Ο δικός μου ντελιβερας

Η απόπειρα...

Η Θία έβγαλε το κινητό της και διάβασε το μνμ "OMGGGGG OMGGGGGG OMGGGG!!! " ήταν το μόνο που έλεγε...
"Τέλος... ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΕΙΛΤΠΥ ΜΗΝΥΜΑ! " μου φώναξε, μπήκε μέσα στην τάξη την φώναξε η Μανθίου και βγήκε έξω με την σοκολάτα...
"ρε Θα σε πάει στον διευθυντή..."
"ΔΕΒ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΚΑΝΤΩ!!!ΤΩΡΑ!δεν θα τις αφήσουμε πάλι..." και...κάπου εδώ πρέπει να σας πω ότι ο Κώστας τα είχε με την Θία και την παράτησε για την Βιβη... "εντάξει.... Απλα ηρεμισε.."
Πήρα την σοκολάτα, μπήκα στο facebook, σκαναρα την φωτογραφία και η εφαρμογή άνοιξε αυτόματα...
"εντάξει άνοιξε...τι να του πω τώρα?" "γράψε κάτι ωραίο... " "εε...δεν με βοηθας..." "ο ουρανός είναι μπλε..."
"ν...ναι...άστο θα στείλω γειά! "
"τσ...καλα απλά είπα να το κάνουμε λίγο ποιητ... " "το έστειλα..και τώρα?" "περιμένεις... "
Έκλεισα το κινητό μου και το έβαλα στην τσέπη "τώρα τι κάνουμε?" "Παμε κυλικείο γιατί με έχει κόψει..."
"ν..ναι...Αντε πάμε!"
Πήγαμε στο κυλικείο και καθισαμε σε ένα τραπεζάκι με σκιά...
"βλέπεις αυτό που βλέπω?" "Τι?!?Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ?" "οοοοοχι...η...πουτ****!"
"α...η Βιβη..." με κοίταξε με απιλητικο ύφος "α..την πουτ***"
Μου χαμογέλασε και δαγκώνει την τυροπιτα βίαια.."ηρεμισε παιδί μου, θα σπάσεις κάνα δοντι..."
"ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ!" "okay...πάσο..." ανασηκωσα ελαφρά τους ώμους μου, έβγαλα το κινητό μου και το άνοιξα
"OMGGGGGGG ΜΗΝΥΜΑΑΑΑΑ! "
"οχ...απάντησε... Για πες τι??"
"λέει γειά...σε ξέρω?" τι να πω?τι να πω?" "ναι είμαι μια απεγνωσμενη.. "
Σήκωσα το φρύδι και της πέταξα τον χυμό μου "αου! " αναφωνησε "απλά πες μ" "πες... Γεια...μπορεί να με ξέρεις" "ναι..εντάξει...το έγραψα, να το στείλω?" "οχι κοίτα το!" "θα σου πετάξω κι άλλα! " "οχι μη!"
Του έστειλα το κείμενο και μετά περίμενα να απαντήσει..
"ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΕΕΕ! "
"Τι ρε?" "λέει αχα...ενδιαφέρον, τι κάνεις? Τι εννοεί ενδιαφέρον... "
"κάτσε...κάτσε το χω!πες είσαι σχολείο... Και ρώτα τον Εσύ?" "έτσι δεν φαίνεται ότι... ε!Ότι ψαχνομαι ?" "γιατί δεν ψαχνεσαι ?" "δίκιο έχεις, τι στέλνω..."
Περίμενα και παρακαλούσα να μου απαντούσε τώρα αλλά τίποτα, χτύπησε το κουδούνι και όλοι βγήκαν για το διάλειμμα, μετά ξανά χτύπησε και μπήκαμε μέσα...
Ήμασταν στην αίθουσα τις πληροφορικής "σου έστειλε ?" μου ψιθύρισε η Θία
"δεν ξέρω!" "ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΗΠΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΕΞΩ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΤΕ ?"
Κοίταξα την καθηγήτρια και ήθελα να της πω ΝΑΙ "οχι...συγνώμη.. "
Τι κινητό μου χτύπησε, σκατα ξέχασα την εφαρμογή ανοιχτή ..."Αγγελική?" "γιατί εγώ πάντα κυρία?" "α...δλδ ΔΕΝ ήταν δικό σου?" "δικό μου ήταν... Απλα..."
"βγες ΕΞΩ!" "ΑΑΑ...καλα..."
Σηκώθηκα από το θρανίο και έκανα νόημα στην Θία να μην κάνει καμία μαλακια και με ακολουθούσε, αρκετές απουσίες έχει για χάρη μου...
Βγήκα από την τάξη και πήγα στο προαύλιο, έριξα μια ματιά γύρω γύρω και πήγα στις εξέδρες, κάθισα στα δεξιά και κοίταξα το κινητό μου
'στην δουλειά...τι τάξη πας?'
Απάντησα αμέσως ' ειμαι στο λύκειο και μόλις πήρα απουσία... '
'γιατι?' 'εκανε ήχο η εφαρμογή.. '
'δλδ εξαιτίας μου..' 'ν..ναι..'
Ευτυχώς ήταν μέσα και μιλούσαμε κατευθείαν, με σκότωνε η αναμονή...
'συγνωμη...' μόλις το διάβασα χαμογέλασα... 'δεν πειράζει ... '
'πειραζει...μπορώ να κάνω κάτι?'
Ναιαιαι!να έρθεις εδώ και να με φιλησεις... ' οχι... Αλλά μπορείς να συνεχίσεις να μου μιλάς...'
Νταξ...Τον έστειλα, είναι μην αρχίσω...
' θες να έρθω?' 'δεν δουλεύεις ?'
' μπορέσω να έρθω αν παραγγείλεις κάτι...' 'κριμα...μόλις έφαγα...'
';-) τι μάθημα είχες ?' 'πληροφορικη...εσύ τι κάνεις τώρα?'
' θα πάρω μια παραγγελία για να την πάω...λυπαμαι πρέπει να φύγω...' 'δεν πειράζει... Τα λέμε..' 'σιγουρα...'
Μου είπε σίγουρα...ΤΕΛΟΣ θα βάλω τα κλάματα....
Θα είναι ωραίο όσο κρατήσει...
Ντριιιιινννννννν
Το κουδούνι χτύπησε,η Θία πετάχτηκε πρώτη έξω από την τάξη και με αγκάλιασε φωνάζοντας "ΠΕΣΣΣΣ ΜΟΥ ΤΙΙΙ?" "πάρε το κινητό μου και διάβασε..."
"ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ! " Η καθηγήτρια μας ήταν πίσω από την Θία...
Η Θία πάγωσε..."ποιο κινητό ?" το εκριψε πίσω από την πλάτη της και το έβαλε στην κωλοτσεπη του τζιν της... Μα τι κάνει?"Αυτό?" έβγαλε το κινητό της και το έδειξε "ΝΑΙ!φερτο εδώ!"
Το πήρε από τα χέρια της "θα το πάρεις όταν έρθουν οι γονείς σου.."
Το έβαλε στην τσέπη της και έφυγε...
"τι έκανες?" "απλά συνέχισε να του μιλάς...." κάτι τετοια κανει και με στέλνει...
"ευχαριστω.. "
Μετά από πέντε ώρες σχολασαμε, η Θία ήταν δίπλα μου και περπατησαμε πίσω...
"Κοιτα!" γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Γιώργο να βάζει μια παραγγελία στο μηχανάκι...
Πέρασε από δίπλα μας και ούτε που μας προσεξε "βλέπεις?μήπως να σταματήσω να του μιλάω...?" "οχι...θα συνεχίσεις και θα του δείξεις πόσο τέλεια είσαι..." "μπορεί να έχεις δίκιο..." φτάσαμε έξω από το σπίτι της "έχω!Μπεσ fb μετά γιατί δεν έχω κινητό και πρέπει να μιλήσουμε "
"ναι ρε.." Συνέχισα να περπατώ μόνη μου αυτήν την φορά, έφτασα στο σπίτι και είδα απεξω το αυτοκίνητο του μπαμπά μου, πανικοβληθηκα...ΑΝ ΕΧΕΙ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩ!Έπρεξα γρήγορα και μπήκα στην πολυκατοικία, ανέβηκα τα σκαλια και μπήκα στο σπίτι γρήγορα...
"ΑΦΗΣΕ ΜΕ!!! " ΜΑΜΑΑΑ...πέταξα την τσάντα κάτω και έτρεξα στο σαλόνι "ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ" φώναξα, γύρισαν και με κοίταξαν, στα χείλη της μαμάς μου εμφανίστηκε ένα χαμόγελο, ο μπαμπάς μου άφησε το χέρι της "δεν την πείραξα...απλα μιλαγαμε!λέγαμε ποτέ θα έρχεσαι να σε βλέπω.. " "εμένα δεν μου φάνηκε έτσι..ΦΥΓΕ ΠΡΙΝ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ! " "χα..με ποια κατηγορια!?!" "αν θυμάσαι ΟΥΤΕ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙΣ.." "Ποιος θα σας πιστέψει..." "ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ, ΕΙΣΑΙ ΔΥΓΑΜΟΣ! Αυτό το ξέρει το δικαστήριο ?" "Τι λες?" "νομίζεις ότι θα μείνει κρυφό?ΤΟ ΕΜΑΘΑ!! "
"δεν ξέρεις τι λες..." μου απάντησε κει έκανε ένα βήμα πίσω...
"σοβαρά ?Οι μάρτυρες τι λένε που είχες μαζί σου?" "π.... Ποιο?"
"φυγε πριν πάρω τηλέφωνο! "
"θα φύγω αλλά δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις κουμάντο στην ζωή μου!!! "
"από την στιγμή που με πεταξες μόνος σου... Οχι...δεν έχω! ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ..."
Έφυγε και κοπανισε την πόρτα πίσω του, η μαμά μου κάθισε στον καναπέ και προσπάθησε να κρατήσει τα δάκρυα της... Πήγα δίπλα της και της χαιδεψα την πλάτη "κλάψε... " της ειπα, με κοίταξε και άφησε τον εαυτό της...
"έπρεπε να του μιλαγα εγώ έτσι, όχι εσύ..." μου ειπε "μαμά...δεν πειράζει, θα είμαι για σένα εδώ..."
Μου χαμογέλασε και συνέχισε να κλαίει...Μετά από ένα τέταρτο που έκλεγε την πήρε ο ύπνος, την σκεπασα με μια λεπτή κουβέρτα και πήγα στο δωμάτιο μου...
Ήταν η σειρά μου,δεν ήθελα να κλαψω μπροστά της, έπρεπε να ήμουν δυνατή...Έκατσα στο κρεβατι μου και έβγαλα από το συρτάρι την ξυστρα, δεν ήθελα να ξυσω μολύβι ή ξυλομπογια...
Καταλαβαίνετε τι ήθελα να κάνω με το ξυραφι, κατέβασα το παντελόνι μου και γέμισα το δεξί μου μπουτι, όχι όλο μόνο πάνω πάνω, δεν ήθελα να φαίνεται, έχω τόσο πόνο, ήμουν 6 χρόνων και έβλεπα τον μπαμπά μου να λιώνει στο ξύλο την μαμά μου και να την βρίζει...Βέβαια όταν είχε κέφια έδερνε και εμένα!Όταν ήμουν 7 η μαμά μου δεν άντεχε την κατάσταση και προσπάθησε να αυτοκτονησει, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, πάλι καλά την πρόλαβαν οι παπουδες μου... Αν τα κατάφερνε τι θα έκανα?Εγώ...ο αδερφός μου και η αδερφή μου ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ?
δεν την δικαιολογω, έπρεπε να δείξει δύναμη, δεν μπορεί να παρατήσει τρία παιδιά...Τότε ήμασταν και οι τρεις μικροί, ποιος ξέρει που θα ημασταν σήμερα, η αδερφή μου θα ήταν παντρεμένη?εγώ....σε ορφανοτροφειο σίγουρα,ο μόνος που θα την γλυτωνε θα ήταν ο Κώστας! ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΑΓΓΙΞΕΙ ΠΟΤΕ!είναι ο αγαπημένος του γιος...

Το πόδι μου αιμορραγει, πήρα πολύ βαμβάκι , έριξα οινόπνευμα πάνω και το τοποθέτησα στο πόδι μου...
Ετσουζε πάρα πολύ αλλά δεν σκεφτόμουν τίποτα, ήταν σαν το δικό μου ναρκωτικό...