.
.
ေဆးရံုကဆင္းခြင့္ရေတာ့ သူ႔အိမ္မွာေနပါဆိုၿပီး နားပူနဆာ တိုက္လြန္းတဲ့ Min ေၾကာင့္ Jimin တေယာက္ေယာက္အားနာစြာနဲ႔လိုက္ေနရသည္မွာ၂ရက္ရိွၿပီ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ မေနခ်င္ေတာ့ပါ
"jiminie ေဆးေသာက္ရေအာင္ေနာ္ ေရာ့ဒီမွာ"
ဆိုၿပီးေဆးလံုးေတြကိုကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲဂရုတစိုက္ထည့္ေပးသည္
"ကြၽန္ေတာ္မေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
"jiminie ကလည္းလိမၼာပါတယ္ ေသာက္လိုက္ပါ "
minကေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာေတာ့ jiminက မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးကာ
"ဘာအတြက္ေသာက္ရမွာလဲ"
"ဟမ္ jiminie မ်က္လံုးေတြ..."
"မျမင္ရတဲ့မ်က္လံုးေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကေဆးေသာက္ရမွာလား"
"အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး ျပန္သက္သာလာမွာ jiminie မ်က္လံုးေတျြပန္ေကာင္းလာမွာ"
"ေတာ္ပါေတာ့Minရယ္ ကြၽန္ေတာ့္လိုမ်က္မျမင္တစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္ရႈပ္မခံပါနဲ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ပါရေစ"
မ်က္မျမင္လို႔သံုးႏႈန္းလိုက္သည္က Min ရဲ့ ရင္ထဲစုတ္ျပတ္သြားေစသည္
"မရဘူး jiminie ဘယ္မွမသြားရဘူး ကိုယ့္နားမွာပဲေနေပးပါ ကိုယ္ေလ..."
"ခင္ဗ်ားက အတၲႀကီးလိုက္တာ ေစ့စပ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးရိွတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအနားေခၚထားၿပီး အရွက္ရေစခ်င္တာလား
ခင္ဗ်ားတို႔အသိုင္းအဝိုင္းရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြ
ဘာေတြက ဒီတိုင္းေနမယ္ထင္လား အခုအခ်ိန္ထိလိမ္ထားလို႔ရရင္ရမယ္ အေနွးနဲ႔အျမန္ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းေတြသိသြားမွာပဲ"
မ်က္စံေသေတြစီကေန မ်က္ရည္ေတြက်လာေပမယ့္ စကားတစ္လံုးစီတိုင္းကို အသံတိမ္ဝင္သြားျခင္းမရိွပဲ ေျပာေနတာ ေကာင္ေလးက သူဒီစကားေတြကိုေျပာခ်င္ေနတာၾကာခဲ့ပါၿပီ
"ကိုယ္အဲ့ဒါေတြဂရုမစိုက္ဘူး ကိုယ္သိတာjiminie တေယာက္တည္းကိုပဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေနပါေစ ကိုယ္ေရႊးခ်ယ္မွာမင္းပဲ ကိုယ္အဲ့ဒါေတြစြန္႔လႊတ္ႏိုင္တယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ေၾကာင့္နဲ႔မမိုက္မဲစမ္းပါနဲ႔"
"မိုက္မဲတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ျမတ္ႏိုးရာကိုယ္ေရႊးခ်ယ္တာ ကိုယ္Jiminကိုစခ်စ္ကတည္းက ကိုယ္အကုန္လံုးအတြက္စီစဥ္ၿပီးသား"
