Bu bölümde bana olan yardımlarından dolayı Çağatay Özen'e teşekkürlerimi sunuyorum :)
Uyandığımda yine hava bozuktu.Ama ben moralimi yüksek tutmaya çalıştım.Kısa bir duygusal değişim yaşamıştım.Şimdi de bitmesi gerekiyordu.Demir'le tanıştığım an önceliklerim bir anda değişti.Normalde bu hayattaki amacım okulumu bitirmek ve bunun sonucunda başarılı bir oyuncu olmaktı.Bu zamana kadar da bu hayalime doğru emin adımlar atmıştım.En büyük adımımsa bu alanda en yetkin üniversitelerden biri olduğunu düşündüğüm Mimar Sinan Üniversitesi'ni kazanmak olmuştu.Şimdi de öyle olmalıydı.En iyisini başarmak için odaklanmam ve başka bir şeyle uğraşmamam gerekti.Önceliklerim tekrar bunlar olmalıydı.
Kahvaltımı yaptıktan sonra annemi ve babamı aradım.İkisiyle de uzun uzun konuştum.Hem onları hem de Ankara'yı özlemiştim.Annemle konuştuktan sonra kardeşimle konuştum.Bana anlatacak o kadar çok şeyi varmış ki bir türlü susmak bilmedi.Ama yinede onunla konuşmak eğlenceliydi.Telefonu kapattıktan sonra yakın bir zamanda Ankara'ya gitme planları kurdum.
Saate bakıp hazırlanmak için odama gittim.O anda telefonum çaldı.Arayan Mine' ydi.
Telefonu açtığım anda ağlama sesini duydum ve telaşla,"Mine, Mine neyin var?"
"Irmak nerdesin?" dedi ağlamasının arasından güçlükle konuşarak.
"Mine kötü bir şey mi var ne oldu?" dedim ısrarla.
"Irmak okuldayım lütfen erken gelmeye çalış.Şuan birinin yanımda olmasına çok ihtiyacım var."
"Tamam tamam sen sakin ol.Ben hemen geliyorum." dedim ve telefonu kapattım.
Telefonda anlatmaya hiç niyeti yoktu.Sanırım gidene kadar meraktan çatlayacaktım.
Apar topar hazırlandım ve evden çıktım.Hızlı adımlarla otobüs durağına doğru ilerledim.
Okula vardım ve hemen kantine gittim.Mine en köşedeki masada oturuyordu.Hızla yanına gittim.Beni farkettiği anda kalktı.Yanına vardığımda da aniden bana sarıldı ve ağlamaya başladı.
"Tamam sakin ol canım tamam." dedim onu sakinleştirmeye çalışarak.
Bir süre sarıldık ve o iyice içini döktü.Sonra oturduk.
"Artık anlat hadi ne oldu?"
Hıçkırmasını durdurmaya çalışarak konuşmaya başladı.
"Ev arkadaşımla kavga ettik.Birbirimize hiç bu kadar ağır konuşmamıştık.Ben hep alttan almaya çalışıyordum.Ama artık dayanamadım Irmak." dedi ve kendine hakim olamayarak tekrar ağlamaya başladı.
"Tamam canım sakin ol.Ben yanındayım." dedim ve onu kendime doğru çekerek sarıldım.
"Irmak ben artık o evde kalamam.Şuan gidecek hiç bir yerim yok." dedi.Yüzünde benim bir şeyler söylememi isteyen çaresiz bir ifade vardı.Ama zaten ben o söylediği anda bu teklifi yapmayı düşünmüştüm.
"Ben de kal Mine.İstediğin kadar kalırsın.Şu zamanında yanında olmayacaksam ne zaman olacağım."
"Irmak ben seni de rahatsız etmek istemem." dedi.Ancak lafını kesmemle susmak zorunda kaldı.
"Mine saçmalama lütfen.Hem benim aklımda daha fazlası var."
Anlamayan bir ifadeyle bana baktı.Ben ise devam ettim.
"Temelli bana taşın Mine.Ev arkadaşı olmak için yeterince yakınız.Birbirimizi de artık gayet iyi tanıyoruz.Hem ben hep bir ev arkadaşı istediğimi söylüyordum ya.Şuan en isteyebileceğim kişi sensin.Ayrıca iki kişi olmak maddi açıdan da benim için daha iyi olur." dedim ve sonunda susabildim.Onu ikna edebileceğim her şeyi söylemiştim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYALPEREST
RomanceHayaller... Hayallerimin beni daha ne kadar hayattan soyutlayacağını merakla bekliyordum.İşin garip yanı değiştirmek için bir şey yapmamamdı. Aslında bu iyi sayılabilirdi.Çünkü hayallerime ulaşmak için geldiğim nokta gerçekten başarılıydı.Tek isteği...
