Hope (Twilight Fanfic)

6. Did it work?

Seth's POV.

Ow shit! Wat moet ik nu doen? Ze is dood! Ze ademt niet! Ze is m'n beste vriendin. Ze mag niet dood! Haar huid is zo bleek als wat. Dit is het slechtste idee wat ik ooit gehad heb. Ik heb haar eigenlijk vermoord. Ik raak in paniek. Ik moet haar naar de rest brengen. Ik til haar op. Ze is echt licht en koud. Ik ren terug naar de rest toe. Ik voel een brandende energie van binnen die eruit wilt. Ik geef haar over aan Sam. Hij legt haar in haar eigen bed. Emily gaat haar onderzoeken samen met mijn moeder Sue. Ze is eigenlijk de zuster van het dorpje. Leah komt naar me toe lopen. "Wat is er?" vraagt ze. "Maggie was een beetje depressief dus dachten we haar er vanaf te helpen door haar ermee te confronteren maar toen viel ze flauw en haar hart stopte ermee," zeg ik. Ze kijkt me verschrikt aan. "Ze ligt in haar bed." Ik wijs naar het huis. "Moet ik vragen hoe het gaat met haar?" vraag ik. "Ik ga mee," zegt ze vastbesloten. "Maggie is mijn vriendin. Dat laat ik Emily en Sam niet van me afnemen." Leah haat het om in de buurt van Sam en Emily te zijn. Ik vind het heel goed van haar dat ze dat nu van zich afzet. Ik wist niet dat ze zoveel om Maggie gaf. We lopen naar binnen. Ik zie Jared en Paul heel verbaasd kijken naar Leah die hier binnen loopt. Ze negeert ze gewoon en loopt stug door naar boven. Ik zie mijn moeder, Emily en Sam om Maggie's bed heen staan. Ik kijk m'n moeder vragend aan. Ze schudt haar hoofd verdrietig en loopt naar beneden. Ik ga op de rand van haar bed zitten.

Maggie schiet overeind. Ik val van schrik van het bed. Ze hapt naar adem. "Ze wil wraak," zegt Maggie. Haar ogen draaien terug in hun kassen en ze valt terug in haar kussen. Leah gaat aan de rand van haar bed zitten en checkt haar pols. Ze haalt opgelucht adem. Ze leeft. Ik blijf van schrik versteend op de grond zitten. Wat was dat? Ik sta op en ik loop naar haar toe. Haar borstkas gaat rustig op en neer. Sue komt snel terug gerend. Ze checkt opnieuw alles. "Ze ligt in een coma," zegt ze. Dan gaat ze weer weg. "Godzijdank ze leeft," zegt Leah eindelijk. "Ik weet het. Maar wat was dat?" vraag ik. "Dat weet niemand. We moeten wachten tot ze weer wakker is," zegt Sam. Ik zie Leah van steen worden van pijn. Ze probeert zich in te houden. "Leah wij gaan naar huis. We komen later weer terug," zeg ik. Leah knikt dankbaar.

Maggie's POV.

Ik word wakker en ik hap naar adem. Ik voel me herboren. Al die depressie is weg. Ik dacht dat een confrontatie met Julian's dood alles alleen maar erger maakt. Maar nu weet ik beter. Ik zie iedereen verschrikt om zich heen kijken. "Wat is er?" vraag ik. Seth, Jared, Paul, Sam, Leah en Emily kijken me verbaasd aan. "Je leeft!" roept Leah blij. Ze geeft een knuffel en gaat aan de rand van mijn bed zitten. "Ja, duh," zeg ik. "Je was dood," zegt Sam. Ik kijk mezelf onderzoekend aan. "Nee echt niet," zeg ik. "Je was wel dood alleen nu leef je weer," zegt hij. "Volgens mij niet hoor," zeg ik. "Je bent weer terug!" roept Seth blij. En ook hij knuffelt me. "Ik ben nu helemaal in de war. Waar ben ik heen geweest?" vraag ik. "Je bent niet meer depressief," zegt Jared. "Ow." "Jij bent echt een dom blondje," zegt Paul. "ja, ik weet het," zeg ik. Seth en Leah lachen en geven me weer een knuffel. "Hoelang ben ik weggeweest?" vraag ik. "Een paar maanden," zegt Emily. Ik kijk haar aan. "Je bent een tijdje depressief geweest en de rest van de tijd lag je in coma. Toen je flauw viel stopte je hart ermee maar een tijdje later klopte hij weer. Gisteren stopte je hart er weer mee en nu doet hij het weer," zegt Seth. "Oke daar moet mijn hart er echt eens mee ophouden," zeg ik. "Heb je dat vaker gehad?" vraagt Leah. Ik knik. "Toen ik nog bij de Cullens was. Maar daarvoor niet," zeg ik. "Wij moeten naar huis," zegt Seth. Ze gaan weg. "Carlisle zei dat het kwam doordat mijn gave helemaal geen controle meer had en dat mijn medaillon hem daardoor stopte om zo oncontrolbaar te doen." Hij knikt. Ik heb mijn medaillon altijd om. Zo niet dat haal ik het steentje uit mijn medaillon en ik doe hem in mijn armband. Ik heb mijn gave nog niet onder controle. Nog niet. Het gaat tenminste beter dan toen ik hem net had ontdekt. Ik vind het echt vervelend om het te verbergen voor Leah en Seth. Ik weet dat Leah eigenlijk geen zin heeft om bij Sam en Emily in de buurt te zijn. "Waar ging dat over van 'Ze wil wraak'?" "Victoria wil wraak. Ik zag haar." Volgens mij wil ze niet alleen wraak op mij. Maar ook op Bella. Eigenlijk op Edward. Maar Edward heeft James vermoordt. Haar vriendje dus zou het eerlijk zijn om Bella te vermoorden. Oog om oog. Vriendje om vriendje. "Wacht welke maand is het?" "Januari." "Wauw. Tijd gaat echt snel," zeg ik.

"Mag ik gaan wandelen?" Vraag ik. "Zolang je in de buurt blijft," zegt Emily. Ik knik. Ik sta op en ik loop het bos in. Ik hou van de geur van dennennaalden. Ik voel iets keihard tegen me aan beuken. Ik val om en ik rol het heuveltje af. Ik hoor gesnuffel. Ik voel een natte neus tegen mijn wang. Ik krabbel overeind. Het is een Quileute wolf. Maar deze wolf ken ik niet. "Wie ben jij?" Vraag ik. De wolf kijkt naar de grond en jankt zachtjes. Hij is bang. "Wie ben je?" Vraag ik opnieuw. "Embry Call." "Ben je voor het eerst in een wolf veranderd?" Hij blaft ter bevestiging. "Je bent niet de enige hoor. Sam, Paul en Jared veranderen ook in een wolf. Alles wordt aan je uitgelegd maar ik ga nu eerst om hulp roepen." Ik verander in een wolf en ik huil zo hard als ik kan. Ik veranderen weer terug in mezelf. "Ik ben anders dan jullie. Ik heb een gave waarmee ik kan veranderen. Jullie kunnen alleen in deze wolf veranderen ik kan in meerdere dieren. En als jullie veranderen scheuren jullie uit je kleren." Ik pak een stukje stof dat nog in zijn vacht hing. "Ik verander weer gewoon in mezelf." Ik leg mijn hand tegen de boom aan. Sam is al best dichtbij. Er komt een grote zwarte wolf aangerend. Ik knik naar hem en ik ren weg.