Hope (Twilight Fanfic)

4. Broken

Maggie's POV.

Het is een superleuke avond geweest. "Oké iedereen naar bed," zegt meneer Black. Ik loop het huisje in. Ik wil de trap op lopen maar Sam houdt me tegen. "Je hebt iets uit te leggen," zegt hij. Ik hoopte eigenlijk dat hij het is vergeten. Ik pak wat te drinken. "Wat moet ik uitleggen?" vraag ik. "Waarom gingen die twee weg toen ze jouw zagen?" vraagt hij. De andere Quileutes wolven komen er ook bij staan. En Emily ook. "Nou bij de Cullens gingen we honkbal spelen. Die vampieren waren hier aan het jagen. Ze hoorden ons spelen en ze kwamen naar ons toe. Alles ging goed totdat één van hun Bella rook. En hij was een jager. De keuze was of hij ging dood of Bella en ik gingen dood. Want later kwamen ze erachter dat ik ook een mens was. De Cullens hebben de jager gedood maar niet zonder problemen," zeg ik. Ik haal mijn haar uit mijn nek waar de beet zit. Ik zie ze verschrikt kijken en Emily doet haar hand Voor haar mond. "Die rode. Victoria wilt wraak nemen op ons omdat zij iets met die jager had. Ik denk dat ze dacht dat de andere Cullens ook zouden komen." "Ik moet gaan slapen. Ik moet morgen naar school," zeg ik. "Wat gebeurde er toen jij haar zag?" vraagt Sam. "Ik schrok gewoon van haar." "Met dat wedstrijdje rennen was je niet verdwaald. En toen ik door het raam keek bij jouw in de kamer sneeuwde het," zegt Sam. "Je moet haar niet pushen," zegt Emily. "Ik weet wat ik doe," hoor ik Sam zeggen. Ik draai me om. "Net toen de Cullens vertrokken waren ging ik met Julian wandelen en toen kwam Victoria. Zo nam zij wraak op me." "Dat is vreselijk!" zegt Emily. "Wat is vreselijk?" vraagt Sam. "Victoria heeft Julian vermoordt," zeg ik. "Hoe weet je dat? Je moet het wel zeker weten. Als we een vampier vermoorden om een reden die niet klopt hebben we een groot probleem," zegt Paul. "Omdat ik het heb gezien," zeg ik kil. Iedereen is meteen stil.

Ik loop naar boven en ik ga slapen. Voordat ik ga slapen maak ik de kamer geluidloos. Ik gil namelijk in mijn slaap. Ik moet weer aan Julian denken. Ik laat allemaal tranen vallen. De kamer bevriest maar dit keer ziet niemand het buiten.

Ik zie Victoria voor me. Haar bloedrode ogen. Ze geniet van het bloed van Julian. Victoria laat hem los. Julian is een vampier. Een echte. Hij kijkt naar me. "Snap je het nu nog niet?" zegt Julian. "Dit was de hele tijd het plan. Ik hoor de hele tijd al bij Victoria. Ik ben nu een vampier voor haar leger. Hoe kan je ooit denken dat ik op iemand zoals jij zal vallen?" Dat laatste zegt hij met enorme walging. "Ik haat je! Ik heb nooit van je gehouden!" roept hij boos. Ik word gillend wakker. De stem van Julian echoot na in mijn hoofd. Ik loop met kloppende hoofdpijn naar beneden. Midden op de trap stop ik met lopen. "Ze houdt zich sterk. We moeten met haar praten," hoor ik Emily zeggen. Ik ga weer terug de trap op. Ik heb echt geen zin in een gesprek. Ik kleed me om en ik pak mijn tas in. Ik hoor de jongens beneden binnenkomen. Ik loop naar beneden. "Eet je je ontbijt nog op?" vraagt Emily. "Ja, zo," zeg ik. Ik pak wat te drinken voor opschool. M'n rooster, telefoon en m'n portemonnee. "Kom je? We moeten gaan," zegt Seth. Ik knik en ik loop naar buiten.

We lopen samen naar school. Het is niet zo ver weg. Onderweg praten we veel. Opschool moet ik eerst naaar de balie. Daar geven ze me een presentielijst. Dat is toch beter dan die stomme briefjes. Iedereen is zo aardig hier. Ik zit bij Leah in de klas. Ik heb een paar klassen overgeslagen dus. Met de lunch ga ik ergens buiten zitten met Seth. Hij zit een paar klassen lager. Ook al is hij nog steeds ouder. Ik ben dan ook de jongste in de klas. Het scheelt maar een jaar tussen mijn klas en mij maar alsnog. (In het echt scheelt het 8 jaar tussen Leah en Seth maar ik ken nog niemand die 8 klassen heeft overgeslagen. Dus scheelt het nu tussen Seth en Leah een jaar ;)). Na school ga ik samen met Seth ergens mijn huiswerk zitten maken. Lekker in de schaduw onder een boom. Ik heb niet echt zin om naar huis te gaan. Dan krijg ik waarschijnlijk een serieus gesprek. Dat haat ik. Maar na een tijdje heb ik geen keus. Ik loop zo stil mogelijk naar binnen.

Voordat ik de trap op wil word ik tegen gehouden. "Wat is er?" vraag ik. Het is Sam. "Wij moeten praten," zegt hij. "Moet dat?" vraag ik. "Ja." Hij tilt me op en zet me neer op de tafel. "Ik heb nog steeds benen die werken," zeg ik. "Ik wil gewoon zeker weten dat je niet wegrent ofzo. Ik ken je langer dan vandaag," zegt hij. "Ja dat is best slim," zeg ik. "Waar moeten we over praten?" vraag ik. "Wij zien je als familie van de pack. Als familie. Daarom maken we ons ook zorgen om je." Ik kijk hem vragend aan. Ik weet wel wat er aan de hand is maar ik doe net alsof van niet. "Je familie heeft je zomaar verlaten. Je hebt je vriendje voor je ogen dood zien gaan. Je doet alsof er niks gebeurd is." "Ik kan best wel wat hebben." "Je houdt je groot maar dat hou je niet lang meer vol." Ik kijk hem aan. De tranen proberen in mijn ogen te komen. Ik vecht er tegen. Hij heeft gelijk. Ik hou het niet lang meer vol. Ik wil ook gewoon niet meer vechten. Waar moet ik vechten voor? Ik laat mijn tranen de vrije loop. Emily komt binnen. Ik stort in elkaar en Emily vangt me op. Mijn schouders schokken. De tranen stromen maar door. Ik begin te hyperventileren. Er komen allemaal depressieve gedachten in mijn hoofd. Ik probeer ze weg te duwen zoals ik al zolang probeer. Maar het lukt gewoon niet. beelden schieten weer terug in mijn hoofd. Maar nu drie keer zo hard. Ik zie alles precies weer voor me. Ik hoor alles weer zoals het toen was. De ijselijke gil. De bloedrode ogen van Victoria. Die vol haat en wraak staan. Ik krijg er rillingen van. Ze komen mijn hoofd maar niet uit. Hoe ik mijn best ook doe. Ik kan het gewoon niet loslaten. Het gaat niet. Ik kan het gewoon niet.