Hope (Twilight Fanfic)

1. Happy birthday

Maggie's POV.

Er is niet zo heel veel gebeurd de laatste tijd. Vandaag is het Bella's verjaardag. We vieren een feest bij ons thuis. Het wordt zo leuk. Ik ben mijn make-up aan het doen. Als ik de trap af wil lopen zie ik dat de derde trede los zit. Emmett. Hij wil me terugpakken omdat ik gisteren een emmer gloeiend heet water op de deur heb gezet. Hij verdiende het. Hij verpestte mijn moment met Julian. Mijn superleuke vriendje. Ik spring over de trede heen en ik ga lekker ontbijten. "Ik heb je jurk bij de stomerij opgehaalt," zegt Alice. Ik knik. Ik pak mijn tas en Alice rijdt me naar school. Ik ben niet echt een fan van school. Ik haal gemakkelijk goede cijfers maar verder is het saai. Ik zit nog net voor het examenjaar. De rest zit al in het examenjaar. Maar als ik zo goed doet als nu dan kan ik ook naar het examenjaar. Als ik opschool ben komt Julian naar me toe bij mijn kluisje. Hij geeft me een kus op mijn wang. "Hey," zeg ik. "Kom je vanavond naar het feestje dat we organiseren voor Bella?" "Tuurlijk." De bel gaat en we gaan naar de les. Er gebeurt niet echt iets spannends opschool. Het is namelijk school.

's Middags gaat Julian mee naar huis en hij helpt om alles te versieren. Ik zet overal mooie rozen en bloemen neer. "Ik ga me omkleden." Ik geef hem een kus op z'n wang. Ik trek een blauwgroen jurkje aan en ik doe mijn haar mooi. Als ik beneden aankom heeft hij ook z'n kleren aan. Hij is zo leuk! "Hoe hebben jullie Bella zover gekregen dat we dit mochten doen?" vraagt Julian. "Niet. Ze heeft geen keus," zeg ik. "Wat zijn ze boven aan het doen?" "Edward is over de Volturi en de schilderijen aan het praten," zegt Alice. Ik pak mijn cadeautje. Gelijk als Bella naar beneden komt ziet ze er heel verrast uit over hoe overdreven en mooi alles is. Ik sta netjes naast Julian. Esme staat naast Carlisle. Rose staat naast Emmett en Jasper staat alleen omdat Alice Bella is gaan halen. "Gefeliciteerd Bella." Ik geef haar het cadeautje. "Het is een medaillon." "Dankje," zegt ze. "Een ketting," zegt Rose. "Alice heeft hem uitgekozen." Alice maakt een foto met Bella's fototoestel van Edward en Bella. Alice geeft Bella een cadeautje. "Het is van Emmett." "Het is een radiosysteem voor dat oude krot," zegt hij. "Niks tegen de truck," zegt Bella. Esme geeft haar een cadeautje. Bella probeert het open te maken en snijdt per ongeluk haar vingers. Als reactie stopt ze haar vinger snel in haar mond. "Papiersneedje," zegt ze. Er valt een druppeltje bloed op het tapijt.

Dan gaat alles mis. Jaspers ogen worden zwart en hij wil Bella aanvallen. Edward doet Bella naar achteren en ze valt tegen de muur aan waar allemaal vazen op een tafeltje staan. De vazen breken en ze valt in de scherven. Haar hele arm ligt open. Edward duwt Jasper weg van Bella en Jasper valt op de piano. De poot van de piano breekt. Carlisle probeert Jasper te grijpen maar Jasper is te snel. Maar Emmett staat al klaar en grijpt hem vast. Alice pakt stelt hem gerust maar opeens ruiken ze allemaal het bloed van Bella. Iedereen kan zich een beetje inhouden maar ze gaan snel weg. Ik help Bella overeind. Ik heel haar arm. Carlisle neemt haar mee om nog andere dingen te onderzoeken. Ik ruim alles op en ik maskeer de geur van bloed. "Het spijt me maar ik denk dat je naar huis moet voordat alles erger wordt," zeg ik. Hij geeft me een kus op m'n wang en gaat weg. "Ga ook maar gewoon slapen," zegt Esme. Ik knik braafjes. Ik kleed me om en ik ga weer snel in mijn bed liggen.

Ik heb echt vreselijk geslapen. Als ik aangekleed en helemaal klaar beneden kom. Kijkt Esme heel serieus. "Wat is er?" vraag ik. "We hebben besproken over wat er gister is gebeurd. En we gaan verhuizen. Hier zijn te veel problemen. Het vervelende is. Jij gaat ook verhuizen. Alleen jij gaat naar de Quileutes. We zouden het graag anders willen maar we zijn een te groot gevaar." "Ik snap het." Ik ga er maar niet tegen in. Ik kan toch niks veranderen. Ik hoop dat de Quileutes aardig zijn. Ik heb wel wat over ze gehoord maar niet zo heel veel. "Je gaat dan naar het reservaat in La Push." Ze spreidt haar armen en ik geef haar een knuffel. "We gaan je heel erg missen." "Zie ik jullie ooit nog eens?" "Vast wel. We komen je nog wel eens opzoeken." "We gaan," hoor ik van achteren. "Je spullen zijn eral," zegt Esme. "Ik ga eerst heb eerst met Julian afgesproken. Daarna ga ik wel naar ze toe," zeg ik. "We zetten je wel bij hem af." Ik stap in de auto. Als we er zijn geef ik iedereen nog een knuffel en ik neem afscheid. Dit was wel te verwachten maar dat betekent niet dat het minder erg is. Als ik aanbel doet Julian open. Hij ziet mijn gezicht die bijna opknappen staat. Ik sta echt op het punt te huilen. Hij trekt me mee op de bank. "Wat is er?" vraagt hij na een tijdje. "Nadat wat er gister is gebeurd hebben de Cullens besloten om te verhuizen. Ik woon nu in La Push. Bij wolven. Ik ga daar ook naar school," zeg ik. Ik laat per ongeluk een traan vallen. Julian veegt hem weg. "Kom we gaan even wandelen," zegt hij. Hij trekt me mee naar buiten. Het is zo mooi.

Dan gaat opnieuw alles mis. Waarom gaat niks goed vandaag?! Ik zie iets roodharigs rond me. Ik verander in een vampier maar ik ben te laat. Victoria heeft haar tanden in Julian gezet. Hij is dood! Victoria rent weg en ik ren achter haar aan. Ik moet wraak nemen. Hij is dood dankzij haar. Er brandt nu zoveel woede vanbinnen. Ik ren heel ver het bos in. Ik spring over een rivier en opeens ben ik haar kwijt. Ik ruik alleen maar een stinkende wolven geur. Ik verander weer in mezelf. Ik voel een enorm gat in mijn borst. Mijn Julian is dood! Dit mag niet. Hoe kan dit? Ik loop verder om weer terug te komen naar de plek die ik ken. Doordat ik net al mijn woede en energie heb gebruikt ben ik nu zo moe. Ik sjok verder. Ik ben hier nog nooit geweest. Het begint donker te worden. Ik voel me zo zwak. Fysiek maar vooral Mentaal. De hele tijd ben ik al aan het huilen. Ik val in een rivier en ik klim er snel weer uit. Ik heb het ijskoud. Ik ben kapot alles is bijna zwart. Ik val over een tak heen en ik rol een heuveltje af. Ik hoor een misselijkmakende knak. Ik probeer op te staan maar het doet zo'n pijn. Ik kan het niet. Alles wordt opeens donker.