Seducing The Mafia (MAFIASERIES #2)

Chapter Twelve

"Bakit? A-anong nangyari?" She asked me worriedly.

"Ma..." Pagtatawag ko sa gitna ng iyak ko.

I wanted to talk about the unknown feelings that kept on hitting me, but I can't say any single word. Parang tinabas ang dila ko roon.

"Bakit? Sabihin mo kung ano ang problema." Masuyong sinabi ni mama.

Nang sa wakas ay naglakas na ang loob ko na mag labas ng sama ng loob, pakiramdam ko nakahinga ako ng maluwag.

"Pagod na pagod na po ako, ma..."

Walang tigil sa pagragasa ang luha ko habang nakayakap kay mama. Sinuklay nito ang mahaba kong buhok habang hinagagod ang aking likuran para patahanin. Her touch scream gentleness like I'm a antique vase that cost billions.

I don't know why I cried. Hindi ko maintindihan ang sarili sa mga sandali na 'to. Maybe I'm just hurt? But, no... Napagdaanan ko na 'to lahat, dati pa man. Pero ngayon lang ko umiyak ng ganto katindi sa hindi malaman na dahilan.

"It's okay... it's gonna be okay," she whispered, and kissed the top of my head.

The unknown felling keeps on hurting me like hell, I feel like I'm broke so bad... what the hell is happening to me? Hindi ako ganto, I used to be a clever, and brave woman infront of everyone.

Whatever is that feels, I hate it, I doesn't want to feel it again. I don't want to be hurt again like this.

After a couple of minutes we stayed that way. Sinusuklay nito ang buhok ko habang ako ay parang bata na nakayakap sa kanya. Pakiramdam ko ay medyo gumaan na ang loob ko ng matapos ang paghagulgol ko kanina.

I missed her so much, I miss talking and hugging her like this. Baka dahil lang naman dito kaya ako biglang naiyak kanina? Ngumiti ito ng nagangat ako ng tingin sa kanya. Ang natural na ganda nito ay hindi nagbago kahit pa nagkaedad na ito.

"I'm sorry," mahinang sambit ko ng maka-kalma sa iyak. Pinaalis ko ang luha na muli pang lumandas sa pisnge ko.

"Why are you saying sorry, darling?"

"Nadala lang po ako ng emosyon ko."

"You sure?" She shot her brows up.

"Opo, pagod lang rin siguro sa mission, Ma. Ikaw ba okay ka lang doon?" Pag iiba ko ng usapan.

"Nahihirapan pa rin ako sa control ng PTSD ko but I'm getting fine, little by little." Hinaplos nito ang pisnge ko na nag papikit sakin. "Thank you, for everything. Mag papalakas si mama para sainyo. Ako na ang mag aalaga sa inyo ni Tiara kapag naging okay na ang lahat. I promise that." She said with full of assurance.

"Hindi na kailangan mama..." umiling na sabi ko.

"Hindi masama maglabas ng natural na emosyon minsan, Trisha. Kung gusto mo umiyak, o isigaw kung gaano na kasakit para sayo puwedeng-puwede. Hindi naman porket umiyak ka e, mahina ka na. Doon ka nga minsan kukuha ng lakas ng loob para muling bumangon."

"Okay lang po ako." Mapait akong ngumiti.

"Hindi ka puwedeng ayus lang sa lahat ng sakit na nararamdaman mo. Ano ka yakult? Everyday okay?"

"Ma, naman!"

Ngumuso ako at tumawa lang siya.

"Biro lang, pinapatawa lang kita."

"Ikaw ba, ma? Ayus ka lang po ba dun sa ospital na nilipatan mo?"

"Maayus naman, hindi mo nga lang talaga matatakasan ang kalungkutan kapag mag isa ka lang." She looked away.

The moon light is reflecting on her tantalizing black eye. I smiled sweetly at her. Siya at si Tiara lang ang nakikita ko na dahilan para lumaban sa malinis man o maduming paraan. Hindi ako kailanman gagawa ng dahilan para mapahamak sila, they deserve the freedom. 'Yung kalayaan na pinagkait sa kanila.