Daisy (in love with my brother's roommate)

2. Werk

'Ik werk vanavond van 5 tot 11'

'Oke Julia, ik zie je dan morgenochtend. Ik ga vroeg naar bed vandaag'

'Oké mam doeg'

Ik trek de deur achter mij dicht en stap naar de auto.

Het restaurant waar ik werk is een kwartier verderop met de auto. Het is een klein italiaans familierestaurant en het wordt gerund door Silvio en zijn familie.

Silvio is een man van rond de 50 en is ontzettend aardig. Ik ben de enige die geen familie is en daar een bijbaan heeft gevonden.

Vroeger gingen we altijd naar Silvio's, maar nu niet meer....

Ik schudt de gedachte van mij af en parkeer op mijn vaste parkeerplaats. Het is een kleine parkeerplaats een straat van het restaurant verwijdert.

Soms is het best wel eng om hierheen te lopen. Auto's rijden dan heel zachtjes langs je heen en stoppen haast naast je.

Maar ik ben tot nu toe nog niet in een auto getrokken dus het zal vast wel goed gaan.

Het is nog licht als ik het restaurant binnenloop.

Naast dat ik er werk werken ook de vaste mensen vanavond: Angela, de vrouw van silvio, doet het papierwerk en neemt de telefoon op. Enzo, hun zoon, werkt in de keuken samen met Silvio en Silvio's neef Luciano. Isabella en ik serveren. Zij is hun jongste dochter en is hier bijna elke avond te vinden.

Het ruikt er al heerlijk naar verse pizza's en pasta's.

'Hoi'

'Hey kom je mij overnemen?', Elena, de oudste dochter van Silvio veegt zogenaamd het zweet van haar voorhoofd.

'Ja, ja je redder is er'

Ik loop naar het kantoor achterin de zaak waar Angela al druk bezig is.

'Hoi'

'Hey meis'

Mijn jas hang ik netjes aan het haakje en mijn tas leg ik in een kluisje die ik niet op slot doe.

Waarom zou ik.

Ik doe mijn serveerster schort om en loop nog even langs de keuken om iedereen gedag te zeggen. Het water loopt bijna uit mijn mond zo lekker ziet het eruit.

'Hey Janssen, heb je al gegeten?'

'Tuurlijk niet'

Waarom zou ik thuis eten als ik hier heerlijk eten kan krijgen. Er wordt mij al meteen een bord in mijn handen gedrukt. Ik neem plaats aan de tafel en neem een grote hap.

Silvio's spaghetti met tomatensaus. Een klassieker en er bestaat geen lekkerdere.

Nadat ik het hele bord naar binnen heb gewerkt was ik mijn handen en loop ik het restaurant in.

Isabella geeft me nog een knikje voordat ze in de keuken verdwijnt met drie vieze borden.

Ik ga bij de tafel bij de deur staan waar ik mensen begroet.

Er staat altijd een rij hier en je moet zeker reserveren, anders kom je niet binnen.

En vooral niet op een vrijdag avond.

Ik bring drie koppels en twee egzinenn naar hun tafel voordat ik een bekend gezicht in de rij zie verschijnen.

Grey.

De jongen die bijna geen enkel woord aan mij vuil heeft gemaakt.

De jongen die altijd strak voor zich uit kijkt en geen emotie toont.

De jongen die je diep in je ogen aankijkt alsof hij je ziel doorboort.

Maar nu is hij niet alleen.

Hij verschijnt voor mijn tafel met een blond meisje. Ze heeft haar lange haren in een strakke ponytail gedaan en draagt een strak topje met een rode kokerrok.

'Hallo daar', ze glimlacht heel breed naar me waardoor ik haar perfect gebleekte tanden zie. Dat wil ik ook.

'Goedenavond, heeft u een reservering?', het meisje kijkt nu, een tikkel hoopvol, naar hem.

En hij staart mij weer aan. Ik wordt er nerveus van.

Er valt een hele lange stilte, waar hij mij alleen maar aanstaart en zij naar hem kijkt.

'Zijn achternaam is Willemsen, misschien dat het daarop staat? 2 personen', Ze pakt zijn onderarm met haar linkerhand en slaat haar andere hand om die van hem. Grey kijkt naar zijn hand, en dan naar haar, en dan naar mij.

Ik moet natuurlijk nu controleren of zijn naam hier staat.

'Willemsen voor twee. Kom maar mee', met elke stap die ik zet wordt ik nerveuzer. Bang om te vallen focus ik op de manier waarop ik mijn voet neerzet.

Ik weet niet waarom maar ik reageer raar op de manier waarop hij kijkt. Mijn hart klopt sneller, mijn benen worden zwak en het voelt alsof ik aan het zweten ben.

Opeens ben ik dan heel erg bewust van alles aan mijn lichaam.

En ik heb weleens vaker dat ik nerveus wordt van mensen, dan voelt het alsof alle ogen op mij gericht zijn en dat ze mij stiekem zitten te beoordelen. Wat natuurlijk altijd negatief is in mijn hoofd.

Terwijl niemand eigenlijk naar mij kijkt, ik denk gewoon zo.

Ik wijs ze een tafel aan voor twee personen en vraag wat ze willen drinken.

'Een wijntje voor mij'

'Biertje', hij kijkt mij niet eens aan maar speelt met de vork die op tafel ligt.

'Zou ik van allebei ID mogen zien?', hij blaast wat lucht uit zijn mond, alsof hij niet kan geloven wat ik zojuist heb gevraagd.

Het meisje, die blijkbaar Anne heet, laat haar ID zien. Ze is 19.

Hij staart mij weer aan.

Kom op dude gebruik je woorden eens.

'Ongelofelijk', mompelt hij waarna hij lichtelijk geiriteerd zijn rijbewijs uit zijn portemonnee haalt.

Hij is 21.

'Oke, komt eraan'

Ik ben nog geen drie minuten later terug. Angela nam mijn rol bij de tafel over zodat ik meteen in de bediening kon.

'Bedankt' zegt het meisje opgewonden waarna ze weer doorgaat met haar verhaal. Ze praat aan een stuk door over weet ik veel wat en Grey kijkt...

Verveeld.

Ik leg zijn biertje neer en nog voordat mijn hand het glas heeft losgelaten heeft hij die van hem al erop gezet.

Hij slokt het op voordat ik kan vragen wat ze willen eten.

'Ik wil graag de salade met garnalen'

'Doe dat niet', zegt hij tegen haar. Ze kijkt een tikkel verrast. Alsof dit het eerste is wat hij vanavond tegen haar heeft gezegd.

'Wat?', ze glimlacht maar haar ogen kijken een tikkel gek.

'Eet iets normaals'

'Ik heb toch een salade besteld'

'We zitten in een italiaans restaurant. Bestel een pasta of pizza'

'Ik...uhh'

Het voelt zo ongemakkelijk, maar ik kan niet weg tot ze besteld hebben.

'Whatever, bestel die salade maar. Ik wil een pizza pepperoni'