(Zawgyi)
ခင္မ်ားကို မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့အမွန္တရားက က်ေနာ္ခင္မ်ားကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုဘဲ...။
.........................
အခ်ိန္အားျဖင့္ ည11နာရီတြင္ Jungkookတစ္ေယာက္အိပ္ငိုက္ေနေပမယ့္ မအိပ္ေသးဘဲ တစ္ေယာက္တည္းေသာသူကို ေမ်ွာ္ေနေလသည္။
"ဘယ္သြားေနတာလဲ ထယ္ရယ္..ကိုယ္စိတ္ပူလာၿပီ"
ေျပာရင္းဆိုရင္း ၿခံထဲကိုထိုးဝင္လာတဲ့ ကားသံေၾကာင့္ ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ထယ္...ဒါေပမယ့္ထယ္တစ္ေယာက္တည္းေတာ့မဟုတ္..ဟိုဘက္ေမာင္းသူေနရာကေန ဆင္းလာတဲ့ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္..
"ကိုကို က်ေနာ္သြားၿပီေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ..ကိုယ္လဲသြားေတာ့မယ္ေနာ္ ခေလး"
"ဟုတ္ ကားကိုဂရုစိုက္ေမာင္းဦးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ် အိမ္ထဲဝင္ေတာ့ေလ ခေလး"
"Nae"
ထယ္ရယ္ကိုယ့္ကိုမခ်စ္ရင္ေတာင္ ဒဏ္ရာေတြမေပးပါနဲ႔လား။အစကတည္းက ကိုယ့္ႏွလံုးသားက ထယ္ေပးတဲ့ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ အေပါက္ျဖစ္ေနပါၿပီ...လူေတြဆိုတာ ကိုယ့္ကိုနာက်င္ေအာင္လုပ္ရင္ အဲ့လုပ္တဲ့သူကို ျပစ္ပယ္သြားတတ္ၾကေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ထယ့္ကိုျပစ္ပယ္မသြားဘဲ အဆံုးထိတြယ္ကပ္ေနမွာ...
"ထယ္ ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ"
"ဘယ္ကျပန္လာလာ ခင္မ်ားအပူပါလား"
"မဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္ကထယ္တစ္ခုခုျဖစ္ေနမွာဆိုးလို႔ပါ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး က်ေနာ့္ကိုစိတ္ပူမေနနဲ႔
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္စိတ္ပူ"
"ဟုတ္ပါၿပီ...ထယ္ထမင္းစားၿပီးၿပီလား
မစားရေသးရင္ ကိုယ္နဲ႔အတူတူစားရေအာင္ေလ...ကိုယ္ထယ္ႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းေတြခ်က္ထားတယ္"
"အျပင္မွာစားလာၿပီးသြားၿပီ..ပင္ပန္းလာလို႔ အေပၚတက္ၿပီးနားေတာ့မယ္"
"ေအာ္ အင္း"
ဒီေန့လဲထပ္ၿပီး ထမင္းဝိုင္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းဘဲ...ထယ္ကအျပင္မွာ စားလာမယ္မွန္းသိရက္နဲ႔ အမွတ္မရိွခ်က္ထားတတ္တဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ အံ့ဩမိတယ္။စားခ်င္စိတ္လဲသိပ္မရိွတာေၾကာင့္ တစ္လုတ္ႏွစ္လုတ္သာစားၿပီး အမိႈက္ပံုထဲ သြန္ပစ္လိုက္သည္။တံခါးေတြပိတ္၊ျပတင္းေပါက္ေတြပိတ္ၿပီး အေပၚထပ္က သူတို႔အခန္းကိုတက္လာလိုက္တယ္။
