her side, it was like hell. It was like she was a lost sheep in a hoard of cows. It was her dark days when she knew the things that a young her shouldn't know. She can hold deep grudges but she chooses not to. She just wanted to live freely, away from those negative emotions.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya bago tuluyang tumalikod sa dalawang lalaking nasa puso niya. Ayaw man niya pero kailangan. Isang taon lang naman, 'di ba? As long as she stays there and be a good girl, time will pass by like a whirl wind.

Nakaupo na siya sa isang VIP seat sa loob ng eroplano at nakatanaw lang sa labas ng bintana. Gusto niyang matulog pero ayaw ng isip niya. She should have fully trust him but because of what she heard months ago, she's having a doubt and a second thought.

Kinagat niya ang kanyang pang-ibabang labi at napailing sa mga naisip. Hindi niya dapat pagdudahan ang pagmamahal ni Ricel sa kanya. Hindi sila magtatagal ng tatlong taon kung hindi siya talaga mahal nito. Baka ibang tao ang tinutukoy ng mga kaibigan nito at mali lang ang narinig niya. Tama, iyon nga.

A small smile crept into her lips as she slowly closes her eyes. Minutes later, she drifted to sleep.

NAGISING siya nang maramdaman niya ang mahinang pagyugyog sa kanyang mga balikat. Unti-unti niyang iminulat ang mga mata at bumungad sa kanya ang nakangiting flight attendant. She smiled at the woman. Umayos siya sa pagkakaupo at marahang sinuklay ang medyo nagulong buhok.

"I'm sorry to disturb your sleep, Ma'am, but the plane has safely landed."

"Ah, thank you," ang tangi lang niyang nasabi bago tumayo para kunin ang dalang maliit na bag kung nasaan ang mga importante niyang gamit.

Hindi niya namalayan na naka-landing na pala ang eroplanong kanyang sinasakyan. Hindi niya rin alam kung ilang ulit siyang nakatulog sa byahe at nagising na nasa Pilipinas na siya. Her flight was 18 hours and she slept for she doesn't know.

"Veneda!" Napatingin siya sa taong tumawag sa kanyang pangalan pagkalabas na pagkalabas pa lang niya sa boarding section.

She saw a woman who's in her mid-40's. Tama lang ang taas nito, hanggang balikat ang buhok, puno ng kolorete ang mukha na ikinangiwi ni Veneda. The woman waves at her. Dahan-dahan lang ang hakbang na kanyang ginagawa papalapit dito.

She can't believe that after five years, she'll meet her mother again. Her new mother. Bago dahil ang inang kanyang nakilala ay hindi naglalagay ng mga kolorete sa mukha nito. Isang simple at maalagang ina ang kinalakihan niya pero ng mag-15 siya, roon niya nalaman ang mga bagay na hindi na dapat sana.

"Look at you! You grow like a real lady!" masayang pagbati nito sa kanya at nakipagbeso. "I missed you my baby."

"Mom." Wala na siyang masabi pang iba kundi ay iyon na lang.

"Let's go? Tara na at nang makita mo ang bahay na naipundar ko sa mga nakalipas na taon na malayo ako sa'yo." Hindi siya sumagot at nagpatianod na lang sa inang hindi makitang ayaw niyang sumama rito.