1 week later...,
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္အခုထိ Jungkookရဲ့ တိုက္ခန္းထဲတြင္သာ
အျပင္လည္းထြက္ခြင့္မရ
အကုန္လံုး ကြၽန္ေတာ့္ကို အသတ္ခံရတဲ့အထဲပါသြားတယ္လို႔ပဲသိထားၾကသည္
အမွန္က ရွင္လ်က္ေသေနသလိုပါပင္
အရင္ကအတန္းလစ္တိုင္း ဒီအခန္းေလးက ေပ်ာ္စရာေနရာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုကေတာ့
"ထယ္ေရ ထမင္းစားမယ္"
*ခြမ္း !!*
ယူလာတဲ့ ထမင္းပန္းကန္ကိုရိုက္ခ်လိုက္သည္
"ထယ္ေယာင္း!!!"
ကြၽန္ေတာ္ေဒါသတႀကီးေအာ္လိုက္မိသည္
"ထြက္သြား"
"ထယ္ အဲ့လိုႀကီးပဲအၿမဲေနမေနပါနဲ႔"
"မင္းဆိုရင္ေရာ အခုခ်ိန္ေပ်ာ္ေနမွာလား"
"ထယ္ရာ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
လက္ေတြဖြဖြေလးကိုင္လိုက္ေတာ့
"မထိနဲ႔ ရြံတယ္မင္းကို"
လက္ေတျြပန္ရုတ္သြားၿပီး
"ထယ္ ႀကိဳက္သလိုေနပါ"
"ငါ့ကိုအျပင္ထြက္ခြင့္ေပး ငါမင္းနဲ႔မေနခ်င္ေတာ့ဘူး မင္းမ်က္ႏွာကိုလည္းမျမင္ခ်င္ဘူးၿပီးေတာ့မင္းကို ငါ ငါ အရမ္း အရမ္း မုန္း ..အ့"
ေျပာေနတုန္းရိွေသး ပါးစပ္ကိုလက္တဖက္နဲ႔လာၫွစ္ကာ
"မေျပာနဲ႔ အဲ့စကား မၾကားခ်င္ဘူး !!!"
မေျပာပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အဲ့စကားကိုေမြးကတည္းကၾကားလာတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ထယ့္ဆီကပါထပ္မၾကားပါရေစနဲ႔
*ဝုန္း!!*
ကနဲအသံျမည္ေအာင္တံခါးကိုပိတ္ၿပီးထြက္သြားသည္
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္
တစ္ခါမွကိုယ္ထိလက္ေရာက္လုပ္ေလ့မရိွတဲ့Jeon က ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္တယ္ဆိုေတာ့...
....
"မင္းလာေခၚလိုက္ေတာ့ ငါခိုင္းတာမသိေစနဲ႔ ပိပိ ရိရိလုပ္ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံကေနတစ္ခါတည္းထြက္သြားေတာ့ အေဝးကို ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုမထိခိုက္ေစနဲ႔"
"အင္းပါ စိတ္ခ်ပါ"
ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ျမတ္ႏိုးရသူရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ဖို႔ အခန္းငယ္ထဲဝင္သြားေတာ့ အိပ္ေနသည့္သူ
ေခါင္းေလးကိုဖြဖြေလးနမ္းကာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ရင္ထဲကေန
