(Zawgyi)
"အကို ငါအျပင္ထြက္ခ်င္တယ္၊တစ္ေန့တစ္ေန့ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာပဲေနေနရတာၿငီးေငြ့လာၿပီ၊အဲ့ေၾကာင့္ငါအျပင္ထြက္ခ်င္တယ္၊အျပင္ေလာကမွာဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲဆိုတာငါသိခ်င္တယ္"
အခန္းျပတင္းေပါက္ကေနထိန္ထိန္သာေနတဲ့လမင္းႀကီးကိုတစ္ေယာက္ထဲေငးၾကၫ့္ေနတုန္းေနာက္ေက်ာဘက္ကထြက္လာတဲ့ညီေလးရဲ့အသံေၾကာင့္သူ႔ကိုေအာ္လိုက္မိသည္။
"ဂီဟြန္း!! မင္းေမ့ေနၿပီလား၊ေဖေဖနဲ႔ေမေမဘယ္လိုေသသြားၾကလဲဆိုတာ....ဟမ္ မင္းေမ့ေနၿပီလား"
က်ေနာ္ေအာ္လိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ညီေလးကအသံတိတ္ၿပီးၿငိမ္က်သြားသည္။ဒီေလာက္အတန္တန္ေျပာေနတဲ့ၾကားကေနအျပင္ထြက္ခ်င္ေနတဲ့ညီေလးကိုစိတ္တိုမိသည္။တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာဘဲသနားလဲသနားမိသည္။ညီေလးလဲအျပင္ထြက္ခ်င္ရွာမွာေပါ့၊ဒါေပမဲ့လဲအျပင္ေလာကကလူေတြကယံုလို႔ရတာမွမဟုတ္တာ....ေမေမနဲ႔ေဖေဖတုန္းကလဲအျပင္ထြက္ၿပီးအမဲလိုက္ရင္းကေနလူသားတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ့ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ျခင္းကိုခံခဲ့ရတာ...အဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုမ်က္ျမင္သက္ေသျမင္လိုက္ရတဲ့သူ႔အဖို႔ေတာ့အရမ္းကိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသည္။ေဖေဖနဲ႔ေမေမကအျပင္ထြက္တာၾကာေနလို႔ငိုေနတဲ့ညီငယ္ေလးကိုပိုက္ရင္းအေနာက္ကေနလိုက္သြားရင္းကေနေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔အသတ္ခံရတဲ့ျဖစ္ရပ္ကိုေတြ့ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ေဖေဖနဲ႔ေမေမဆံုးသြားၿပီးကတည္းကညီအကိုႏွစ္ေယာက္ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာႏွစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္ဆန္စြာျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္မွာၾကာလွၿပီ။က်ေနာ္တို႔ကဗန္ပိုင္းယားေတြေလ အဲ့ေၾကာင့္မို႔လူေတြနဲ႔ေဝးကြာတဲ့ေနရာမွာေနရသည္။ဗန္ပိုင္းယားေတြဆိုေပမဲ့ဘယ္ေတာ့မွလူေတြကိုထိခိုက္ေအာင္မလုပ္....လူေတြဘက္ကလြန္လာရင္ေတာ့တစ္မ်ိဳးေပါ့၊အခုလဲတစ္ေယာက္ထဲရိွေတာ့တဲ့မိသားစုဝင္ေလးကိုကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔အျပင္မထြက္ေအာင္ေျပာရမည္။
"ဂီဟြန္း အကိုတို႔ကလူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိတယ္မလား၊ၿပီးေတာ့ကိုယ္တို႔လိုဗန္ပိုင္းယားေတြကိုလူေတြကသတ္ခ်င္ေနၾကတာေလ၊အဲ့ေၾကာင့္အျပင္မထြက္နဲ႔ေနာ္...ဂီဟြန္းဒီအိမ္ထဲမွာပဲေနေနရတာၿငီးေငြ့ေနၿပီဆိုတာလဲအကိုသိတယ္...ဒါေပမယ့္အကိုတို႔မွအျပင္ထြက္ဖို႔ကံၾကမၼာကအခြင့္အေရးမေပးတာ"
