𝐸𝐺𝑂 ( C͙o͙m͙pl͙e͙t͙e͙)

အခန်း၁၄

အချိန်များ တရွေ့ရွေ့ကုန်ဆုံးလာခဲ့သည်မှာ နှစ်ဝက်တောင်ရောက်ခဲ့လေပြီ။ ဆရာ့ကိုစတွေ့တဲ့ရက်က မနေ့တနေ့ကလို လက်ဆက်နေတုန်းရယ်။ ဒီကြားထဲ မေမေ ခဏခဏနေမကောင်းဖြစ်၍ ကျောင်းတွေလဲ ခဏခဏ ပျက်ရသည်။ ဆရာက ကျောင်းဆင်းလျှင် ကျွန်တော့်အိမ်မှာ စာလာသင်ပေးသည်။ တခြားဘာသာများကိုပါ ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်သည့်ကျွန်တော့်ဆရာက ကျွန်တော့်ဘဝကြီး။

ကျွန်တော့်ရဲ့ကမ္ဘာကြီးဖြစ်တဲ့မေမေက သူ့နောက်ဆုံးချိန်ကို ရောက်လာပြီထင်သည်။ ဖေဖေအရင်သွားမည်လား မေမေအရင်သွားမည်လားမသိ။ မေမေနေမကောင်းသည်ကိုသာ ဂရုစိုက်နေခဲ့မိသည်။ ကျွန်တော်က အဲ့လို အတ္တကြီးတဲ့လူ တကိုယ်ကောင်းဆန်တဲ့လူ ။ ဖေဖေ့ကြောင့်မလှပခဲ့တဲ့အတိတ်တွေကို ပြန်တွေးတိုင်း ခုထိ ခွင့်မလွှတ်နိုင်သေးပေ။  ယခုဆိုလျှင် ဖေဖေက အရူးတပိုင်းဖြစ်နေလေပြီ။ အစားမစားရေမသောက်ပဲ ဘယ်နေ့အထိ ရှင်သန်နိုင်မည်မသိ။

တွေးဆဆနှင့် အိမ်ရှေ့မှာလှဲနေတဲ့အဖေဖြစ်သူကို အကြောင်းမဲ့ကြည့်နေသည့်V၏ မျက်နှာက အရင်လို ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်မရှိနေ။

စာမေးပွဲနီးပြီဖြစ်သောကြောင့် စာကို ကြည့်နေရသော်လည်းမိသားစုကိစ္စက ခေါင်းထဲ အပြည့်နေရာယူထားသည်။

"ဆရာ....ဟာ..ဟာ...ဟာ......မြန်မြန်လာပါတော့ လွမ်းလှပြီ~"

နံရံကနာရီအစုတ်လေးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နာရီလက်တံများက ၃နာရီ၌ ရပ်နေသည်။ မနက်၃နာရီလည်းမဖြစ်နိုင်... ညနေ၃နာရီလည်းမရောက်သေး။

"V. ..V. .."

အိမ်တံခါးဝမှ ခေါ်သံကြားရသဖြင့် ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ဆိုင်က ဝန်ထမ်းမလေး။

"မင်ယူ..."

"နင့်အမေရော"

"အမေလား...အိပ်နေတယ် မနက်က ၄နာရီထိ မအိပ်ရသေးလို့လေ..."

"အော...ဆိုင်မလာလို့ သူဋ္ဌေးက စားစရာတချို့ပို့ခိုင်းလိုက်လို့...နင့်အမေသက်သာတယ်မဟုတ်လား"

"ဒီလိုပါပဲဟာ သွေးတွေအန်လိုက် နှာခေါင်းထဲက သွေးတွေ စီးကျလာလိုက်နဲ့ ။ ငါ့အမေ ကြည့်တော့ လူက ဖြူဖတ်နေပြီ"