Çilem (Kitap Olacak)

8.bölüm: acı

Hastanede bir kaç gün kaldıktan sonra eve dönmüştük. Etraf sakindi. Sanırım merhamet gösterip beklemeye karar vermişlerdi.

En azından insafları varmış.

Eve geçtikten sonra annem ve bebeği dinlenmek için odasına çekilmişti. Ben ise ne yapacağımı bilemez haldeydim. Korkuyordum, hem de deli gibi ama bir yandan da mutluydum çünkü kardeşim biraz olsun hüznümü alıyordu benden.

Kıyametin ortasında bir mucizeydi benim için. Herkes için öyleydi.

Yanına gidip sallıyor bazen de kucağıma alarak seviyordum. Benim için iyi gelen tek şey kardeşimdi sanırım.

Bir süre onu sevmeye devam ederken, emzirme saati ile dışarı çıkmak zorunda kaldım. Emzirene kadar bekleyebilirdim ama uyku vakti de geldiği için dâha fazla durmadım. Kapıyı ardımdan kapatarak odama gitmek için koridordan geçtim.

Koridordan geçerken de Zara ile karşılaştım. Mutsuz görünüyordu.

"Zara ne oldu böyle? yüzünden düşen bin parça."

Kolları bağlı bir şekilde sinirle konuşmaya başladı.

"Bir de soruyor musun? Senin yüzünden berdel oluyor."

" Biliyorum bunu söylemem gerekiyordu sana ama fırsatım olmadı."

" Yılmaz ağa da gözün vardı değil mi? Bir de pazarda bana ne kimse kim havaları. Meğer ne kurnaz çıktın."

"Kafayı mı yedin sen benim burada hayatımla oynuyorlar sen bunu mu düşünüyorsun!"

"Ahmet abimi de sen ele verdin değil mi? Dedem de zaten seni ortaya atar diye düşündün bu yüzden bunları yaptın."

Aşkın gözü kör derlerdi de bu kadar da kör olamazdı ya! Dediklerimi bile duymuyordu

"Aloo! Zara benim kuzenin, çocukluk arkadaşın, tek kız kardeşin hani."

"Kız kardeşliğini göremedim, kardeş kardeşe bunu yapmaz!"

"Zara zorla evlendirilmeye çalışılıyorum farkında mısın?"

" Sinsi biri olduğunu bilmiyordum, benim gibi saf bir şey sandım seni."

"Kafayı mı yedin Zara? Ben burda ne haldeyim görmüyor musun? Hem madem bu kadar çok seviyorsun dedeme söyle seni versinler hem iki taraf mutlu olur bende kurtulurum artık. Allah aşkına."

Ben ona ne desem boştu. Hiç duymuyor gibiydi. Konuşmasına tam gaz devam ediyordu.

" Bir de beni düşünüyor ayakları."

Dalga geçer gibi güldükten sonra tekrar yüzünde ciddiyet büründü.

"Genç kız olduktan sonra okuldaki herkes sana hayrandı. Peri kızıydın onlar için. Şimdi de aşık olduğum adamı çalıyorsun benden."

" Zara sen kendinde değilsin, kendine geldikten sonra tekrar konuşuruz tamam mı güzelim."

" Hayır şimdi konuşacağız. Hep bir adım önde oldun. Resim yarışmasında birinci oldun, üstelik o resim yarışması için bütün günümü harcamıştım. Ama ikinci oldum senin yüzünden. Okulda bir çocuk vardı ya. Bir zamanlar onu seviyordum ama o da seni seviyormuş. Hayatta hep ikinci plandaydım. Senin yüzünden!"

Ağzım açık kalmıştı. Meğer ne kadar çok dolmuş bana karşı.

Fakat artık bende öfkelenmiştim. Hayatım boyunca sevgisiz, huzursuz bir ortamda büyüyen bendim, bunların içinde güzel bir şeylerin olması mı onu rahatsız etti. Sevdiği çocuğun benden hoşlanması hariç, benim de canım acırdı herhalde ama diğerlerini fazla görmesi hiç hoş değildi.