මගෙ උපන්දිනය උදාවෙන්න, තවත් ඉතිරිවෙලා තිබුණෙ හෝරා කිහිපයක් පමණි... හද පත්ළෙන් නැගගෙන ආ, අමුතුම හැඟීම තේරුම් ගන්න මට තවමත් බැහැ...
උපන්දිනය, මම වැඩිපුරම වෙර කරන දවස; මම වැඩිපුරම දුකින් ඉන්න දවස; මම ලබන්න අකමැතිම දවස.. නමුත් පුන පුනා නොඉවසිලිමත් හැඟීම් දහාරවක් ගලාගෙන ආවා.. ඔව්... මම හිටියෙ සතුටින්...
නොසිතූ මොහොතක, මගෙ අම්මව අසනීප වුණා... ඔව් මම සෑහෙන්න හදවතින් වැටුණා... මගෙ හොඳම යාළුවා අසනීපෙන්... මට කරන්න පුළුවන් උපරිම දේ කරන්න මම උත්සාහ කළා... උණුම උණු, රසම රස කෝපි උගුරකට බැහැ, හැමදේම හරිගස්සන්න... තිබුණ එකම විසදුම... රෝහල...
අප්පච්චිට අම්මව බලාගන්න පුළුවන්කම තියෙද්දිත්, මම පැනගෙන ගියේ, හිත සැහැල්ලුවෙන් තියාගන්න... මම තරමක් අකමැති අපිට නන් අයුරින් උපකාර කරන තවත් දෙන්නෙක් නොහිටියනම්, අම්මට වෙන දෙයක් හිතාගන්නවත් බැරිවෙන්න තිබුණා...
වාහනේ හරිම නිශ්ශබ්ද එකක් වුණා... කට්ට කපලා තුබූ මහපාරේ, සැරින් සැරේ ගැස්සීම් ඇරෙන්න කිසිම ඝෝෂාකාරී ත‍ත්ත්වයක් ඇතිවුණේ නැහැ... ළඟාවීමට විනාඩි කීපයක් ගතවෙන්න ඇති...
ඇතුළට යන්න පුළුවන්කම ලැබුණෙ අම්මට.. අපිට සිද්දවුණා, එළියෙ ඉඳන් ගින්දරෙන් පිච්චෙන්න... හෝරා කිහිපයක් ගතවුණා... බාගෙට ඇරලා තුබූ දොරෙන්, මම කිහිපවතාවක් එබිලා බැලුවා...
අම්මා හිටියෙ, ඇඳක් උඩ... එයාට ටිකක් නින්ද ගිහින්... නැහැ... එයාගෙ කකුළ එහාට මෙහාට වැනුණා... ආහ්... එයා ඇස්වලට විවේක දෙනවා... මම සෑහෙන්න වෙලාවක් හිටගෙන එහාට මෙහාට සක්මන් කළා... ඉඳගනිපු හැමවෙලාවෙම, නොඉවසිලිමත් බැල්මක් ටයිල් පොළවට දුන්නා...
අප්පච්චිට දොඩමලුවට කෙනෙක් අරගෙන ගියා වගේ.. මම පුංචියි.. මට බැහැ ඒ අස්සට එකතුවෙන්න... මම තනියම මගේ ලෝකෙට ගියා... වටපිට සන්සුන් බව තදින්ම දැනෙන්න පටන් ගත්තෙ, තනිවෙද්දි....
ටික් ටික් ටික්... මම ක්ෂණිකව සුදුපාට ටයිල් පොළවෙන් ඉවතට, ඔලුව එසෙව්වා... මම බොරුවට බයවෙලා.. බිත්තියෙ තුබූ රවුම් ඔරලෝසුව මගෙ හිත ගස්සලා... ඒත් ඇයි...? එයා මට කියන්න උත්සාහ කළ දේ, මට තේරුණා... ඉඳින් ලාවට මූණ පුරා ඇදුනෙ හිනාවක්... තවත් මිනිත්තු කිහිපයක් පමණයි, මගෙ දවස උදාවෙන්න ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ...
