Reflection Of Us

20

Nag-aayos ako dahil pupunta kami sa mini stage kung saan kami nagpapractice ng sayaw. Siguro isang oras kaming nagtagal dito at sana ay may maabutan pa kami. Ayokong may makakitang ibang ganito ang itsura ko lalo na at umiyak ako.

Never let someone see your weaknesses, and Ran is an exception. He saw everything and he's the only one who has an original place in my heart. 

"Don't put that liptint kung ayaw mong burahin ko iyan sa mga labi mo. I'll be using my lips as an eraser." Banta niya. Napataas ako nang kilay.

"I look pale tapos ayaw mo pang maglagay ako. You're killing me" Sabi ko sabay iling.

Naglagay ako unti lang at ikinalat ko iyon. Ibabalik ko sana ang liptint sa bag ko nang hinawakan agad ni Ran ang baba ko at hinalikan niya ako sa labi.

He's true to his words... He erased my liptint flavored strawberry and tasted it again using his tongue. Dahan dahan niyang pinahid ang mga labi ko na parang tinatanggal talaga ang liptint ko.

"Done. You look great without liptint, but now you look perfect with my magic. Now you know kung paano magpapula nang labi. Lumapit kalang sakin at ako ang gagawa" Bulong niya sakin. Pinalo ko siya sa dibdib niya. Parang walang nangyari sa kanyang kakaiba.

"H-Huwag kang maging ganyan. Things are different from now on, Ran. Don't make those moves again." Sabi ko sabay lagay sa bag ang liptint.

"For me, it is still the same. Kahit may nangyari, hindi iyon hadlang para layuan kita. I'm not afraid of responsibility, but I'm afraid of losing you, and you are thinking of making a way to lose m-me. I know you want to stay away from me. May binabalak ka pero hinding hindi kita hahayaang gawin kung ano man ang plano mo. Mark my words, I will never let you away from me and please never think of letting me g-go" Mahina niyang sabi sa akin.

I smile. He knows me so well. Nababasa niya lahat nang mga balak at gusto kong gawin. Para siyang isang bilog at ako ang nasa gitna.

He locked me up and never thought of letting me go away from him. 

Umiwas ako nang tingin sa kanya.
"I'm done, Let's go! B-Baka hindi na natin maabutan ang practice at matapos na iyon. Come on" Sabi ko sa kanya sabay kaway na umalis na.

"Fine, we'll continue later." Sabi niya sabay akbay sakin. Siniko ko naman siya sa tagiliran.

"Tanggalin mo baka may makakita satin" Sabi ko sa kanya. Nang makalabas na kami sa pintuan ay inalis niya na ang pagkakaakbay sakin at sinarado narin ang pintuan namin.

Nasa basketball court na kami at lakad lang kami nang lakad. Nakita kong napatingin samin si Mei. Kinabahan na ako nang makitang kinuha niya ang microphone.

"Hoy! Kayong dalawa kung kailan patapos na kami tsaka kayo pupunta rito. Kayo na ba? Kaya hindi kayo mapaghiwalay ngayon at talagang kayo pa ang huling umalis sa room natin" Sigaw ni Mei. Oh god! Napatakip ako nang mukha ko at nagsimulang maglakad papunta sa kanya. Wala palang alam si Mei sa nangyayari. Maybe I should tell her some other time.

"Don't be shy Zy. Support namin kayo ni Ran hahaha tama ba guys?" Tanong niya pa sa mga kaklase namin. Sumigaw silang lahat ng OO.

Mapait akong napangiti. Kung pwede lang sana pero hindi na mangyayari ang lahat dahil nakuha na siya nang iba. Magiging tatay na siya soon.

Natigilan ako nang mahagilap ko si May. Hindi siya nakangiti at nakatitig siya sakin. Kung hindi dahil sa ginawa niya siguro may chance na maging kami ni Ran nang walang hadlang.  I show her a smile. A smile that says nothing will break her and Ran. Umiwas agad ako nang tingin at lumapit na kay Mei.