Hope (Twilight Fanfic)

5. Depression

Emily's POV.

Nadat Maggie in elkaar is gestort is ze na een paar uur in slaap gevallen. Echt beter is het er niet op geworden. Toen ze wakker werd praatte ze niet meer. Ze eet niet veel meer. Ze is stil en het enige wat ze doet is huiswerk en voor zich uit staren. Ze is in een depressie gekomen. Nadat Maggie in elkaar was gestort is Sam weggegaan om de wacht te houden. En het lichaam van Julian te vinden. Ze hebben Julian nog niet gevonden. Er is ook een begrafenis geweest. Wel zonder lichaam. De mensen denken dat hij is opgegeten door een beer ofzo. Vandaag komt Sam eindelijk terug. Hij zal echt moe zijn. We zien Maggie eigenlijk als familie. Maggie zit nu opschool daarna gaat ze waarschijnlijk weer op haar kamer zitten. Ze is zo bleek en mager geworden. Dat mooie meisje dat hier een tijdje geleden liep is weg. Ze is vast nog wel ergens maar niet in de buurt. Meerdere mensen hebben geprobeerd haar op te vrolijken maar het lukt gewoon niet. Ik ben pannenkoeken aan het bakken. Ik zie Maggie binnenlopen. Ze zegt zachtjes hallo en ze gaat naar boven. Ik kijk naar Seth. "Iets veranderd?" vraag ik. Hij schudt z'n hoofd. "Alleen haar cijfers gaan eraan ten onder," zegt hij. "Is Sam al terug?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Iedereen denkt dat hij weg is voor zijn werk. "Ik denk niet dat hij zoveel voor haar kan doen," zeg ik. "Wie weet," zegt hij. "Ik denk dat je terug moet naar Leah. Ze houdt er niet echt van dat jij met me omgaat," zeg ik.

Ze is mijn nicht. Vroeger waren we goede vriendinnen maar toen Sam op me inprente ging alles mis. Sam had met Leah en de eerste keer na dat hij veranderd was en mij zag inprente hij op me. Hij maakte het uit met Leah. Eerst probeerde hij zijn gevoelens voor mij te verbergen maar het lukte niet echt. Ik was boos op hem en zei dat hij het weer aan moest maken. Hij vertelde me alles van zijn wolf-zijn. Ik zei dat hij alsnog terug moest gaan naar haar maar hij wilde Leah niet nog meer pijn doen. Na een tijdje was ik echt boos op hem. Ik zei net het verkeerde en Sam kon zich niet meer controleren. Hij veranderde in een wolf en hij ging met z'n klauw langs mijn gezicht. Vandaar het litteken op mijn gezicht. Ik werd naar een ziekenzaal gebracht. Daar kwam ik erachter dat de enige die ik bij me wilde hebben was Sam. Toen heb ik alles geaccepteerd en met Sam genomen. Later heeft hij me gevraagd of ik wilde trouwen. En ik heb ja gezegd. Seth negeerd mijn advies en gaat aan de tafel zitten. Als de pannenkoeken klaar zijn zet ik ze op tafel. De pannenkoeken zijn veel groter dan de borden die ik heb. Niet dat de jongens iets van borden gebruiken. Het zijn beesten. Letterlijk. Ik ga op een stoel zitten. Na al die drama van de laatste tijd ben ik best moe.

"Pannenkoeken!" hoor ik achter me. Het is Jared. Daarna komt Paul binnen en achter Paul komt Sam. Hij loopt naar me toe en geeft me een kus op mijn wang. Ik probeer een glimlach op te zetten maar ik ben daar niet zo goed in. Sam kijkt van mij naar Seth en weer terug. Ook Seth probeerd een fake-glimlach maar ook hem lukt het niet. Sam wil naar boven lopen en ik probeer hem tegen te houden maar hij is sterker. Hij komt terug met een bleek gezicht. Het is echt eng om haar zo te zien zitten. Ik heb het ook een keer gezien. Ze staart levensloos voor zich uit. Doodsbleek, mager en doodsangst. Ik loop naar hem toe en ik knuffel hem. Hij is lekker warm. Hij slaat zijn armen om me heen. Jared en Paul kijken Seth vragend aan maar hij slaat zijn blik neer. Jared en Paul willen naar boven lopen maar Sam beveelt: "Je komt niet boven zonder dat ik het zeg!" Ze gaan braaf zitten. "Maar hoe?" vraagt Sam. "Ze moet er mee worden geconfronteerd," zegt Seth opeens. Ik kijk hem aan. "We moeten het proberen. Misschien zal dat haar echt wakker maken. We hebben geen andere keus." "Hij heeft gelijk," zegt Sam. Ik wil er tegen in gaan. "Een andere optie hebben we niet," zegt Sam. "Ik wil haar geen pijn doen," zeg ik. "We hebben geen keus. Anders zal ze altijd zo blijven," zegt Sam. Ik knik. "Hoe?" vraag ik. "Nou we zouden aan roodhoofd kunnen vragen of ze langs komt," zegt Paul. Ik kijk hem boos aan. "Dit is serieus!" zeg ik boos. "We kunnen haar misschien kwijt raken als we niks doen," zegt Sam. "Ow. Ik wist niet dat het zo erg was," zegt Paul. Dit keer meent hij het. "We moeten haar terugbrengen naar de plek waar het gebeurd is," zegt Seth. "Natuurlijk, toen jullie een wedstrijdje deden kwamen jullie daar langs. Ze herinnerde zich alles weer," zegt Jared. "Dat is het slimste wat je ooit hebt gezegd!" zegt Sam. "Hoe krijgen we haar daar?" vraag ik. "Ik neem haar wel mee," zegt Seth. Ik knik. "We doen het nu," zegt Sam. "Ik ga haar eerst halen en ik neem haar mee daarheen," zegt Seth. Ik knik.

Seth's POV.

Ik loop de trap op en ik loop naar haar kamer. Ik zie haar zitten. Het lijkt net alsof ze dood is. Ik schrik ervan. Ze staart levensloos voor zich uit. Ze heeft wallen onder haar ogen. Haar kleren die toen ze hier aankwam nog gewoon om haar lichaam zaten flubberen nu overal heen. Haar hele gezicht is ingevallen. Haar haar dat hoort te stralen is dun en ligt daar maar. "Maggie," zeg ik. Ze reageert niet. Ze zit daar maar. Ik loop naar haar toe en ik ga op mijn knieën voor haar zitten. "Maggie." "Ik mis je. Ik ken je nog niet zolang maar we zijn nu al vrienden." "Zo ben je niet. Jij bent vrolijk en opgewekt. Niet zo depressief. Ik weet dat wat je hebt meegemaakt vreselijk is en dat je veel van hem hielt. Maar ik probeer je te helpen." Ik zie een traan rollen over haar wang. Ze kijkt me aan. Ze slaat mijn armen om me heen. Ik ga staan en ik til haar op. Ze schokt helemaal. "Het lukt me niet," zegt ze. "Ik ga je helpen," zeg ik. Ik laat haar los. Ik veeg de tranen van haar wang. Ze kijkt eerst in de spiegel. "Oké, ik moet echt iets eten," zegt ze. "Ik hou dit niet lang vol," zegt ze. "Ik ga ervoor zorgen dat je van je depressie afkomt. Daarna gaan we Lasagne eten," zeg ik. Ik zie haar meteen een beetje opstralen bij het woord Lasagne. Ik neem haar mee voordat ze weer terug valt. We lopen de trap af. Ik trek haar mee naar het bos. Ze herkent de plek meteen. Ze staart eerst doelloos voor zich uit en dan... Ze valt neer. Ik schrik me kapot. Ik voel haar pols. Haar hart klopt niet meer!