Taş Kızılı.

7.Bölüm

Tenime değen soğuklukla gözlerimi araladığımda karşımda hayal meyal gördüğüm şeyle yutkunmuştum.Nabzım yükselmiş kalp atışlarım hızlanmıştı.Kapı çalıyordu ama şu an bana bakan ve sıcacık gülümsemesi bedenimi sarmış kişiden gözlerimi alamıyordum.Gözlerim yanıyordu ve kalbim göğüs kafesimi parçalayıp ortalıkta koşuşturacak kadar hızlı atıyordu.Nefeslerim hızlanırken zorlukla fısıldayabilmiştim..

''Babaanne....''

Yavaşça doğrulup ürkek adımlarla ona yaklaşmaya başladım.Yanağımdan süzülen şeye artık alışmış olsam da yutkunmama neden olmuştu.Attığım her adım sanki onu benden uzaklaştırıyordu.Yanan gözlerimi tazelemek için gözlerimi kapatıp açtığımda saliseler içinde kaybolduğunu görünce olduğum yerde kalakalmıştım.Dudaklarım titremeye başladığında omuzlarımdaki yük ve kalbimde oluşan acıya daha fazla katlanamayacağımı fark etmiştim.Göz yaşlarım hızlanınca hızlı adımlarla karşımdaki masaya yaklaşıp örtüsünü hızla çekmiştim.Üzerindekiler yere saçılıp kırılırken şiddetli sesler çıkarmışlardı.Buna ne denirdi ki  ? Öfke ? Kırgınlık ? Çaresizlik ? Umutsuzluk ? ...Hiçbir fikrim yoktu.~

Hızımı alamayıp ortadaki sehpaya yöneldiğimde parmaklarımı alt kısma geçirip diğer tarafa fırlatmıştım.Üzerindeki vazonun parçaları su şırıltısını andıran bir ses çıkarmıştı.Nefes nefese kalsam da kendimi engelleyemiyordum.Kenarda duran dolaba yönelip raflara hızla ellerimi sürttüğümde hıçkırıklara boğulduğumu fark etmiştim.Artık sessiz ağlayamıyordum.Acımı gözyaşlarımla akıtamıyordum.Acıyla inlemelerim de gözyaşlarıma eşlik ediyorlardı.

Olduğum yerde kaldığımda dizlerimin bedenimi taşıyamayıp yavaşça yere çekildiğini hissettiğimde duyduğum gürültü hıçkırıklarıma engel olamamıştı.

''Ayris!!''

Kanadığını henüz fark ettiğim ellerimi suratıma kapatırken yan tarafıma oturan kişiyi adımı seslenmesiyle tanıyabilmiştim.Kolları omzumun etrafını sarmışken karşı koyacak gücü bulamamıştım.Şu an tek düşündüğüm canımın acıdığıydı.Hıçkırıklarım arasında zorlukla inlemiştim.

''Dayanamıyorum..Bu..Gerçekten zor..Dayanamayacağım..''
''Sakin ol...Sakin ol lütfen..''

Benimle birlikte acı çekiyor gibiydi.Şu an acınası bir durumdaydım.Fısıltıları kulağıma dolmuşken sakinleşmeye çalışıyordum.Gözlerim hala kapalıydı.Açarsam gerçek dünyayla karşılaşmaktan korkuyordum.Belki de yine onun yüzünü görüp aynı şeyleri yaşamaktan korkuyordum.Bilmiyorum.

Elleriyle bana destek olup ayağa kaldırdığında kendimi zorlayıp gözlerimi aralamıştım.Koltuğa oturmama yardım ederken her hareketinin bu kadar kibar olması şu an için rahatlamama neden oluyordu.Yanımda yerini aldığında gözlerim bir noktada sabitlenmişti.Ellerimi avcunun arasına alıp gözlerini gezdirdiğinde gözlerimi yüzüne çektim.Çatık kaşları ilk günkinden çok farklıydı.O zamanki yorgunluğu,bıkmışlığı,bitmişliği,çaresizliği yoktu.İyi görünüyordu.Ya ben? Rolleri mi değişmiştik..? 

Elimi yavaşça dizlerime bırakıp yerinden kalktı.Bastığı yerlerde oluşan çıtırtıları dinlerken o çoktan çekmeceye ulaşmış ve karıştırmaya başlamıştı.Ne yaptığını anlamaya çalışıyorken elindeki gazlı bez ve ismini bilmediğim bir ilaçla tekrar dönmüştü.İlacı beze yavaşça döküp elimi avuçlayarak bezi narince üzerinde gezdirdi.Acısa da şu an umursayamıyordum.Onu izlemekten vazgeçip gözlerimi boşluğa diktim.Uykuya dalmadan önce kollarımın arasına sıkıştırdığım kitap sayfaları aralanıp yere düşmüştü.Gözlerimi oradan çektiğimde beni izlediğini fark edince yutkunmuştum.

''Çok zor biliyorum.Gidenin bıraktığı acıyla kalbin patlayacak gibi.Sadece güçlü olmalısın..''

Onu dinlerken sesimi çıkarmamıştım.Sadece dinliyordum.Bir getirisi olmayacağını bile bile dinliyordum.Belki de dinlemeye ihtiyacım vardı.Belki de yalnızlık beni korkutuyordu.Hala sessizce ağladığımı fark edince kısa süreliğine gözlerimi kapatmıştım.Açtığımda hafifçe başımı eğip elimdeki sargı bezlerine baktım.Toparlanmam gerektiğini fark edince konuşmaya çalışmıştım.

''Ben..Teşekkür ederim.Yanımda olduğun için.Sadece..''

''Çaresiz hissettin.Artık yalnız olacağını düşündün.Hep bu acıyla yaşayıp bunun seni her saniye biraz biraz öldüreceğinden korktun.İçindeki karanlık kuyuya çekilip kalmak seni ürküttü.''

Aklımı okuyabilmesi işimi kolaylaştırmıştı.Konuşmaya mecalim yoktu ve konuşmak istemiyordum.

''Sadece hayatına devam etmeye çalış Ayris..Babaannen burada olsaydı böyle olmasını istemez miydi ? Seni bu halde görüyor ve üzülüyor.Onu üzmemek için bana katlandığın gibi ayakta kalmaya çalış..Bu süreçte yanında olmama izin ver..''

Gözyaşlarım çoğalınca haklı olduğu kanısına varmıştım.Bunu deneyeceğime içten içe söz verirken yüzüne bakmak istemiştim.Yapamadım..

Kısa bir süre sonra sessizce kalkıp kapıya yönelmişti.Onu istemediğimi sanıyordu belki de.Kapının eşiğindeyken ayağa kalkıp duyabileceği tonda mırıldanmıştım.

''Berkay! Gitme..''

Duraksadığını fark edince sızlayan ellerimi iki yana bırakmıştım.Kuruyan boğazımı yutkunarak ıslatıp gözlerimi onun eşiğinden çekmiştim.Az önce yaptığım şeye kendim bile inanamıyordum.Bir şey söylememişti ama buna onun da şaşırdığına adım gibi emindim.Sessizliği evin içinde yürüyerek bozmuştum.Bir kaç adım atıp kırıkları temizlemek için yere eğildim.Avcumun arasında biriktirdiğimde yanımdaki gölgeyle kafamı kaldırdım.Elini bileğime yerleştirip dökmemi beklemişti.

''Ben hallederim..''

Karşı koymayıp doğruldum.Lavaboya doğru yürüyüp açık ve menteşesi kırılmış yerde yatan kapıya bakarak ilerledim.Ölü gibiydim.Yine de..Bazı şeyleri unutmam gerekiyordu.Acıyı,üzüntüyü,anıları,gerekirse bazen kendimi.

Lavaboya girdiğimde aynanın karşısına geçip kendime saydırmak istemiştim.Suya uzandığımda ellerimdekini fark edip vazgeçerek oradan ayrıldım.Yukarı kata yöneldim.Merdivenleri tek tek çıkıp odama ulaştım.Üzerimdekilerden kurtulup aşağı kata döndüğümde biraz daha iyi hissettiğimi fark ettim.Kapının takılmış olduğunu ve evin temizlenmiş olduğunu görünce tebessüm etmeye çalıştım.Çok yapmacık olduğunun farkında olsam da elimde değildi.Uzun bir süre sonra sessizliği aynı anda bozmuştuk.

''Aç mısın?''
''Ben gideyim..''

Bu duruma gülünce karşılık vermeden edememiştim.

''Seni burada yalnız bırakmak istemiyorum.Burada kalmak istediğine emin misin?''
''Bu anılarla yaşamayı öğrenmeliyim.Bu..Biraz zor olacak ama başarabilirim..Şimdi soruma cevap alabilir miyim?''
'Hayır aç değilim..''

Gülümsediğini görünce gözüm dudaklarının kenarında ortaya çıkan küçük gamzelerine kaymıştı.Gözlerimi çekip ayağa kalktım.Mutfağa yöneldim.Elimden geldiğince neşeli olmaya çalışıp biraz olsun gösterdiği çabaya katkıda bulunmayı deniyordum.

''Kısa sürecek..''